Ανιέλο ντόλτσε ...

Αμν…ηστία …

     

  Το ξέρω ότι είναι λόγω της ημέρας, Αντωνάκη μου.
Ο αμνός να γίνεται οβελίας και τ' αρνάκι άσπρο και παχύ να αφήνει το χλωρό χορτάρι για τόπο χλοερό. Εμείς που αγαπάμε τόσο τα έθιμα, ας μην το τηρήσουμε αυτό – έστω για μια μέρα, έστω για μια φορά.
Ας αφήσουμε το αρνάκι στο χλωρό χορτάρι. Για όσο το αφήσουν κι οι υπόλοιποι να ζήσει. Κι εμείς να μιμηθούμε τους αρχαίους που αντί για ελάφια θυσιαστήρια πρόσφεραν στην Άρτεμη ομοιώματά τους από ζύμη.
Σαν το ελάφι στη θέση της Ιφιγένειας, σαν το κριάρι στη θέση του Ισαάκ, θα αντικαταστήσουμε το πασχαλινό αρνί μ’ ένα γλυκό αρνάκι από την Κάτω Ιταλία, ένα …

 

Ανιέλο ντόλτσε



 



υλικά:
500 γρ. αμύγδαλα
3 κουταλιές ζάχαρη
1 σφηνάκι λικέρ
χυμός πορτοκαλιού
λίγο ανθόνερο

Για τη γέμιση:
3 κουταλιές μαρμελάδα βερύκοκκο
1 κουταλιά πραλίνα φουντουκιού ή σοκολάτα
τριμμένο μπισκότο   

     

Βάζουμε τα αμύγδαλα σε μπωλ και τους ρίχνουμε καυτό νερό, για να μπορέσουμε να τα ξεφλουδίσουμε. 

Τα στεγνώνουμε και τα ανακατεύουμε με τη ζάχαρη. 

Λίγα-λίγα τα πολτοποιούμε στο μπλέντερ. 

Ρίχνουμε στο αμύγδαλο το λικέρ, λίγο ανθόνερο και όσον χυμό πορτοκαλιού χρειάζεται για να φτιάξουμε μια μαλακή, εύπλαστη ζύμη. 

Ντύνουμε με μεμβράνη μια φόρμα σε σχήμα αρνιού και φτιάχνουμε μια πρώτη στρώση από αμυγδαλόπαστα.



   

Απλώνουμε στο κέντρο τη μαρμελάδα, καλύπτουμε με την πραλίνα και τρίβουμε από πάνω λίγο μπισκότο της αρεσκείας μας.




    

Καλύπτουμε με μία ακόμη στρώση από αμυγδαλόπαστα και διακοσμούμε το αρνάκι και την πιατέλα.

 

 

 

Κουλουράκια λαμπριάτικα …

… Εμπρός λοιπόν καλά μου χέριαααα, που έλεγε κι ο Επιθεωρητής Σαΐνης.

  

Δεν είναι μέρα για ανθρώπους η Μ. Πέμπτη. Για Εκατόγχειρες είναι, τους μυθολογικούς γίγαντες με τα εκατό χέρια και την υπερφυσική δύναμη, που βοήθησαν το Δία να νικήσει τους Τιτάνες.
Τρεις ήταν, αλλά και τι δε θά ΄δινα να τους είχα σήμερα “ υπό τας διαταγάς μου ”:
- “Βριάρεως”!
- “Διατάξτε”!
- “Στα τσουρέκια”.
- “Κόττος”!
- “Παρών”!
- “Στα κόκκινα αυγά”.
- “Γύγης”!
- “Διαταγάς”!
- “Στα κουλουράκια” …

Κουλουράκια λαμπριάτικα



     



υλικά:
250 γρ. αγελαδινό βούτυρο & 90 γρ. μαργαρίνη
(ή 340 γρ. βούτυρο)
2 κούπες ζάχαρη
2 αυγά και 2 κροκάδια
8 κούπες αλεύρι
6 κοφτά κουταλάκια μπέικιν πάουντερ
1/2 κούπα γάλα
ξύσμα λεμονιού
μια πρέζα αλάτι
1 αυγό για το άλειμμα    

Όλα τα υλικά σε θερμοκρασία δωματίου

Χτυπάμε το βούτυρο μόνο του να αφρατέψει και προσθέτουμε σταδιακά τη ζάχαρη. 

