Kalinifta …

Εδώ και καιρό είναι σα να νύχτωσε απότομα στη χώρα, σα να λιγόστεψε το φως. Για άλλους βαθύτερο, για άλλους λιγότερο πυκνό, το σκοτάδι απλώθηκε απότομα. Σαν σε απροειδοποίητη διακοπή ρεύματος – εκεί που είχαμε συνηθίσει με όλα τα φώτα και τις συσκευές αναμμένα, κόβεται ξαφνικά το ρεύμα και πασχίζουμε να συνεχίσουμε ό,τι κάναμε υπό το λιγοστό φως των κεριών.
Φως αγαπημένο πεθύμησα, ήλιον αλλιώτικο, να διώξει λίγο το σκοτάδι. Και ξαναβρέθηκα στη Ματέρα – την τόσο ιδιαίτερη πολιτεία του ιταλικού νότου.

 


Παράξενο να νιώθω τόση οικειότητα και ασφάλεια σε μια πόλη ξένη – ούτε τη γλώσσα της δεν ξέρω. Ξέρω όμως ν’ ακολουθήσω τις μυρωδιές της, να τριγυρίσω στα στενά της χωρίς να χαθώ.

Ξυπνάω στις 7 και πάω γραμμή για το φούρνο. Να πάρω ψωμί παλιοτικό, που μυρίζει προζύμι και ξύλα, φοκάτσια σκέτη μόνο με λάδι και δεντρολίβανο, φρεσκοζυμωμένα παντσερότι με μοτσαρέλα και ντομάτα, κρουασάν που δε θυμίζουν τους παραφουσκωμένους διπλούς αερόσακους της Πάμελα Άντερσον και κουλουράκια κάθε λογής.
Κι από κει στη μικρή λαϊκή για ζουμερά ντοματίνια, ολόγλυκα σταφύλια, ντόπια πεπόνια, αχλάδια και φραγκόσυκα.

Τέσσερις μέρες ξέκλεψα – κι έκλεψα τις τελευταίες ζέστες του καλοκαιρινού ήλιου, τις πρώτες αμυδρές φθινοπωρινές μυρωδιές, γεύσεις, ακούσματα κι εικόνες. Κι έφτιαξα αναμνήσεις φωτεινές, να με συντροφεύουν το χειμώνα που προμηνύεται δριμύς.
Και κοίτα κάτι συμπτώσεις – το τελευταίο βράδυ πριν φύγω μια παρέα μουσικών έστησε μια αυτοσχέδια παράσταση σε μια πλατεΐτσα της πόλης. Με ταραντέλες ζωηρές και μελωδικές καντάτες, διανθισμένες με αφηγήσεις που ελάχιστα κατάλαβα. Κρίμα που τους πέτυχα στο τέλος της παράστασης.

 

Κι εκεί που μάζευαν τα όργανά τους, τα ξανάστησαν για ένα τελευταίο τραγούδι. Και μας ζήτησαν να κάνουμε κύκλο και να το χορέψουμε μαζί τους το κατωιταλιώτικο Kalinifta.
Τραγούδησα, χόρεψα κι έκλαψα μαζί. Μπορεί η απάντηση να είναι τόσο απλή;
Όχι πια “Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ”.
Αλλά “Καληνύφτα σε ’φήνω τσαι φέω,
μα που πάω που σύρνω που στέω,
στην καρδιά μου πάντα σένα βαστώ” …

Αύριο είναι μια άλλη μέρα, που έλεγε κι η Σκάρλετ …

Kalinifta

Matinata(Serenata-Καντάδα) in griko/γραικάνικα
Composer/Lyricist:Vito Domenico Palumbo(1856-1918)
from town Calimera-Grecìa Salentina-South Italy

