Ζελέ με μούρα …

... In the land of 

Σαν το Σρεκ την έπαθα κι εγώ. Χάθηκαν οι κοντινές συνταγές, της mare nostrum, που έχουμε και τα υλικά εύκολα και πρόχειρα; Ήταν ανάγκη καλό μου να σου γυαλίσει η είναι μακριά ακόμα μπαμπα-Στρουμφ φινλανδική συνταγή για ζελέ με ό,τι κυκλοφορεί και λήγει σε berry;
Και να τα blueberry και να τα raspberry και να τα blackberry και να τα παστέλια και να τα ξεροκούλουμα και δε συμμαζεύεται.
Κι εγώ τρελλαίνομαι για κάθε λογής μούρα, είναι τ’ αγαπημένα μου φρούτα, αλλά πού να τά ’βρω; Κι άιντε να πάρω τα καλαθάκι μου η μικρή άμυαλη Κοκκινοσκουφίτσα.
Πού να βγω να τα μαζέψω, στην κεντρική πλατεία ή στις νησίδες της λεωφόρου;
Μωρή καλή κοπέλα που πας για blueberry, το καημένοοοο …
Ευτυχώς για μια ακόμη φορά μας έσωσε το little shop around the corner. Στο σεντούκι-καταψύκτη του βρήκα μια συσκευασία με κατεψυγμένα μούρα και μάλιστα όλων των ειδών που ζητούσε η συνταγή.
Κι έτσι, για μια ακόμη φορά θυγατέρα μου, εγένετο το θέλημά σου …

Ζελέ με μούρα
(Φινλανδική συνταγή)

υλικά:
200 γρ. μύρτιλλα
100 γρ. μαύρα φραγκοστάφυλα
100 γρ. βατόμουρα

ή
450 γρ. ανάμεικτα μούρα (μαύρα, κόκκινα και μπλε, 

τουτέστιν  blueberry, raspberry, blackberry)

4 κουταλιές της σούπας ζάχαρη
100 ml χυμός φραγκοστάφυλου
50 γρ. κορν φλάουρ
χυμός από μισό λεμόνι 


Για το σερβίρισμα:
παγωτό βανίλια ή σαντιγύ

Βάζουμε σε κατσαρολάκι τα μούρα μαζί με τη ζάχαρη, το χυμό φραγκοστάφυλου και το χυμό λεμονιού.

     

Τα ανακατεύουμε και τα βράζουμε για 8΄-10΄. 

Διαλύουμε το κορν φλάουρ σε λίγο νερό, το ρίχνουμε στο μείγμα των  μούρων και ανακατεύουμε καλά.

Αφήνουμε να πάρει 2-3 βράσεις και μόλις δέσει το αποσύρουμε από τη φωτιά.

       

Αφού κρυώσει το μείγμα, το βάζουμε σε φόρμες για ζελέ και το αφήνουμε στο ψυγείο να δροσερέψει.  

Ξεφορμάρουμε το ζελέ αναποδογυρίζοντας τη φόρμα σε πιάτο.

Το σερβίρουμε σκέτο, με μια μπάλα παγωτό βανίλια ή με ροζέτες σαντιγύ.

   

 

Επειδή οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους, κάποιες απαραίτητες διευκρινίσεις περί της συνταγής.

Η ποσότητα του κορν φλάουρ μου φάνηκε υπερβολική για την ποσότητα των φρούτων. Παρόλα αυτά τη χρησιμοποίησα ολόκληρη, όπως ορίζει η συνταγή, αλλά διέλυσα το κορν φλάουρ σε χυμό φραγκοστάφυλου αντί για νερό. 

Πιο συγκεκριμένα χρησιμοποίησα έναν μικρό χυμό Ribena και αφού έβαλα τα 100 ml στο βράσιμο των φρούτων, διέλυσα σε 3-4 κουταλιές χυμό το κορν φλάουρ και με τον υπόλοιπο χυμό αραίωσα το μείγμα του ζελέ πριν το αποσύρω από τη φωτιά.