Συνεχίζουμε το χτύπημα υπομονετικά, μέχρι το μείγμα να ασπρίσει, να γίνει κρεμώδες και να μην ακούγεται καθόλου η ζάχαρη στα τοιχώματα του δοχείου.

Προσθέτουμε ένα-ένα τα αυγά, αρωματίζουμε με το ξύσμα και χτυπάμε, μέχρι να ενσωματωθούν στο μείγμα.

Ανακατεύουμε το αλεύρι με το μπέικιν πάουντερ και το αλάτι και το προσθέτουμε λίγο – λίγο, εναλλάξ με το γάλα. 

Όταν το μείγμα βαρύνει, αφήνουμε το μίξερ και ζυμώνουμε με το χέρι μέχρι η ζύμη να μην κολλάει στα χέρια και να πλάθεται εύκολα.

Παίρνουμε μικρά κομμάτια ζύμης και τα πλάθουμε στο σχήμα που προτιμάμε. 

Συνήθως αυτά τα κουλούρια γίνονται στριφτά, σε σχήμα κοτσίδας, σαλιγκαριού ή σπείρας. 

Επειδή είναι πολύ εύπλαστα, μπορούμε να φτιάξουμε πεταλούδες, ψαράκια ή, όπως κάνουμε πάντα από όταν ήμουν παιδί, τα αρχικά του ονόματος όλων των μελών της οικογένειας.

Αλείφουμε τα κουλουράκια με το χτυπημένο αυγό. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170 βαθμούς κελσίου, για 20΄ περίπου.

 

 

Η ασκητική μηλόπιτα …

Ασκητική: έργο του Καζαντζάκη, από τα σημαντικότερα κείμενά του, για τον ίδιο  «ο σπόρος απ’ όπου βλάστησε όλο το έργο του». Δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό του Δημήτριου Γληνού 'Αναγέννηση'  το 1927 με τίτλο 'Salvatores Dei. Ασκητική ' ενώ η πρώτη έκδοση έγινε το 1945 στην Αθήνα.
- Επίσης αυτή που ταιριάζει σε ασκητή.

Αυτός ο τίτλος μου ήρθε στο μυαλό, όταν βρήκα τη συνταγή αυτής της μηλόπιτας. Λιτή, με ελάχιστα κι απλά υλικά, χωρίς λάδι, “ παρηγορία ” αλλά και μικρή απόλαυση για τις ημέρες αυστηρής νηστείας όπως η Μ. Τετάρτη και η Μ. Παρασκευή …
    
     

Η ασκητική μηλόπιτα

  

     

υλικά:
Για τη ζύμη:
500 γρ. κόκκινη φαρίνα
2-3 κουταλιές ταχίνι
2 κουταλιές ζάχαρη
χυμός από 2-3 πορτοκάλια
λίγο κονιάκ
ξύσμα λεμονιού

Για τη γέμιση:
4 μήλα χοντροτριμμένα
1 κουταλιά ζάχαρη
ξανθές σταφίδες
κανέλλα
καρύδια (προαιρετικά)

Διαλύουμε το ταχίνι στο χυμό πορτοκαλιού και προσθέτουμε τη ζάχαρη, το κονιάκ, το ξύσμα και τελευταίο το αλεύρι. 

Ζυμώνουμε καλά και, αν χρειαστεί κι άλλο υγρό, προσθέτουμε χυμό πορτοκαλιού. 

Διαιρούμε τη ζύμη σε 2 μέρη. 

Αλείφουμε μια φόρμα για τάρτα με ταχίνι (ή λάδι) και την αλευρώνουμε. 

Ανοίγουμε με τον πλάστη τη ζύμη σε χοντρό φύλλο και τη στρώνουμε καλύπτοντας και τα πλαϊνά τοιχώματα.

 

Ανακατεύουμε καλά τα υλικά της γέμισης και την απλώνουμε ομοιόμορφα στη ζύμη. 

Ανοίγουμε και το άλλο φύλλο και σκεπάζουμε τη γέμιση. 

Ανασηκώνουμε και κλείνουμε τις άκρες με το χέρι ή πιέζοντας με πηρούνι.

