Κεράσι γλυκό του κουταλιού …

… Δεν ήρθε φέτος ο θείος Βαγγέλης στο καθιερωμένο του ραντεβού με την κερασιά που δεσπόζει στην αυλή του σπιτιού του, σ’ ένα ηπειρώτικο ακριτικό χωριουδάκι. Λόγοι οικογενειακοί τον κράτησαν, προς μεγάλη του απογοήτευση, στην τσιμεντούπολη και μας εξουσιοδότησε να τον εκπροσωπήσουμε στο ετήσιο ραντεβού του με τα κεράσια.

Έτσι βρεθήκαμε τροφοσυλλέκτες ένα μαγιάτικο πρωινό, με ψάθινα καπέλα στο κεφάλι, μπόλικες σακούλες στα χέρια και 2 μεγάλα καλάθια στο πορτ μπαγκάζ. Ποτέ δεν είχα φανταστεί πόσα κεράσια έχει ένα και μοναδικό δέντρο. Μαζεύαμε και μαζεύαμε και τελειωμό δεν είχαν.


 

Κι όταν σακούλες, καλάθια και πορτ μπαγκάζ είχαν ξεχειλίσει και γυρίσαμε θριαμβευτές και τροπαιούχοι στο σπίτι, ήρθαμε αντιμέτωποι με το προφανές ερώτημα: Και τώρα, τι τα κάνουμε τόσα κεράσια; Ξεχωρίσαμε τα πιο ώριμα για φαγητό, φιλέψαμε γείτονες και γνωστούς και το μάτσο, μάτσο –μήτε που χλώμιασε καθόλου.

 

Ξεδιάλεξα λοιπόν τα πιο τραγανά, τα ανοιχτοκόκκινα που είναι σαν πετροκέρασα, για να φτιάξω γλυκό …

Κεράσι γλυκό του κουταλιού 

         



υλικά:
1 κιλό κεράσια
750 γρ. ζάχαρη
1 κούπα νερό
χυμός από μισό λεμόνι
1-2 βανίλιες (προαιρετικά)

Οπλισμένοι με το ειδικό εργαλείο, γάντια, ποδιά και μπόλικη υπομονή, ξεκουκουτσιάζουμε τα κεράσια πάνω από μία λεκάνη, για να μαζεύουμε και το ζουμί που τρέχει. 

Βάζουμε τη ζάχαρη με το νερό να βράσουν και ρίχνουμε τα κεράσια.

Βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν τα κεράσια και να δέσει το σιρόπι.

Ρίχνουμε το χυμό του λεμονιού και τη βανίλια και αφήνουμε το γλυκό να πάρει 2-3 βράσεις.

 Αποσύρουμε από τη φωτιά και αφήνουμε να κρυώσει. 

Κατά διαστήματα κουνάμε την κατσαρόλα, για να πάρουν σιρόπι εσωτερικά τα κεράσια και να φουσκώσουν. 

Όταν κρυώσει το γλυκό, το βάζουμε σε αποστειρωμένα βάζα.

Τρατάρουμε.

These are sparta …

… Μην είμαστε και πλεονέκτες, νά ’μαστε και λογικοί. Η Εγνατία είναι ό, τι καλύτερο έγινε στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Επιτέλους ταξιδεύουμε με ασφάλεια, άνεση και ταχύτητα, χωρίς να παίζουμε τη ζωή μας κορώνα-γράμματα προσπερνώντας ατέλειωτα κονβόι από νταλίκες και χωρίς να κάνουμε πλούσια τα φαρμακεία αγοράζοντας δραμαμίνες και Vomex σε οικογενειακές συσκευασίες.

