Τζάκι ξέφωτο του δάσους …

… Τι έχεις τζάκι, τι είχα πάντα. Μια μισοπάλαβη να με μασκαρεύει ψάχνοντας διέξοδο στο εκάστοτε αδιέξοδό της.
Πότε μου βάζει φράχτη και άχυρα, κότες, κοκκόρια κι αυγά και με κάνει κοτέτσι, πότε μου βάζει άμμο, κοχύλια και καραβάκια και με κάνει παραλία, πότε με μεταμορφώνει σε μικρόκοσμο, πότε μου φυτρώνει έλατα, με φορτώνει χιόνια και ξεπαγιάζω, τι να σου πω και τι να σου μολοήσω.
Σκέψου τώρα που την πλάκωσε κι η κλεισούρα τι έχω να τραβήξω. Αυτή τη φορά, λέει, αποφάσισε να με κάνει ξέφωτο στο μαγεμένο δάσος. Ν’ ανοίξει ένα παράθυρο στο κλουβί της.
Ξύπνα, μαντάμ, ψεύτικο είναι , πρωταπριλιάτικο. Ψευδαίσθηση, γαλλιστί ιλουζιόν, για να μην πω παραίσθηση, απ’ αυτές που σε λίγο θα βλέπετε όλοι οι έγκλειστοι. Οάσεις καταμεσής του σαλονιού και καραβάνια με καμήλες να διασχίζουν νωχελικά το διάδρομο.
Δε βαριέσαι, γιατί να της χαλάσω το χατήρι; Καιρός ήταν να πιάσει τόπο κι εκείνο το αλλόκοτο χαρτί περιτυλίγματος απ’ το ΙΚΕΑ …

Τζάκι ξέφωτο του δάσους

Καθάρισα πολύ καλά το τζάκι.

Το έντυσα προσεκτικά με χαρτί περιτυλίγματος.

Φύτεψα γρασίδι και λουλούδια.

Κι  ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, οι πασχαλίτσες κι οι σκαραβαίοι.