Tien glicea tusi nifta ti en òria (Τί γλυκιά τούτη η νύχτα,τί ωραία)
Cì evò 'en plonno pensèonta 'ss'esena (κι εγώ δεν κοιμάμαι, σκέφτομαι εσένα)
C'ettù mpì 's ti ffenèstra ssu agàpi mu (και εδώ κάτω απ' το παραθύρι σου, αγάπη μου)
Tis kardia mmu su nifto ti ppena mu (της καρδιάς μου σ' ανοίγω τον πόνο μου)

Evò panta ss'esena penseo (Εγώ πάντα εσένα σκέφτομαι)
Jati 'sena, fsichi mmu 'gapò (γιατί σένα ψυχή μου αγαπώ)
Ce pu pao, pu sirno, pu steo (κι όπου πάω, όπου σύρω, όπου μείνω)
Sti kkardia panta sena vastò (στην καρδιά μου πάντα εσένα βαστώ)

C'isu mai de m'agapise, oria mou (μα σύ δε μ' αγάπησες ποτέ, ομορφιά μου)
non hai mai sofferto da me (δεν έχεις ποτέ πονέσει για μένα)
Mai citt'orria chili su en onitse (δεν έχεις ανοίξει ποτέ κείνα τα ωραία σου χείλη)
Na mu pi loja agapi vloimena (να μου πούν λόγια αγάπης βλογημένα)

Kalì nifta! Se finno ce fèo (Καληνύχτα σε αφήνω και πάω)
Plaja 'su ti 'vò pirta prikò (κοιμήσου εσύ καθώς φεύγω με πίκρα)
Ma pu pào, pu sirno, pu steo (μα όπου πάω, όπου σύρω, όπου μείνω)
Sti'kardìa panta sena vastò (στην καρδιά μου πάντα εσένα θα κρατώ)

 

Αρωματικά μπισκότα γεμιστά με λουκούμι …

Μπισκοτολούκουμο;  
… Σωστά, πού να ξέρεις εσύ απ’ αυτά, παιδί της γενιάς της αφθονίας. Αν και, όπως διαγράφονται τα πράγματα, φοβάμαι ότι θα τα γνωρίσεις κι αυτά και την παρέα τους. Ιδέες και σκαρφίσματα μιας άλλης εποχής, παιδιά της λιτότητας και της ανάγκης.
Ένα λουκούμι πιεσμένο ανάμεσα σε δυο μπισκότα, αυτό ήταν όλο κι όλο - αλλά συνόδευε ιδανικά τον ελληνικό καφέ, ξεγελούσε την πείνα, μεταμόρφωνε το λίγο σε κάτι περισσότερο. Ακόμη το κερνάνε σε μικρά χωριά, στα σπίτια και τα καφενεία τους – νότα αλλοτινή, γλυκειά, σχεδόν συγκινητική.
Μια τέτοια διάθεση, νοσταλγική και παιχνιδιάρικη, μ’ έσπρωξε να φτιάξω ένα απόγευμα κάμποσα – άσε που  έπρεπε και κάπως να μεταμορφώσω, για να καταναλωθούν ευκολότερα, τα λουκούμια που κουβαλάω με τα κιλά κάθε φορά που πάω στην Κομοτηνή. Τα μισά μπισκοτολούκουμα τα έλουσα γενναιόδωρα και με κουβερτούρα, με άλλα έφτιαξα τραγανές φλογέρες …

   

… και με τα υπόλοιπα ανασκουμπώθηκα και έφτιαξα …

Αρωματικά μπισκότα γεμιστά με λουκούμι



    



υλικά:
1/2 ποτήρι ηλιέλαιο
1/2 ποτήρι ζάχαρη
1/2 ποτήρι άσπρο κρασί
1 σφηνάκι λικέρ μαστίχα
500 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
1/2 κουταλάκι γλυκού σόδα
1 βανίλια
λουκούμια σε διάφορες γεύσεις

Ρίχνουμε στο ηλιέλαιο τη ζάχαρη, τη βανίλια και το λικέρ. 