Μόνο που ... μόνο που αυτή η μοναξιά της εθνικής που τραγούδησε κι ο Μανώλης Χατζημανώλης ώρες - ώρες γίνεται αφόρητη. Ολόιδια χιλιόμετρα διαδέχονται το ένα το άλλο, τόσο ίδια που μετά από λίγη ώρα νομίζεις ότι ζεις τη μέρα της μαρμότας –ταξιδεύεις με 120 χιλιόμετρα και βρίσκεσαι συνέχεια στο ίδιο σημείο.
Η έλλειψη πάρκινγκ κάνει ακόμη πιο έντονο το πρόβλημα. Θέλεις να σταματήσεις λιγάκι, να τεντωθείς, να διακόψεις τη συνεχή κίνηση και ν’ αναγκάσεις το τοπίο να σταθεί για λίγο ακίνητο.
Δεν μπορείς πια να κάνεις μια παράκαμψη, να σταματήσεις αυθόρμητα σ’ ένα χωριουδάκι που σου κίνησε το ενδιαφέρον, να δροσίσεις τα πόδια σε μια παραλία που σου έγνεψε από μακριά, να κλέψεις λίγες στιγμές ύπνου στον ευεργετικό ίσκιο ενός δέντρου.

Αλλά … μην είμαστε και πλεονέκτες. Δεν μπορούμε να τά ’χουμε όλα. Κι εδώ έρχεται η κατακίτρινη παρουσία των σπάρτων να ξεκουράσει το μάτι και το μυαλό, να φωτίσει τη διάθεση και να ομορφύνει τα ατέλειωτα χιλιόμετρα.
Πότε στην κεντρική νησίδα και πότε στις δυο πλευρές του δρόμου, σκαρφαλωμένα στις εισόδους των τούνελ ή σε απότομα βράχια “για κοίτα πέρα και μακριά τι πανηγύρι που πλέκουν τα χρυσά τα σπάρτα …”.

 

Σαρδέλες στα αμπελόφυλλα …

… Φάτε μάτια ψάρια και κοιλιά περίδρομο. Όχι όμως όποια κι όποια ψάρια, αλλά τα πιο γνωστά ελληνικά fish and chips, τα φημισμένα μπακαλιαράκια του Αρίστου στο λιμάνι της Θεσ/νίκης. Ένα τόσο δα μαγαζάκι με ιστορία πολλών δεκαετιών και τους πελάτες να συνωστίζονται στα λίγα τετραγωνικά του για να φάνε τον σερβιρισμένο σε χαρτί μπακαλιάρο, συνοδευμένο από σκορδαλιά, πατάτες και τηγανητή καυτερή πιπεριά.

Μέγας μπακαλιαροφάγος ο σύντροφος κι έτσι σε μια εκδρομή στη Θεσσαλονίκη πήγαμε να δοκιμάσει την ξακουσμένη συνταγή στο καινούριο και άνετο μαγαζί στο λιμάνι. Νόστιμος ο μπακαλιάρος, καλοτηγανισμένος και με τραγανό κουρκούτι, φρέσκιες οι ροδέλες της πατάτας, αφράτη και αρκούντως καυτερή η σκορδαλιά.

Όλα καλά, λεβεντόπαιδο Αρίστο και σωστά ξαλμυρισμένος ο μπακαλιάρος, μόνο στις τιμές είχε πέσει λίγο παραπάνω αλάτι –για τα δικά μας μέτρα πάντοτε.
6,5 ευρώ η μερίδα ο μπακαλιάρος χωρίς συνοδευτικό και έξτρα χρέωση για πατάτες και σκορδαλιά. Χαλάλι για μια φορά, αλλά δεν είμαστε για δεύτερη.

Τώρα που τα αμπελόφυλλα είναι στο φόρτε τους όμως, 

 εγώ προτιμώ για μια μέρα ψαροφαγίας την κλασσική πολίτικη συνταγή για …

Σαρδέλες στα αμπελόφυλλα

 



υλικά:
500 γρ. σαρδέλες
αμπελόφυλλα
ροδέλες ντομάτας
χυμός από μισό λεμόνι

Ζεματίζουμε τα αμπελόφυλλα για 1΄ και τα στραγγίζουμε. 

Λαδώνουμε ένα ταψί και στρώνουμε τις ροδέλες της ντομάτας. 