 

Χαράζουμε τη μηλόπιτα σε κομμάτια με κοφτερό μαχαίρι. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 50΄-60΄.

 

Μόλις κρυώσει λίγο, ξεφορμάρουμε και αφήνουμε σε σχάρα να κρυώσει εντελώς. 

Προαιρετικά, πασπαλίζουμε με άχνη και κανέλα.

 

   
   


“Ερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο·
καταλήγουμε σε μια σκοτεινή άβυσσο·
το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή”

Μπιφτέκια με κόκκινα φασόλια και πλιγούρι …

… Μεγαλοβδόμαδο ζύγωσε η Ανάσταση, κελάηδησε η μαγική φωνή της Φλέρυς Νταντωνάκη κι οι λέξεις του Καζαντζάκη ήρθαν, πατώντας στα πλήκτρα του Χατζιδάκι, να γεμίσουν το σπίτι.
Μπήκαμε πια στην τελική ευθεία. Χτύπησε το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο των δρομέων, η κυρα-Σαρακοστή απέμεινε με το τελευταίο της ποδαράκι …

                          

… το φάγαμε και φέτος το βόδι και μας μένει η ουρά. 
Τα αλεύρια, σκληρά, μαλακά και φαρίνες, στριμώχνονται στα ντουλάπια μέχρι να γίνουν κουλούρια και τσουρέκια. Τα αυγά, εύθραυστα και μη μου άπτου, ξεχειλίζουν το ψυγείο ανυπομονώντας να ανταλλάξουν τη βαρετή λευκότητά τους με χρώματα χτυπητά. Για να θρονιαστούν ύστερα σε ρετρό κι ελαφρώς κιτς  αυγοθήκες, σε στρουμπουλές πορσελάνινες κότες ή σε μίνιμαλ δίσκους, σε χορταρένιες φωλιές ή πολύχρωμα καλάθια - βασιλεία εφήμερη κι εύθραυστη όσο και το τσόφλι τους. 
Δουλειές με φούντες για τις νοικοκυρές κι όμως δεν κρατιέμαι. Σαν τους δρομείς ανυπομονώ για το σύνθημα του αφέτη, σηκώνω τα μανίκια κι ετοιμάζομαι να πιάσω προζύμια, να ζυμώσω, να πλάσω, να βάψω, να μυρίσω, να νιώσω.
Πρώτα όμως να πάρω δυνάμεις. Μ’ ένα νηστίσιμο χορταστικό γεύμα,  που θα μου δώσει ένα μικρό απόθεμα δυνάμεων για τις μέρες που ακολουθούν …

Μπιφτέκια με κόκκινα φασόλια, πλιγούρι και κύμινο

  

υλικά:
2 κονσέρβες κόκκινα φασόλια (KYKNOS)
50 γρ. πλιγούρι
1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο
1 σκελίδα σκόρδο πολτοποιημένη
1 κουταλιά κέτσαπ απαλό ή καυτερό (προαιρετικά)
τριμμένη φρυγανιά
αλάτι, πιπέρι, κύμινο
μαϊντανός

Για το συνοδευτικό:
500 γρ. έτοιμα νιόκι πατάτας (στα ΑΒ)
1 σκελίδα σκόρδο
4-5 φυλλαράκια φασκόμηλο
λάδι

Βράζουμε το πλιγούρι 6΄-7΄, το στραγγίζουμε πολύ καλά και το αφήνουμε να κρυώσει.

Σε λίγο λάδι σωτάρουμε το κρεμμύδι να μαλακώσει. 

Προσθέτουμε το σκόρδο, το κέτσαπ, το κύμινο, αλάτι και πιπέρι και μαγειρεύουμε για λίγο. 

Σουρώνουμε τα φασόλια, τα ξεπλένουμε πολύ καλά, τα αφήνουμε να στραγγίξουν και τα λυώνουμε, πατώντας τα με πηρούνι.







Προσθέτουμε το πλιγούρι, το μείγμα του κρεμμυδιού, το μαϊντανό και αλατοπίπερο και ανακατεύουμε καλά. 

Ρίχνουμε λίγη-λίγη τη φρυγανιά, μέχρι να έχουμε ένα μείγμα που πλάθεται.

 Φτιάχνουμε μπιφτέκια και, αν έχουμε χρόνο, τα αφήνουμε στο ψυγείο να σφίξουν.