Διαλύουμε τη σόδα στο κρασί και τα προσθέτουμε ανακατεύοντας μέχρι να λυώσει η ζάχαρη. 

Κοσκινίζουμε το αλεύρι και το προσθέτουμε λίγο-λίγο, μέχρι να έχουμε μια μαλακή ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια (ίσως να μη χρειαστεί όλη η ποσότητα).

Παίρνουμε ένα κομμάτι ζύμης σε μέγεθος καρυδιού και το ανοίγουμε πιέζοντάς το ανάμεσα στις παλάμες μας. Βάζουμε στη μέση ένα κομμάτι λουκούμι και το κλείνουμε.

Αραδιάζουμε τα μπισκότα σε λαδόκολλα, με το κλείσιμο από κάτω. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 30΄-35΄.

Μόλις κρυώσουν λίγο, τα πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη και τα φυλάμε σε μεταλλικό κουτί.

 

      Είναι κάτι ανάμεσα σε μπισκότα, σκαλτσούνια και κουραμπεδάκια, τραγανά και με μεθυστικό άρωμα μαστίχας. Και είναι και νηστίσιμα.

Κρεατόπιτα με μπύρα Guinness …

… Από καιρό είχα εντοπίσει τη χαρακτηριστική καφέ πινακίδα στην έξοδο της Εγνατίας μετά τα Γρεβενά - “Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Μηλέας Γρεβενών” - κι όλο έλεγα να κάνω την παράκαμψη αλλά όλο το ανέβαλλα. Καλή κι άγια η Εγνατία, δύσκολα όμως φεύγεις από την πεπατημένη της, μπέρδεμα το να βγεις και να ξαναμπείς.
Μέχρι που, σ’ ένα πιο χαλαρό ταξίδι χωρίς αυστηρά χρονοδιαγράμματα, το αποφάσισα.  Αυτή τη φορά θα ακολουθήσω την πινακίδα για να δω επιτέλους τον μεγαλύτερο χαυλιόδοντα που βρέθηκε ποτέ.

Στη μικρή και γραφική Μηλέα Γρεβενών, ο χώρος που φιλοξενούσε τα ευρήματα των ανασκαφών δεν ήταν ακριβώς μουσείο –μια αίθουσα μόνο, στην οποία στριμώχνονταν ευρήματα μοναδικά, που σπάνια μπορείς να δεις στην Ελλάδα. Αν ήταν αλλού, ολόκληρο Jurassic Park θα είχαν στήσει από δίπλα.

Τώρα που ικανοποίησα την περιέργειά μου λοιπόν, μπορώ να φτιάξω κι εγώ κάτι αντάξιο βράβευσης. Μια κρεατόπιτα με Γκίνες και για Γκίνες …

Κρεατόπιτα με μπύρα Guinness

  



υλικά:
600 γρ. μοσχάρι κομμένο σε μικρούς κύβους
3 μέτρια κρεμμύδια ψιλοκομμένα
3 σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένες
2 καρότα κομμένα σε κυβάκια
1 κλαράκι σέλινο
4-5 μανιτάρια κομμένα σε λεπτά φετάκια
200 γρ. τσένταρ
1 κουτί μπύρα Guinness
1-2 κοφτές κουταλιές αλεύρι
1 κλαράκι φρέσκο δεντρολίβανο
2 φύλλα σφολιάτας





Ζεσταίνουμε λίγο λάδι σε βαθύ τηγάνι ή σωτέζα και ροδίζουμε τα κρεμμύδια σε μέτρια φωτιά για 5΄-10΄. 

Δυναμώνουμε τη φωτιά και προσθέτουμε μια κουταλιά βούτυρο ή μαργαρίνη, το σκόρδο, τα καρότα, το σέλινο και τα μανιτάρια. 

Ανακατεύουμε καλά και προσθέτουμε το μοσχάρι και το δεντρολίβανο. 