Καθαρίζουμε τις σαρδέλες, τις φιλετάρουμε, τις αλατίζουμε και τις τυλίγουμε με τα αμπελόφυλλα.

Αραδιάζουμε τις σαρδέλες πάνω στις ντομάτες, αλατοπιπερώνουμε και περιχύνουμε με λάδι και το χυμό λεμονιού. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170 βαθμούς κελσίου, για 12΄-15΄.

    

Φασολάκια με καβουρμά …

…  Ένα υπερπαραγωγικό μπαξεδάκι σ’ ένα μικρό χωριό της Μακεδονίας ήταν η αιτία που τα φρέσκα φασολάκια εξορίστηκαν από το τραπέζι μας για χρόνια ολόκληρα. Ο έτερός μου ήμισυς δεν τά 'χει σε εκτίμηση. Έφαγε στα μικράτα του τόσα φασολάκια από το εν λόγω μπαξεδάκι, που αποφάσισε ότι δεν θέλει να τα ξαναδεί ούτε στα μάτια του ούτε στο πιάτο του.
Δεν τον αδικώ για την πεισματική του άρνηση, ιδίως μετά τις δραματικές περιγραφές του για φασολάκια που σερβίρονταν μέχρι και τρις εβδομαδιαίως. 

Κι εγώ που ξέρω από παιδικά τραύματα του έκανα το χατίρι. Τα φασολάκια κάνανε guest και cameo εμφανίσεις στην κουζίνα μου μέχρι φέτος. Που σε μια σαββατιάτικη βόλτα στη λαϊκή δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην ολοπράσινη τρυφερή τους παρουσία και στη γεμάτη φρεσκάδα μυρωδιά τους. Πριν το καλοκαταλάβω βρέθηκα να κουβαλάω μια γεμάτη σακούλα, ανυπομονώντας να ξηλώσω τις τρυφερές κλωστίτσες τους  και να ακούσω σπάζοντάς τα στη μέση το χαρακτηριστικό κρακ, δηλωτικό της φρεσκάδας τους.
Δε μου αρκούσε όμως ο συνηθισμένος τρόπος μαγειρέματός τους. Ήθελα κάτι πιο εντυπωσιακό για να επιστρέψουν θριαμβευτικά στο τραπέζι μας …

Φασολάκια με καβουρμά







     υλικά:
1 κιλό πλατιά φασολάκια
300 γρ. καβουρμάς
1 μεγάλο κρεμμύδι, χοντροκομμένο
φρέσκια ντομάτα ή ντοματάκια κονκασέ
λίγο κόκκινο κρασί
μαϊντανός

Ζεσταίνουμε λίγο λάδι και σωτάρουμε το κρεμμύδι. 

Ανοίγουμε τον καβουρμά με πηρούνι σε μικρά κομμάτια, τον προσθέτουμε και μαγειρεύουμε 2΄– 3΄. 

Σβήνουμε με το κρασί και, όταν εξατμιστεί, προσθέτουμε όση ντομάτα θέλουμε και λίγο νερό. 

Χαμηλώνουμε τη φωτιά και σιγοβράζουμε για 10΄– 15΄. 

Σε φαρδιά κατσαρόλα βάζουμε μία στρώση φασολάκια (περίπου το 1/3). 

Σκορπίζουμε πάνω τους το μισό καβουρμά και απλώνουμε μια δεύτερη στρώση φασολάκια.

Σκορπίζουμε τον υπόλοιπο καβουρμά και τελειώνουμε με μία στρώση φασολάκια. 

Προσθέτουμε 1,5 ποτήρι νερό, αλατοπιπερώνουμε και  ρίχνουμε μαϊντανό.

 

Μαγειρεύουμε σε μέτρια φωτιά για 45΄ περίπου, μέχρι να μαλακώσουν τα φασολάκια και να δέσει το φαγητό.