Κουνουπίδι με κάρυ και κουρκουμά …

… Και Βικέντιος και Βαν Γκογκ. 
Ο ζωγράφος που διάλεξα για αγαπημένο μου απ’ τον πρώτο κιόλας πίνακά του που είδα, πιτσιρίκι στο δημοτικό. Οι παράξενες γραμμές που στροβιλίζονταν, τα έντονα χρώματα που δεν έμοιαζαν με τίποτε απ’ όσα είχα μέχρι τότε δει, το σκοτεινό, δυσοίωνο, μελαγχολικό βλέμμα απ’ το οποίο πέρναγαν για να γίνουν εικόνα, αποφάσισα ότι μου ταίριαζαν και τον ανακήρυξα χωρίς δεύτερη σκέψη αγαπημένο μου ζωγράφο. 
Γνώμη που καθόλου δεν άλλαξε – μάλλον ισχυροποιήθηκε – με τα χρόνια, ακόμη κι αν οι εικαστικές μου γνώσεις διευρύνθηκαν και τα οπτικά μου ερεθίσματα επίσης. 
Απ’ όταν μάλιστα, πιτσιρίκι ακόμη, διάβασα και τη βιογραφία του από τον Ίρβινγκ Στόουν – ένα παλιό χαρτόδετο βιβλίο που και σήμερα κατέχει περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου – η λατρεία μου προς το μοναχικό, βασανισμένο και αυτοκαταστροφικό ζωγράφο παγιώθηκε. 


    


Υπομονετικά έφτιαξα όσα παζλ με πίνακές του βρήκα, πασχίζοντας αδιαμαρτύρητα να βρω άκρη με τα 3.000 πανομοιότυπα κομμάτια που σχηματίζουν τις ίριδές του, αγόρασα κατά καιρούς από το ηλεκτρονικό πωλητήριο του μουσείου του τα λίγα που μου επέτρεπαν τα οικονομικά μου και πάντα, πριν κοιμηθώ το βράδυ, τα μάτια μου τριγυρίζουν πάνω απ’ τα σπαρμένα χωράφια του, που καλύπτουν έναν ολόκληρο τοίχο απέναντι απ’ το κρεβάτι μου. 

Κι απ’ όλα του τα χρώματα το αγαπημένο μου είναι το κίτρινο. Εκείνο το εκτυφλωτικό κίτρινο της Αρλ, που χάριζε απλόχερα ο ήλιος της Προβηγκίας και που πολλαπλασίαζαν, σαν πρίσμα, τα μάτια του ζωγράφου.


         


Αυτό το κίτρινο μου θύμισε μια ινδική συνταγή για κουνουπίδι με κάρυ. Κι έφερε λαμπρό φως σε μια βροχερή, κρύα και μουντή μέρα του ατέλειωτου φετινού χειμώνα που μασκαρεύτηκε, ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα, σε άνοιξη…

 Κουνουπίδι με κάρυ και κουρκουμά 


   


υλικά:
1 μέτριο κουνουπίδι (600 γ. περίπου)
2 κρεμμύδια
1 σκελίδα σκόρδο
1 κονσέρβα (400 γρ. ντοματάκια κονκασέ)
1 κουταλιά κάρυ
1 κουτ. γλ. κουρκουμάς (κιτρινόριζα)
σιναπόσπορος (ή 1 κουτ. γλ. μουστάρδα)
τριμμένο φρέσκο τζίντζερ (ή σκόνη)
150 γρ. στραγγιστό γιαούρτι
2 κουταλιές σόγια σος
1 κουτ. γλ. αλεύρι
αλάτι, πιπέρι
φρέσκος κόλιαντρος (ή μαϊντανός)





Κόβουμε το κουνουπίδι σε μπουκετάκια, το πλένουμε και το στραγγίζουμε. 

Αν έχουμε σιναπόσπορο, ζεσταίνουμε λίγο λάδι σε βαθύ τηγάνι ή σωτέζα και τον σωτάρουμε μέχρι ν’ αρχίσει να μοσχοβολάει. 

Διαφορετικά ξεκινάμε με το κουνουπίδι και βάζουμε στη σάλτσα, μαζί με τα άλλα καρυκεύματα, μουστάρδα (απλή ή με κόκκους). 

Ροδίζουμε καλά το κουνουπίδι στο λάδι, μέχρι να πάρει χρώμα απ’ όλες τις πλευρές. 