Αλατοπιπερώνουμε και, μόλις το κρέας αλλάξει χρώμα, ρίχνουμε το αλεύρι και τη μπύρα. 

Συμπληρώνουμε λίγο νερό, ίσα να σκεπαστούν τα υλικά, σκεπάζουμε το σκεύος και μαγειρεύουμε στην ελάχιστη ένταση για 1.30΄.

   

Στο σημείο αυτό, το μοσχάρι θα πρέπει να έχει γίνει πολύ μαλακό και η υπόλοιπη γέμιση να έχει ένα νοστιμότατο, πηχτό ζουμί. Αν το ζουμί είναι ακόμη αρκετό και αραιό, δυναμώνουμε τη φωτιά και βράζουμε χωρίς καπάκι, μέχρι να εξατμιστεί το περισσότερο.

Αποσύρουμε από τη φωτιά και, μόλις η γέμιση κρυώσει λίγο, ρίχνουμε τη μισή ποσότητα του τσένταρ και ανακατεύουμε καλά να λυώσει.

Βουτυρώνουμε ένα βαθύ πυρέξ και απλώνουμε το φύλλο της σφολιάτας, φροντίζοντας να καλύπτει και τα τοιχώματα. 

Αδειάζουμε τη γέμιση, τη στρώνουμε ομοιόμορφα και τρίβουμε από πάνω και το υπόλοιπο τσένταρ.

 


Αλείφουμε με αυγό ή γάλα το άλλο φύλλο της σφολιάτας και το χαράζουμε διαγώνια σε όλη την επιφάνεια. 

Σκεπάζουμε την πίτα, κλείνοντας καλά τις άκρες. Η ζύμη δε χρειάζεται να είναι τεντωμένη, μπορεί να κάνει και ωραιότατες πτυχώσεις.

Ψήνουμε στην πιο χαμηλή θέση σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 50΄ ή μέχρι να ροδίσει.

       
       

“ … Το 2007 ανακαλύφθηκαν μέσα στο αμμορυχείο της Μηλιάς δύο χαυλιόδοντες με μήκος 5,02 μέτρων. Μαζί βρέθηκαν η κάτω γνάθος και πολλά οστά του σκελετού ενός γίγαντα 25 ετών, με ύψος περί τα 3,5 μέτρα και βάρος μεγαλύτερο από 8 τόνους, πλειοκαινικής ηλικίας (3.000.000 ετών περίπου) …”

Ψαρόσουπα με κεφάλι σολωμού …

Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι . 
… Μάλιστα. Για να το λένε όλοι, έτσι θα είναι. Άραγε γι’ αυτό προσπερνάμε αδιάφορα τα κεφάλια των ψαριών στα ψαράδικα; Γι’ αυτό διστάζουμε να τα αγοράσουμε και να τα μαγειρέψουμε –για την ακρίβεια να τα αξιοποιήσουμε, μια που συχνά κρύβουν θησαυρό γεύσης, νοστιμιάς και θρεπτικότητας;
Ομοιόμορφες και τακτοποιημένες στη σειρά περίμεναν τους αγοραστές οι αλμυρούτσικες φέτες του σολωμού, παραπονεμένο περίμενε παράμερα το κεφάλι, το οποίο –ειρήσθω εν παρόδω- ετιμάτο προς 99 λεπτά του ευρώ ανά κιλό.
Ομολογώ ότι δεν είχα αγοράσει ποτέ κεφάλι ψαριού, αν και είχα ακούσει από πολλούς διθυραμβικά σχόλια. Κι έτσι, κάτι που έψαχνα μια βδομάδα βραστόψαρα και δεν έβρισκα ούτε λέπι, κάτι που η τιμή του ήταν -έως ύποπτα- γαργαλιστική, ξύπνησε μέσα μου η Σαλώμη και ζήτησα την κεφαλή του σολωμού επί πίνακι …

Ψαρόσουπα με κεφάλι σολωμού

 