 




Ζεσταίνουμε λίγο ελαιόλαδο σε αντικολλητικό τηγάνι ή γκριλιέρα και ψήνουμε τα μπιφτέκια για 6΄-7΄ από κάθε πλευρά και μέχρι να ροδίσουν.

Για το συνοδευτικό:
Βράζουμε τα νιόκι σε αλατισμένο νερό, σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία. 

Χρειάζονται περίπου 2΄-3΄ για να ανέβουν στην επιφάνεια. 

Παράλληλα ζεσταίνουμε όσο λάδι θέλουμε και ρίχνουμε το φασκόμηλο και το σκόρδο. 

Ανακατεύουμε καλά και μόλις ροδίσει το σκόρδο τα βγάζουμε από το λάδι. 

Στραγγίζουμε τα νιόκι, τα ρίχνουμε στο αρωματισμένο λάδι και ανακατεύουμε προσεκτικά.

Σερβίρουμε.

Σάμαλι ...

Σε ποια νύμφη ή θεότητα αναφερόταν στη Μυθολογία του ο Νίκος Τσιφόρος δε συγκράτησα. Θυμάμαι όμως, από την πρώτη φορά που διάβασα το βιβλίο προ αμνημονεύτων ετών, ότι έλεγε: “Κρύφτηκε λοιπόν σε μια σπηλιά και δεν έβγαινε, μήτε να της έταζες σάμαλι”.
Δεν είχα ξανακούσει τίποτε για το σάμαλι, αλλά εμπιστευόμενη απόλυτα τον αγαπημένο μου συγγραφέα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο περί γλυκίσματος σπουδαίου, εξαιρετικού και εξόχως νόστιμου, αφού χρησιμοποιείται και ως ακαταμάχητο δόλωμα.
Συνταγή δεν μπόρεσα να βρω τότε, όσο κι αν έψαξα. Κι από τις νεφελώδεις αναφορές των παλαιοτέρων στους πλανόδιους πωλητές με τον ταβλά, που διαλαλούσαν στα σινεμά και τα γήπεδα “φυστίκια, σάμαλι, παστέλι, κοκ, λεμονάδες, πορτοκαλάδες, μπυράλ” δεν μπόρεσα να βγάλω άκρη.
Το σάμαλι ήταν τελικά ξερό ή μαλακό και ζουμερό; Σα ρεβανί, ίσως; Ή μήπως σαν παστέλι;
Η εικόνα που σχηματιζόταν έμοιαζε περισσότερο με τις περιγραφές του Ηλιόπουλου στο “Ζητείται ψεύτης”: “Ήταν ψηλός μετρίου αναστήματος, παχουλός προς το αδύνατο, με μια μουστακάρα να έτσι ένα μουστακάκι”!
Σ’ ένα παλιό περιοδικό βρήκα τελικά μια συνταγή που δεν ήταν μια παραλλαγή ρεβανί, αλλά ένα εντελώς ιδιαίτερο γλυκό. Μόνο αφού τη φτιάξαμε αρκετές φορές  συνειδητοποιήσαμε ότι δεν έχει καθόλου λάδι, άρα είναι κατάλληλη και για τις μέρες της αυστηρής νηστείας …    

Σάμαλι

    



υλικά:
1 1/2 φλ. τσαγιού ψιλό σιμιγδάλι
1 φλ. τσαγιού χοντρό σιμιγδάλι
1 1/2 φλ. τσαγιού ζάχαρη
2 φλ. τσαγιού χυμός πορτοκαλιού
1 ποτήρι νερό
1 κ. γλ. μαγειρική σόδα
1 κ. γλ. μαστίχα κοπανισμένη
1 κ. γλ. μπέικιν πάουντερ
λίγο κονιάκ
ξύσμα πορτοκαλιού


Για το σιρόπι:
2 ποτήρια νερό
2 ποτήρια ζάχαρη
3 κουταλιές χυμός λεμονιού
1 κανελλόξυλο

Ανακατεύουμε το σιμιγδάλι με τη ζάχαρη, το μπέικιν και τη μαστίχα. 

Προσθέτουμε το νερό, ανακατεύοντας με κουτάλι. 