Ρίχνουμε το κρεμμύδι χοντροκομμένο και το σκόρδο σε φετάκια και τα σωτάρουμε όλα μαζί σε μέτρια φωτιά για 5΄. 

Προσθέτουμε ένα-ένα τα καρυκεύματα (κάρυ, κουρκουμά, μουστάρδα, τζίντζερ, ξερό κόλιαντρο) και ρίχνουμε ελάχιστο νερό, για να διαλυθούν. 



     



Ανακατεύουμε κουνώντας το τηγάνι και μόλις το κουνουπίδι πάρει ένα ομοιόμορφο χρώμα, σημάδι ότι τα καρυκεύματα διαλύθηκαν καλά και απλώθηκαν παντού ομοιόμορφα, ρίχνουμε τα ντοματάκια και τη σόγια σως. 

Σκεπάζουμε το σκεύος και σιγομαγειρεύουμε για 20΄  περίπου, ή μέχρι να μαλακώσει το κουνουπίδι. Αν χρειαστεί, προσθέτουμε ελάχιστο νερό.

Αποσύρουμε το φαγητό από τη φωτιά και το αφήνουμε να κρυώσει για 5΄. 

Ανακατεύουμε το γιαούρτι με το αλεύρι, αλατοπιπερώνουμε και το ρίχνουμε στο κουνουπίδι. 

Ανακατεύουμε απαλά με κουτάλα ή κουνώντας τη σωτέζα. 


        



Σερβίρουμε το κουνουπίδι πασπαλισμένο με ψιλοκομμένο κόλιαντρο ή μαϊντανό. 

Τρώγεται ωραιότατα σκέτο, με φρέσκο ψωμί που κάνει μακροβούτια στη σάλτσα, αλλά ιδανικά συνοδεύεται από μπασμάτι.



     

- Ο φρέσκος κόλιαντρος είναι από τα συστατικά που δε λείπουν από τα ινδικά πιάτα. Επειδή ποτέ δε βρίσκω, τον αντικαθιστώ με φρέσκο μαϊντανό στο σερβίρισμα και ξερό κόλιαντρο στο μαγείρεμα.

- Το αφήγημα με τίτλο «Έναν άντρα που τον λένε και Βικέντιο και Βαν Γκογκ» συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο της Ζυράννας Ζατέλη “Ηδονή στον κρόταφο”  (Καστανιώτης, 2011). 

- Αρκετά από τα είδη που πωλούνται στο μουσείο Van Gogh (κυρίως γραφική ύλη, κούπες και αξεσουάρ) μπορούμε να βρούμε και στην αλυσίδα πολιτισμού IANOS.

Μιλφέιγ με φράουλες …

... We are siamese  if you please. 

No, I don’t please. 
Τόσο δύσκολο είναι να βάζουν σε κάθε συσκευασία σφολιάτας ένα αντικολλητικό χαρτί ανάμεσα στα δύο φύλλα, ώστε να μπορούμε να ξεπαγώνουμε μόνο το ένα;
Γιατί διαφορετικά δύο είναι οι επιλογές, ή ξεπαγώνουμε και τα δύο φύλλα ή προχωρούμε σε χειρουργική επέμβαση διαχωρισμού των σιαμαίων η οποία απαιτεί, όπως και στην αντίστοιχη ιατρική, πολύωρες κινήσεις ακριβείας με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.
Κάπως έτσι για μια ακόμη φορά βρέθηκα με δύο φύλλα σφολιάτας και ισάριθμα φύλλα περιοδικών με συνταγές. Για την κόρη μου, φανατική λάτρη του μιλφέιγ, η πρώτη …

Μιλφέιγ με φράουλες

 

υλικά: 
1 φύλλο σφολιάτας
αυγό ή γάλα και λίγη ζάχαρη (προαιρετικά)

Για την κρέμα μιλφέιγ:  

2 κρόκοι αυγών
2 κοφτές κουταλιές κορν φλάουρ
200 γρ. ζάχαρη (100+100)
500 ml γάλα
200 ml κρέμα γάλακτος 
2 βανίλιες

ζάχαρη άχνη
400 γρ. φράουλες

Απλώνουμε τη σφολιάτα σε ταψί με λαδόκολλα και την κόβουμε σε 4 ίσες λωρίδες. 