υλικά:
1 κεφάλι σολωμού ή άλλου μεγάλου ψαριού
2-3 καρότα κομμένα σε χοντρές ροδέλες
2-3 τρυφερά κολοκυθάκια κομμένα σε μέτρια κομμάτια
2 κρεμμύδια κομμένα στα 4
1 κρεμμύδι χοντροτριμμένο
1 πατάτα κομμένη σε μέτρια κομμάτια
2-3 ντοματίνια
2-3 κλαράκια μαϊντανός ή σέλινο (προαιρετικά)
λίγο άσπρο κρασί

Πλένουμε πολύ καλά το κεφάλι και αφαιρούμε βράγχια και λέπια. 

Ζεσταίνουμε λίγο λάδι και γυαλίζουμε το τριμμένο κρεμμύδι. 

Προσθέτουμε τα καρότα, τα κολοκυθάκια, τα ντοματίνια και την πατάτα και τα καβουρντίζουμε για λίγο, όλα μαζί, σε μέτρια φωτιά. 

Σβήνουμε με το άσπρο κρασί και βάζουμε στην κατσαρόλα το κεφάλι του ψαριού.

Προσθέτουμε ζεστό νερό μέχρι να καλυφθεί, ρίχνουμε τα κρεμμύδια και το μαϊντανό και αλατοπιπερώνουμε. 

Σκεπάζουμε την κατσαρόλα και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσουν τα λαχανικά.

 

Αφαιρούμε το κεφάλι προσεκτικά για να μην διαλυθεί και το καθαρίζουμε θαρραλέα, ξεχωρίζοντας το ψαχνό από τα κόκαλα. Στα μάγουλα του ψαριού κρύβονται ιδιαίτερα νόστιμα κομμάτια κρέατος. 

Ρίχνουμε στη σούπα τα ψαχνά, δοκιμάζουμε το αλατοπίπερο και προσθέτουμε μπόλικο λεμόνι.

Το κεφάλι που αγοράσαμε –θες γιατί ο ψαράς ήταν ατζαμής, θες γιατί ήταν γενναιόδωρος, έβγαλε και 2 φέτες ψάρι. Αφού τις  αλατοπιπερώσαμε, τις λαδώσαμε ελαφρά και τις ψήσαμε στο φούρνο (στους 180 βαθμούς, στον αέρα) για 5΄-7΄. Μαζί με βραστά ραδίκια και μια πατατοσαλάτα που, κατά ευτυχή συγκυρία, είχαν μείνει στο ψυγείο έφτιαξαν ένα γεύμα βασιλικό.

Μπουτάκια κοτόπουλου γεμιστά με ρικότα …

… Έπρεπε άραγε να έρθει η οικονομική κρίση καβάλα στην τρόικα και σέρνοντας το μνημόνιο για να αλλάξουμε κάποιες από τις συνήθειές μας; Κάποιες κινήσεις που γινόταν μηχανικά όταν ψωνίζαμε, χωρίς να κάνουμε καν τον κόπο να τις σκεφτούμε – πόσο μάλλον να τις αναθεωρήσουμε;    
Αυτό συνειδητοποίησα μπροστά στα ψυγεία του σούπερ μάρκετ, την ώρα που έψαχνα ποιο κοτόπουλο να αγοράσω κι ενώ είχα ήδη απερίσκεπτα απλώσει  το χέρι μου στα συσκευασμένα φιλέτα.
Και γιατί παρακαλώ να πάρω φιλέτο, το οποίο τιμάται τουλάχιστον 7 με 8 € το κιλό; Καλύτερα να προτιμήσω κομμάτια με κόκκαλο και να τα φιλετάρω εγώ. Η τιμή τους είναι πιο φιλική, από 4 ως 5 € το κιλό.
Αλλά και πάλι … 
Κι έτσι πήρα ένα ολόκληρο κοτόπουλο με 3 € το κιλό, στο οποίο μάχαιραν έδωκα αποκτώντας: 2 μπουτάκια τα οποία μπορούν να μαγειρευτούν ποικιλοτρόπως, φιλέτο στήθος  το οποίο μπορεί να γίνει σνίτσελ ή να μαγειρευτεί αυτούσιο και φτερούγες, κόκκαλα και λαρύγγι, ιδανικά για μια δυναμωτική κοτόσουπα ή για σπιτικό ζωμό κότας. 
Μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια λοιπόν. Λίγη οργάνωση χρειάζεται και λίγη διάθεση για παραπάνω προσπάθεια. Και για να γιορτάσω τη μεταμόρφωσή μου σε πιο συνειδητοποιημένο καταναλωτή, διάλεξα μια ξεχωριστή συνταγή για τα μπουτάκια …