Κολοκυθοκεφτέδες με φορμαέλα …

…“ Έλα, έλα, έλα, έλα Μανουέλα ” τραγουδούσε ο Γιώργος Νταλάρας το 1987. “Εξακόσιαι χιλιάδαι δίσκοι ” που έλεγε κι ο Τσούκας κι οι νεώτεροι μαθαίνουν και ταυτίζουν με τη φωνή του Νταλάρα τα τραγούδια που άκουγαν οι γονείς τους, βυθίζοντας στο παράπονο και στα τεράστια σομπρέρο τους τους αδερφούς Κατσάμπα, οι οποίοι είχαν για χρόνια την αποκλειστική αντιπροσωπεία των λατινοαμερικάνικων προϊόντων.
“ Έλα, έλα, έλα, έλα, φορμαέλα ”, τραγουδάω κι εγώ κάθε φορά που μαθαίνω ότι κάποιος πηγαίνει κατά Αράχωβα μεριά και τον εκλιπαρώ για ένα έστω κομμάτι. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί κανείς πια να τη βρει και συσκευασμένη στα σούπερ-μάρκετ, αλλά τη γεύση και το άρωμα της μπορείς να τα απολαύσεις σε όλο τους το μεγαλείο μόνο αν την αγοράσεις φρέσκια σε ένα από τα πολλά πρατήρια που συνωστίζονται στον κεντρικό δρόμο του χωριού.
Τώρα λοιπόν που κάποιος με λυπήθηκε και μου έφερε το λαχταριστό κυλινδράκι, δεν θα αρκεστώ στο απαραίτητο σαγανάκι, για το οποίο θα θυσιάσω μόνο τη μισή φορμαέλα. Με την υπόλοιπη θα εμπλουτίσω  και θα απογειώσω τους κολοκυθοκεφτέδες …

Κολοκυθοκεφτέδες με φορμαέλα



   


υλικά:
5 τρυφερά κολοκυθάκια
2 τρυφερά καρότα
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 αυγό
150 γρ. φορμαέλα τριμμένη στο χοντρό τρίφτη
άνηθος, δυόσμος
τριμμένη φρυγανιά ή/και αλεύρι ή/και καλαμποκάλευρο

Τρίβουμε στο χοντρό τρίφτη τα κολοκυθάκια, τα καρότα και το κρεμμύδι. 

Τα αλατίζουμε και τα αφήνουμε στο σουρωτήρι να στραγγίξουν για τουλάχιστον 30΄. 

Τα στύβουμε καλά και τα ανακατεύουμε με τα φρέσκα κρεμμυδάκια και τα μυρωδικά. 

Προσθέτουμε το αυγό και τη φορμαέλα και ζυμώνουμε προσθέτοντας σταδιακά φρυγανιά και αλεύρι, μέχρι το μείγμα να δέσει και να πλάθεται. 

Πλάθουμε κεφτέδες και τους αφήνουμε για 1 ώρα στο ψυγείο για να σφίξουν.

Περνάμε τους κολοκυθοκεφτέδες απ’ το αλεύρι και τους τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να χρυσίσουν.

Τους συνοδεύουμε με ξυνόγαλο ή αριάνι ή με ένα δροσερό ντιπ, για το οποίο ανακατεύουμε λάδι, ξύδι, αλάτι και πιπέρι στις ποσότητες που μας αρέσουν και προσθέτουμε στραγγιστό γιαούρτι, τριμμένο αγγούρι και καρότο. 

Αρωματίζουμε με φρέσκο δυόσμο κι ανακατεύουμε πολύ καλά.

Πατάτες με κρεμμύδι και μπέικον …

Οι πατατοφάγοι …

 

Ο Βαν Γκογκ χρησιμοποίησε το μισόφωτο της λάμπας για να παίξει με τις σκιές και το φως. Μόχθησε για να δώσει στα πρόσωπα το χρώμα “of a good, dusty potato”. Έκανε το πιο ταπεινό φαγητό –σκέτες βρασμένες πατάτες- σύμβολο του επιούσιου που κερδήθηκε τίμια και δύσκολα με τον ιδρώτα του προσώπου των ανθρώπων που κάθισαν αποκαμωμένοι να φάνε στο τέλος της ημέρας.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου, αλλά θα βάλω στις βραστές πατάτες που περίσσεψαν από χτες λίγο κρεμμύδι και μπέικον για να φτιάξω ένα  συνοδευτικό για κεφτεδάκια …

Πατάτες με κρεμμύδι και μπέικον

Κόβουμε σε μεγάλα κομμάτια τις πατάτες. 