Διαλύουμε τη σόδα στο χυμό πορτοκαλιού και τα προσθέτουμε στο μείγμα, μαζί με λίγο κονιάκ. 

Ανακατεύουμε καλά με κουτάλι, σκεπάζουμε το μείγμα με πετσέτα και το αφήνουμε 2 ώρες, ώστε να τραβήξει τα υγρά το σιμιγδάλι και να φουσκώσει.

Ανακατεύουμε καλά μια τελευταία φορά και ρίχνουμε το μείγμα σε αντικολλητικό (ή λαδωμένο) ταψί.

  



Χαράζουμε το γλυκό με μυτερό μαχαίρι σε κομμάτια. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 45΄-50΄.

Αφήνουμε το σάμαλι να κρυώσει και το σιροπιάζουμε με ζεστό σιρόπι.

Σερβίρουμε.

Κρεμμυδόπιτα νηστίσιμη …

… Οι όμορφες πίτες όμορφα τρώγονται …

Έτσι και η όμορφη Κρεμμύδω, αυτή που για χάρη της έπεσε του θανατά ο πρίγκιπας Λεμόνης, ντύθηκε με αέρινο φύλλο κρούστας και κρατώντας ένα μπουκέτο από φρέσκα κρεμμυδάκια και μπόλικα μυρωδικά μεταμορφώθηκε σε μια λαχταριστή κρεμμυδόπιτα, τραγανή, ζουμερή και με μια αδιόρατη, διακριτική γλυκύτητα …

Κρεμμυδόπιτα νηστίσιμη 

    

υλικά:
1 κιλό ξερά κρεμμύδια
1/2 κιλό φρέσκα κρεμμυδάκια
1 λεπτό πράσο χωρίς τα φύλλα
1/2 ματσάκι μαϊντανός
1/2 ματσάκι άνηθος
500 γρ. φύλλο κρούστας

Κόβουμε τα κρεμμύδια και το πράσο σε λεπτές ροδέλες και τα ζεματίζουμε σε λίγο αλατισμένο νερό για 10΄. 

Τα στραγγίζουμε καλά. 

Ζεσταίνουμε λίγο λάδι και τα σωτάρουμε. 

Αλατοπιπερώνουμε και προσθέτουμε τα μυρωδικά.

Λαδώνουμε ένα στρογγυλό ταψάκι και στρώνουμε χιαστί τα μισά φύλλα κρούστας, λαδώνοντας πρώτα το καθένα. 

Απλώνουμε τη γέμιση.

Καλύπτουμε τη γέμιση με ένα τσαλακωμένο φύλλο, το λαδώνουμε και συνεχίζουμε με τα υπόλοιπα φύλλα, λαδώνοντας και τοποθετώντας τα χιαστί. 

Κόβουμε λίγο και γυρίζουμε τις άκρες που περισσεύουν, φτιάχνοντας κρόθο. 

Χαράζουμε την πίτα, τη ραντίζουμε με λίγο νερό και ψήνουμε στους 190 βαθμούς Κελσίου για 1 ώρα περίπου.

Σερβίρουμε.

 

Ο πρίγκιπας Λεμόνης αρρώστησε βαριά
με ίκτερο τον βρήκαν και πόνο στην καρδιά
Τρέχουν οι γεωπόνοι, με φάρμακα πολλά,
τον πρίγκιπα Λεμόνη να κάνουνε καλά.

"Καρότα, υπασπιστές μου, ελάτε να σας πω,
δεν έχω άλλον πόνο, μονάχα αγαπώ.
Την όμορφη Κρεμμύδω αν δεν την παντρευτώ,
μέσ' το λεμονοστύφτη θα πέσω να στυφτώ".