Μπουτάκια κοτόπουλου γεμιστά με ρικότα



    



υλικά:
μπουτάκια κοτόπουλου χωρίς το κόκαλο
ρικότα ή ανθότυρο ή κατίκι ή τσαλαφούτι
2 κουταλιές καλή μουστάρδα
τρυφερό φρέσκο κρεμμυδάκι σε μικρές ροδέλες
ψιλοκομμένα μυρωδικά που προτιμάμε (μαϊντανός, δυόσμος, θυμάρι)
1/2 ποτηράκι λευκό κρασί

Αλατοπιπερώνουμε τα μπουτάκια και τα αλείφουμε με 1 κουταλιά μουστάρδα. 

Προσθέτουμε τα μυρωδικά στο τυρί και δουλεύουμε το μίγμα με πηρούνι. 

Γεμίζουμε τα μπουτάκια, τα κλείνουμε και τα στερεώνουμε με οδοντογλυφίδες.

  



Σε λίγο λάδι ρίχνουμε το κρεμμύδι και προσθέτουμε τα μπουτάκια γυρίζοντάς τα, ώστε να ροδίσουν όλες οι πλευρές. 

Σβήνουμε με το κρασί, προσθέτουμε και την άλλη κουταλιά μουστάρδα στο τηγάνι, σκεπάζουμε και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσει το κρέας. 

Συνοδεύουμε με ένα σκέτο μπασμάτι, το οποίο περιχύνουμε με τη σάλτσα του φαγητού.

 

Ξινόχοντρος …

… Όχι, δεν είμαι ρατσίστρια ούτε είρων. Εσύ είσαι άσχετος με τη μαγειρική και αγνοείς βασικά παραδοσιακά προϊόντα του τόπου μας –τόπος μας είναι κι η Κρήτη κι ας είναι τόσο μακριά απ’ τα βουνά μας.
Είδος τραχανά είναι ο ξινόχοντρος κι όχι κάποιος κακοδιάθετος ευτραφής. Βέβαια δεν μπόρεσα να βρω σπιτικόν, αλλά θα βολευτούμε και με του εμπορίου. Απλούστατο το μαγείρεμά του, σχεδόν στοιχειώδες, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τη γεύση του χωρίς να μας μπερδεύουν πολλά και διαφορετικά συστατικά …

Ξινόχοντρος με ντομάτα 

  

υλικά:
250 γρ. ξινόχοντρος
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
2 ντομάτες περασμένες στον τρίφτη
αλάτι, πιπέρι, φρέσκος δυόσμος

Γυαλίζουμε το κρεμμύδι σε λίγο λάδι και προσθέτουμε τον ξινόχοντρο. 

Σωτάρουμε ανακατεύοντας για 2΄-3΄ και ρίχνουμε τη ντομάτα. 

Προσθέτουμε ζεστό νερό ίσα που να καλύπτει το φαγητό, αλατοπιπερώνουμε, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσει ο ξινόχοντρος. 