Αν θέλουμε την αλείφουμε με αυγό ή γάλα και την πασπαλίζουμε με ζάχαρη (εμείς το αποφεύγουμε για ευνόητους λόγους). 

Την τρυπάμε παντού πολλές φορές με πηρούνι, για να μη φουσκώσει. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 20΄ περίπου. 

Αν κατά τη διάρκεια του ψησίματος φουσκώσει πολύ, την τρυπάμε ξανά με πηρούνι παντού, για να ξεφουσκώσει. 

Ξεφουρνίζουμε τη σφολιάτα και την αφήνουμε να κρυώσει.

     

Για να φτιάξουμε την κρέμα μιλφέιγ, βάζουμε το γάλα με τη βανίλια στη φωτιά.

Μόλις πάρει βράση το αποσύρουμε, το αδειάζουμε σε μπωλ και το αφήνουμε να κρυώσει.

Στο ίδιο κατσαρολάκι δουλεύουμε τους κρόκους με τη μισή ζάχαρη, μέχρι η ζάχαρη να διαλυθεί. 

Ανακατεύοντας πάντα προσθέτουμε το κορν φλάουρ και το γάλα. 

Βάζουμε το κατσαρολάκι να βράσει σε σιγανή φωτιά μέχρι να πήξει η κρέμα, ανακατεύοντας πού και πού για να μην ‘πιάσει'.

        

Η κρέμα είναι έτοιμη όταν αποκτήσει βελούδινη υφή, κάνει ‘πτυχές’  όταν την ανακατεύουμε και δεν είναι ούτε πολύ πηχτή αλλά ούτε και πολύ ρευστή.

Νομίζεις ότι σου βάζω δύσκολα; Τι να πει κι ο πρίγκηπας που ήθελε τη νύφη ούτε πολύ ψηλή ούτε πολύ κοντή, ούτε πολύ χοντρή ούτε πολύ λεπτή, ούτε πολύ όμορφη ούτε πολύ άσχημη κι έφαγε τον κόσμο, μέχρι να βρει το μάστορά του απ’ την καπάτσα με το μπιζέλι.

Σκεπάζουμε την κρέμα με μεμβράνη και την αφήνουμε να κρυώσει.

    



Βάζουμε την κρέμα γάλακτος στην κατάψυξη για 5΄  και τη χτυπάμε στο μίξερ μαζί με την υπόλοιπη ζάχαρη. 

Την ενσωματώνουμε στην κρέμα που φτιάξαμε διπλώνοντας απαλά με σπάτουλα. 

Εναλλακτικά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε έτοιμη σαντιγύ. 

Αφήνουμε την κρέμα στο ψυγείο μέχρι να τη χρησιμοποιήσουμε.

Πλένουμε τις φράουλες, τις κόβουμε σε φέτες και τις πασπαλίζουμε με λίγη ζάχαρη άχνη. 

Βάζουμε σε μακρόστενο δίσκο ή πιατέλα ένα φύλλο σφολιάτας.

    



Απλώνουμε το 1/3 περίπου της κρέμας και βάζουμε από πάνω τις μισές φράουλες.

   

Ακουμπάμε απαλά και χωρίς να πιέζουμε πάνω από τις φράουλες το δεύτερο φύλλο σφολιάτας και απλώνουμε ξανά το 1/3 της κρέμας.

    

Απλώνουμε πάνω από την κρέμα τις υπόλοιπες φράουλες και καλύπτουμε με το τρίτο φύλλο σφολιάτας. 

Από πάνω βάζουμε την υπόλοιπη κρέμα και τρίβουμε με το χέρι το τέταρτο φύλλο σφολιάτας. 

Πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

 

                                           
                    

- Μπορούμε αντί για σφολιάτα να χρησιμοποιήσουμε φύλλο κρούστας. 

Σε αυτή την περίπτωση βουτυρώνουμε καλά ένα φύλλο, το πασπαλίζουμε σε όλη την επιφάνεια με ζάχαρη και το καλύπτουμε με ένα δεύτερο φύλλο, βουτυρωμένο και ζαχαρωμένο. 