Ζεσταίνουμε λίγο λάδι και ρίχνουμε 1 μεγάλο κρεμμύδι ψιλοκομμένο, 4-5 φέτες μπέικον σε κομματάκια και τις πατάτες. 

Αλατοπιπερώνουμε και ανακατεύουμε με προσοχή. 

Αφήνουμε να μαγειρευτούν μέχρι να μαλακώσει το κρεμμύδι, να τραγανίσει το μπέικον και να πάρουν χρώμα οι πατάτες.

Πασπαλίζουμε με μαϊντανό και σερβίρουμε. 

 

 

Ο Van Gogh έγραψε ότι ήθελε να απεικονίσει τους αγρότες όπως πραγματικά ήταν. Διάλεξε για το λόγο αυτό τραχιά και άσχημα μοντέλα που θα έδειχναν φυσικά όταν τελείωνε το έργο. “Βλέπεις, ήθελα πραγματικά να δώσω στους ανθρώπους να καταλάβουν ότι αυτοί οι άνθρωποι, που τρώνε τις πατάτες στο λιγοστό φως της μικρής τους λάμπας, έσκαψαν τη γη μ’ αυτά τα ίδια χέρια που βουτάνε μέσα στα πιάτα –κι έτσι, τίμια και με χειρωνακτική δουλειά, κέρδισαν το φαγητό τους. Ήθελα να δώσω την εικόνα ενός τρόπου ζωής εντελώς διαφορετικού από τον δικό μας –τον τρόπο των “πολιτισμένων” ανθρώπων”.

Και σε επιστολή του στην αδερφή του έγραψε: “Σχετικά με τη δουλειά μου, πιστεύω ότι ο πίνακας με τους χωριάτες να τρώνε πατάτες είναι τελικά το καλύτερο πράγμα που έκανα”.

Κέικ μπανάνα με γλάσσο πορτοκαλιού …

… Περασμένες μου μπανάνες του καιρού χαλάσματα …

 

Παρότι σίγουρα δεν είναι χαλασμένες, απλώς υπερώριμες, οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουν να φάνε τις παραγινωμένες μπανάνες. Για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο, προτιμούν να τις καταναλώνουν όταν είναι εντυπωσιακά κατακίτρινες εξωτερικά, αλλά μάλλον σκληρές και άνοστες εσωτερικά.
Ενώ όταν αρχίζουν να θυμίζουν καμηλοπάρδαλη, είναι στην καλύτερη στιγμή να φαγωθούν. Γιατί τότε το περισσότερο άμυλο έχει μετατραπεί σε σάκχαρα, δίνοντάς τους την ξεχωριστή γεύση και το άρωμα που τις έκανε τόσο δημοφιλείς.
Παρόλα αυτά πάντα θα ξεμένουν παραγινωμένες μπανάνες σε κάποια παραφορτωμένη φρουτιέρα, σε σχολικές τσάντες ή τσαντάκια κολατσιού.
Απαγορεύεται αυστηρώς να τις πετάξουμε. Αν δεν θέλουμε να τις φάμε, φτιάχνουμε ένα ωραιότατο κέικ μπανάνα. Το δικό μας αγαπημένο έχει και γλάσσο πορτοκαλιού …

Κέικ μπανάνα με γλάσσο πορτοκαλιού



     

υλικά:
125 γρ. μαργαρίνη σε θερμοκρασία δωματίου
1/2 κούπα ζάχαρη
2 αυγά
1 1/2 κούπα φαρίνα
3 μεγάλες παραγινωμένες μπανάνες
2 κουταλιές μέλι
1 κουταλιά γάλα
1 κουτ. γλ. σόδα
2 βανίλιες


Για το γλάσσο:
1 κούπα ζάχαρη άχνη
1 κουταλιά μαργαρίνη soft
1 1/2 – 2 κουταλιές χυμός πορτοκαλιού
ξύσμα από 1 πορτοκάλι (περίπου 1 κουταλιά)

Χτυπάμε τη μαργαρίνη με τη ζάχαρη να αφρατέψει και προσθέτουμε τα αυγά. 