Αν χρειαστεί, προσθέτουμε λίγο νερό, φροντίζοντας πάντα το τελικό αποτέλεσμα να είναι ένα χυλωμένο φαγητό. 

Τελευταίον προσθέτουμε το δυόσμο, κάνουμε ένα καλό ανακάτεμα και σερβίρουμε με φέτα ή άλλο τυρί.

Κουλουράκια με λάδι και κρασί …

  

… Ξεύρεις την γη όπου ... Και για τη συνέχεια, διαλέγεις και παίρνεις. Την αυθεντική εκδοχή του Άγγελου Βλάχου, την πνευματώδη παρωδία του Μποστ ή κάποια από τις πολλές παραλλαγές που κυκλοφορούν ολούθε.
Όποια κι αν διαλέξεις, η απάντηση μένει ίδια. Είναι η γη η Ελληνίς -τρελλή κι αδέσποτη, παρόλη την αγάπη.
Μ’ ένα χέρι διαρκώς απλωμένο τα τελευταία χρόνια – για να της πουν τη μοίρα της, να της πουν το ριζικό της; Δε θέλω να σκεφτώ ότι ζητιανεύει, κι εμείς μαζί της. Πάντα με θύμωναν όσοι την αποκαλούσαν Ελλαδίτσα και Ψωρωκώσταινα. 
Θα το μαζέψω το απλωμένο χέρι κι αν δεν μπορέσω να το κάνω γροθιά που αγωνίζεται, θα το κάνω γροθιά που ζυμώνει, που πλάθει, που δημιουργεί – έστω και ταπεινά, σπιτικά κουλουράκια. Με τους καρπούς της σταφυλής, της θαλλεράς ελαίας …

Κουλουράκια με λάδι και κρασί



 


υλικά:
1 κούπα ελαιόλαδο
3/4 κούπας ζάχαρη
1 κούπα κρασί (3/4 λευκό και 1/4 κόκκινο)
2 κουταλιές κονιάκ
1 κουταλιά baking powder
1 κουταλιά κανέλλα
1 κουτ. γλυκού αμμωνία
1/2 κουτ. γλυκού σόδα
χυμός από μισό λεμόνι
αλεύρι για όλες τις χρήσεις
σουσάμι (προαιρετικά)

Αναμειγνύουμε το λάδι, το κρασί και το κονιάκ και προσθέτουμε τη ζάχαρη. 

Δουλεύουμε με το χέρι μέχρι να λυώσει και προσθέτουμε τη σόδα, διαλυμένη στο χυμό του λεμονιού, την κανέλλα και την αμμωνία.

Ανακατεύοντας με το χέρι, ρίχνουμε το αλεύρι και το baking powder και ζυμώνουμε ελαφρά, μέχρι να πάρουμε μια ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια.

Ρίχνουμε λίγο σουσάμι στον πάγκο εργασίας, πλάθουμε κορδόνια, τα κυλάμε στο σουσάμι και τα στρίβουμε σε πλεξούδα.

 


Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 190 βαθμούς κελσίου, για 20΄- 25΄. 

Αφήνουμε τα κουλουράκια να κρυώσουν και τα φυλάμε σε μεταλλικό κουτί.

   

Ἡ γῆ τῆς Ἑλλάδος
Ξεύρεις τὴν γῆ ποὐ ἀνθεῖ φαιδρὰ πορτοκαλέα
καὶ κοκκινίζει ἡ σταφυλὴ καὶ θάλλει ἡ ἐλαία;
Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς, εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

Ξεύρεις τὴν γῆ, ἥτις παντοῦ μὲ αἵματα ἐβάφη,
ὁποῦ κοιλάδες καὶ βουνὰ εἶναι τυράννων τάφοι;
Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς, εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

Γῆ μήτηρ παλαιῶν θεῶν καὶ νέων ἡμιθέων
γῆ ἀναμνήσεων κλεινῶν καὶ γῆ ἐλπίδων νέων
Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς, εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.