Συνεχίζουμε με τον ίδιο τρόπο, χρησιμοποιώντας όσα φύλλα θέλουμε. 

Τα κόβουμε σε λωρίδες και τα ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, μέχρι να χρυσίσουν.

- Το ‘The Siamese Cat Song’ είναι από την ταινία της Disney ‘Lady and the Tramp’. 

Το τραγουδούσαν,  με τη φωνή της Peggy Lee, οι Si και Am, γάτες του Σιάμ. Η  φωνή της Peggy Lee ηχογραφήθηκε δύο φορές, ώστε να δίνεται η ακουστική εντύπωση δύο γάτων που τραγουδούν ταυτόχρονα.

Καβουρομακαρονάδα …

… Εδώ σε θέλω κάβουρα, να νοστιμίσεις με το ζουμί σου και το λιγοστό αλλά ασύγκριτα νόστιμο ψαχνό μια νηστίσιμη μακαρονάδα. 

Και δεν μπορεί κανείς να μου πει πια ‘καλά είν’ τα φαρδομάνικα, μα είναι για δεσποτάδες ’. Ξεφτέρι έγινα και στο καρντιναλιζέ και στο ξεψάχνισμα.
Έχουμε και λέμε λοιπόν …

Καβουρομακαρονάδα

  

υλικά:
2 μεγάλα καβούρια
1 μεγάλο ξερό κρεμμύδι χοντροτριμμένο
3 φρέσκα κρεμμυδάκια σε ροδέλες
2 σκελίδες σκόρδο σε φετάκια
ντομάτα στον τρίφτη
1 κουταλιά πελτές ντομάτας
2-3 λιαστές ντομάτες (προαιρετικά)
λίγο άσπρο κρασί
νερό από το βράσιμο των καβουριών
250 γρ. λινγκουίνι ή σπαγγέτι
πόδια, δαγκάνες και ψαχνά των καβουριών
μαϊντανός ψιλοκομμένος (προαιρετικά)

Βράζουμε τα λινγκουίνι στο νερό στο οποίο βράσαμε τα καβούρια, αλατίζοντάς το ελαφρά. 

Παράλληλα ετοιμάζουμε μια κλασσική σάλτσα ντομάτας, σωτάροντας σε λίγο λάδι πρώτα το ξερό κρεμμύδι και μετά τα φρέσκα κρεμμυδάκια και το σκόρδο. 

Σβήνουμε με το κρασί και ρίχνουμε τη ντομάτα, τον πελτέ, τις λιαστές ντομάτες και λίγο από το νερό στο οποίο βράζουν τα ζυμαρικά. 

Αλατοπιπερώνουμε και βράζουμε τη σάλτσα μέχρι να γίνουν τα λινγκουίνι (10΄ περίπου). 

2΄-3΄ πριν την αποσύρουμε από τη φωτιά, ρίχνουμε στη σάλτσα τα πόδια και τις καβουροδαγκάνες και ανακατεύουμε καλά. 

Στραγγίζουμε τα λινγκουίνι, τα περιχύνουμε με λίγο λάδι και τα βάζουμε σε πιατέλα.

     

Ρίχνουμε στη σάλτσα τα καθαρισμένα ψαχνά των καβουριών και ανακατεύουμε απαλά.

Ρίχνουμε τη σάλτσα στα λινγκουίνι.

    

Σερβίρουμε αμέσως πασπαλίζοντας, προαιρετικά, με μαϊντανό.

Σ’ εμάς το απαγορεύει ρητά η θυγάτηρ.

    

Μπορούμε να μη βάλουμε στη σάλτσα ολόκληρα τα πόδια και τις δαγκάνες, αλλά να τα ξεψαχνίσουμε κι αυτά και να προσθέσουμε στο τέλος το κρέας τους. 

Όταν είναι ολόκληρα όμως, βγάζουν ζουμί κι αλμύρα μέσα στη σάλτσα και νοστιμίζουν και τα ίδια, αφού η σάλτσα τρυπώνει όπου βρει. 

Και είναι και πιο εντυπωσιακά στο σερβίρισμα, ακόμη κι αν πασαλείβεσαι λίγο παραπάνω για να τα καθαρίσεις και να τα φας. Αν δε βρέξεις …

Καβούρια: βράσιμο και καθάρισμα …

... Κι όλο κλαίνε.