Ρίχνουμε και τα υπόλοιπα υλικά, εκτός από τις μπανάνες, και συνεχίζουμε το χτύπημα, μέχρι να έχουμε ένα ομοιογενές μείγμα. 

Τότε ρίχνουμε τις μπανάνες κομμένες ή πολτοποιημένες και ανακατεύουμε απαλά με σπάτουλα.

 



Αλείφουμε με μαργαρίνη μια μικρή παραλληλόγραμμη φόρμα για κέικ και την αλευρώνουμε. 

Αδειάζουμε το μείγμα.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170 βαθμούς κελσίου, για 1 ώρα περίπου. 

Μόλις το κέικ κρυώσει λίγο, το ξεφορμάρουμε και το αφήνουμε σε μία σχάρα για να κρυώσει εντελώς.

Για το γλάσο ανακατεύουμε με πηρούνι την άχνη, το ξύσμα και τη μαργαρίνη και προσθέτουμε χυμό πορτοκαλιού, μέχρι να αποκτήσει τη ρευστότητα που θέλουμε.

Απλώνουμε το γλάσσο σε όλη την επιφάνεια του κέικ. 

Γεμιστά κολοκυθολούλουδα …

… Λίγα λουλούδια, αν θέλεις, στείλε μου.
Μη μου στείλεις όμως τα κλασσικά και τετριμμένα. Δε θέλω τριαντάφυλλα, να λείπουν οι γαρδένιες, ούτε λόγος για γαρύφαλλα, βιολέτες κι ορχιδέες.
Αξημέρωτα θέλω να σηκωθείς, να βρεις μποστάνι και μπαξέ και να μου φέρεις ολόφρεσκα κολοκυθολούλουδα που μόλις άνοιξαν, μαζί με 2-3 τρυφερά κολοκυθάκια.


 



Κι εγώ θα σου κάνω το τραπέζι. Ένα τραπέζι αλλιώτικο, μαγιάτικο και ολάνθιστο ...

Γεμιστά κολοκυθολούλουδα



    



υλικά:
20 κολοκυθολούλουδα
20 κοφτά μικρά κουταλάκια καρολίνα
3 μικρά κολοκυθάκια σε λεπτές φέτες
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 τρυφερά φρέσκα κρεμμυδάκια σε λεπτές ροδέλες
άνηθος και δυόσμος
χυμός από 1 λεμόνι

Πλένουμε το ρύζι και το ανακατεύουμε με τα κρεμμύδια και τα μυρωδικά. 

Αλατοπιπερώνουμε και περιχύνουμε με το μισό χυμό λεμονιού και ελαιόλαδο. 

Βγάζουμε το στήμονα από τα λουλούδια και τα γεμίζουμε, αφήνοντας χώρο και για το ρύζι που θα φουσκώσει.



  



Σε λαδωμένο ταψί στρώνουμε τα κολοκυθάκια φτιάχνοντας μια βάση πάνω στην οποία αραδιάζουμε τα κολοκυθολούλουδα. 








Ραντίζουμε με ελαιόλαδο, ρίχνουμε τον υπόλοιπο χυμό λεμονιού και νερό όσο σχεδόν να τα σκεπάζει και καλύπτουμε με αλουμινόχαρτο.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170 βαθμούς Κελσίου, μέχρι να απορροφηθούν τα υγρά. 

Ξεσκεπάζουμε το ταψί και το αφήνουμε για λίγο στο φούρνο, να στεγνώσει.