 

 Και πώς να μην κλαίνε τα δόλια, αφού μοίρα σκληρή και τύχη κακή τα έστειλε ολοταχώς στην κατσαρόλα μας. Να εμβαπτισθούν – προς Θεού, όχι ζωντανά – σε καυτό νερό ΜΟΝΟ για 3΄  και να εξέλθουν καρδινάλιοι κοκκινοντυμένοι –φευ! τραγικά καθυστερημένοι για το κονκλάβιο.

       

Το ένα το φάγαμε το μεσημέρι της Καθαράς Δευτέρας σκέτο, να χαρούμε τη γεύση και τη θαλασσινή αρμύρα του και με τ’ άλλα δυο θα αυτοσχεδιάσω μια καβουρομακαρονάδα, να χορτάσει το πεινασμένο πόπολο μια και, ως γνωστόν, ο αετός δε χορταίνει με μύγες.

Και φτάνουμε μοιραία στο καθάρισμα, για το οποίο έκανα εντατικά μαθήματα αποβραδίς στο youtube, μ’ έναν πιτσιρικά χαβανέζο που έπαιζε κυριολεκτικά τα καβούρια στα δάχτυλα κι έναν γιαπωνέζο σαμουράι  χωρίς σπαθί αλλά με μαχαίρι.

Κι επειδή όλο και θα ξαναχρειαστώ τις οδηγίες χρήσης, ιδού εγχειρίδιο λεπτομερές και αναλυτικό περί του καθαρίσματος των καβουριών: 

Αρχικά αφαιρούμε, τραβώντας προσεκτικά (και ρουφώντας το ζουμάκι που βγαίνει, θα χάσουμε αν δεν το κάνουμε) τα πόδια και τις δαγκάνες του καβουριού.

    

Γυρίζουμε ανάποδα το καβούρι και σηκώνουμε με τη μύτη ενός μαχαιριού το τμήμα που έχει σχήμα Τ. 

Ουσιαστικά, ξεκλειδώνουμε την πανοπλία του κάβουρα αφαιρώντας το κεντρικό της εξάρτημα.

    

Ανασηκώνουμε με μαχαίρι και αφαιρούμε το επάνω όστρακο, το οποίο στη συνέχεια καθαρίζουμε με κουτάλι, κρατώντας ό,τι θελήσουμε να φάμε. 

Οι απόψεις διίστανται περί του τι τρώγεται και τι όχι από το περιεχόμενο, οπότε ο καθείς ενεργεί κατά την κρίση του.

   

Αναποδογυρίζουμε ξανά το καβούρι, αφαιρούμε τα μαλακά τριχοειδή πλαϊνά και σπάμε το κομμάτι από κάτω. 

Το ξεψαχνίζουμε προσεκτικά, γιατί εκεί κρύβεται άσπρο και πεντανόστιμο κρεατάκι.

Κάνουμε το ίδιο και με την άλλη πλευρά.

   

Κατά το ευαγγελικό ‘κατέαξαν αυτών τα σκέλη  σπάμε στις αρθρώσεις τα πόδια του καβουριού και βγάζουμε το λιγοστό συνήθως κρέας που περιέχουν.

Και φτάνουμε επιτέλους στο ψαχνό. Τις καβουροδαγκάνες. 

Πρώτα τραβάμε με το χέρι και ξεχωρίζουμε τα δυο κομμάτια της δαγκάνας. 

Σπάμε και τραβάμε το κάτω κομμάτι. 

Χρησιμοποιώντας καρυοθραύστη σπάμε το κέλυφος της πάνω δαγκάνας και βγάζουμε το ψαχνό.

   

   

Η καβουρόψιχα είναι αρκετά αλμυρή από μόνη της, οπότε την τρώμε σκέτη ή την περιχύνουμε με λαδολέμονο.

     

Ποτέ δεν πετάμε το νερό στο οποίο βράσαμε τα καβούρια κι έχει πάρει άρωμα και νοστιμιά θαλασσινή. 

Το σουρώνουμε και το χρησιμοποιούμε για σούπα ή μακαρονάδα.

                                                                        
                                                                          συνεχίζεται …