Μάιος …

Με ονομασία που προέρχεται από το όνομα της αρχαίας ρωμαϊκής θεότητας Maja (παραφθορά της αρχαιοελληνικής λέξης μαία), που συμβόλιζε τη γονιμότητα της γης και την οποία τιμούσαν με ειδικές γιορτές και θυσίες χοιριδίων. 

Αλλά και την Bona Dea, την Αγαθή Θεά τιμούσαν κάθε Πρωτομαγιά οι Ρωμαίες, με τελετές στις οποίες απαγορευόταν ρητά η αντρική παρουσία. Σε μια τέτοια τελετή έφαγε το κεφάλι της χωρίς καν να φταίει η γυναίκα του Καίσαρος – αυτή που δε φτάνει να είναι τίμια, αλλά πρέπει και να φαίνεται.

Με το μήνα Μουνιχιώνα αντίστοιχόν του στην αρχαία Ελλάδα, που πήρε το όνομά του από τη Μουνιχία –τη σημερινή Καστέλα- όπου κάθε Μάιο τελούνταν θαλασσινοί αγώνες σε ανάμνηση της ναυμαχίας της Σαλαμίνας. Αλλά και τα Θαργήλια γιορτάζονταν τότε, προς τιμήν του Απόλλλωνα, με κορυφαίο γεγονός τον εξαγνισμό της πόλης και το τόσο βολικό έθιμο του αποδιοπομπαίου τράγου, τον οποίον ενσάρκωναν φτωχοί, άσχημοι ή φαύλοι Αθηναίοι –ή και τα τρία μαζί. Αφού τους έτρεφαν και τους περιέφεραν στην πόλη για να απορροφήσουν κάθε κακό, τους διαπόμπευαν, τους λιθοβολούσαν και τους εξόριζαν διαπαντός από την πόλη, μαζί με το μίασμα που μετέφεραν.

Με το Βυζάντιο να γιορτάζει στις 11 του μήνα τα γενέθλια της Κωνσταντινουπόλεως, να τιμά στις 21 τη μνήμη του ιδρυτή του και να χάνεται οριστικά στις 29 Μαΐου, αφήνοντας ανοιχτή πληγή στην ελληνική συνείδηση.

Με το λαό να συνδέει το όνομα του Μαγιού με τα μάγια και να τον θεωρεί μήνα μαγεμένο που πρέπει να εξαγνιστεί.

Με γλαφυρές και ευφάνταστες λαϊκές ονομασίες για το μήνα, που αντανακλούν κυρίως το θρίαμβο της φύσης και της άνοιξης- Καλομηνάς, Τριανταφυλλάς, Λούλουδος, Κερασάρης, αλλά και Πενταδείλινος, γιατί οι άνθρωποι έτρωγαν και πέμπτο γεύμα.

Με δεκάδες παροιμίες –απόσταγμα πείρας και γνώσης: 

- Μάης άβρεχος, μούστος άμετρος
- Ο Μάης φτιάχνει τα σπαρτά κι ο Μάης τα χαλάει
- Αντάπρεπε δεν έβρεχε και το Μάη χιόνιζε
- Το Μάη εγεννήθηκα και μάγια δε φοβούμαι
- Ζήσε μαύρε μου γκαΐλη για να φας το Μάη τριφύλλι
- Όποιος φιλάει τον Αύγουστο, τον Μάη θερίζει μόνος
- Το Μάη κρασί μην πίνετε κι ύπνο μην αγαπάτε
- Το Μάη μάραθο μην τρως κι ας είσαι και γιατρός

Με την Πρωτομαγιά να δοξάζει την ευφορία της γης και τους εργατικούς αγώνες –which side are you on, boys?, με τη γιορτή του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου να τηρείται ευλαβικά στην Κεντρική Ελλάδα για να αποφύγουν την καταστροφή των σπαρτών τους από το θυμωμένο  Άγιο Χαλαζιά και με τους Αναστενάρηδες να ανάβουν τις φωτιές τους και να χορεύουν στα πυρωμένα κάρβουνα στις 21 Μαΐου.

Αυτό είναι συνοπτικά το curriculum vitae του πέμπτου μήνα του χρόνου.