Πρασόρυζο …

…  - ότο. Πώς λέμε “μπουρλότο”; 
  

   
Κάπως έτσι έσκασε πριν από κάποια χρόνια η μόδα του ριζότο και μας πήραν όλους τα σκάγια. Ξεχάσαμε ό,τι ξέραμε και παραδοθήκαμε σχεδόν αμαχητί.
“ Ήτανε μόδα κι έγινε συνήθειο ”, που λέει κι ο Καραγκιόζης.
Αφήσαμε στην άκρη την καρολίνα, το νυχάκι και το γλασσέ –άραγε θυμάται κανείς κι εκείνο το μπλου ροζ, που πάντα με εντυπωσίαζε με το ρομαντικό όνομά του; - κι αρχίσαμε να ψάχνουμε σα λαγωνικά για το ιδανικό Arborio ή Carnaroli, που θα δώσει λάμψη στο καινούριο κοσκινάκι μας.
Και δώστου να μουλιάζουμε τα porcini και να ζυγίζουμε σα σπετσέρηδες αλλοτινοί τους στήμονες του σαφράν, μην τυχόν και δεν πετύχουμε τη σωστή δοσολογία και απόχρωση και μας κατηγορήσουν ότι ακούγεται πολύ ο κρόκος.    
Κι από κοντά ήρθαν τα ευφάνταστα ως σύλληψη, αλλά ελαφρώς γελοία κατά την ταπεινή μου άποψη ως ονομασία “κριθαρότο, τραχανότο” και γύρευε τι άλλο θα ακολουθήσει.
Ωραία η πολυπολιτισμικότητα, καλό το fusion, ευπρόσδεκτο και το multi-culti. Μήπως όμως πού και πού να πατάμε κι ένα pause; Να διαλέγουμε από τη λαϊκή ένα ωραίο δεμάτι τρυφερά πράσα, από το μπακάλη της γειτονιάς μια ελληνικότατη καρολίνα από τις Σέρρες και να φτιάχνουμε στα παιδιά μας ένα παραδοσιακό πρασόρυζο;
Κι ας αφήνουμε το Ότο για τον Ρεχάγκελ …

Πρασόρυζο 

      

 

υλικά:
700 γρ. πράσα (χωρίς τα φύλλα)
2-3 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 μικρό ξερό κρεμμύδι
1/2 κούπα ρύζι καρολίνα    
λίγο άσπρο κρασί
άνηθος

Πλένουμε καλά τα πράσα και τα κόβουμε σε ροδέλες. 

Ζεσταίνουμε λίγο λάδι και ρίχνουμε το ξερό κρεμμύδι και τα φρέσκα κρεμμυδάκια. 

Ανακατεύουμε και προσθέτουμε τα πράσα. Τα αχνίζουμε με λίγο νερό και, όταν εξατμιστεί, τα σβήνουμε με λίγο κρασί. 

Προσθέτουμε νερό, αλατοπιπερώνουμε και σιγοβράζουμε μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν.

Ρίχνουμε το ρύζι πλυμένο και στραγγισμένο και νερό, ίσα να το καλύπτει. 

Σιγοβράζουμε με σκεπασμένο το σκεύος μέχρι το ρύζι να πιει σχεδόν όλα τα υγρά και να μαλακώσει.

Αποσύρουμε από τη φωτιά, ρίχνουμε τον άνηθο ψιλοκομμένο και ανακατεύουμε.

Σερβίρουμε με μπόλικο λεμόνι. 

Κατά γενική ομολογία είναι νοστιμότερο χλιαρό ή ακόμη και κρύο.

Ταλιατέλες με πράσα, μπέικον και τραγανά ψίχουλα …

      Ταλιατέλειες …



Εμένα δε μου έδωσαν υποτροφία ταλιατελολογίας. Αν όμως έκανα για την πτυχιακή μου τη συνταγή που ακολουθεί, θα είχα σίγουρο το άριστα. Και θα έλεγα και τον όρκο …

Ταλιατέλες με πράσα, μπέικον και τραγανά ψίχουλα 

  

υλικά:

5 πράσα χωρίς τα φύλλα
3 σκελίδες σκόρδο
1 ποτηράκι άσπρο κρασί
8 φέτες μπέικον
αλάτι, πιπέρι, θυμάρι
ζωμός κότας ή λαχανικών ή ζεστό νερό
τριμμένη παρμεζάνα ή γραβιέρα

Για τα ψίχουλα:
2 σκελίδες σκόρδο 

1 κλαράκι δεντρολίβανο
μπαγιάτικο ψωμί χοντροτριμμένο

Σχίζουμε τα πράσα κατά μήκος και τα κόβουμε σε κομμάτια. 

Ζεσταίνουμε λάδι σε βαθύ τηγάνι, προσθέτουμε λίγο βούτυρο ή μαργαρίνη και ροδίζουμε το σκόρδο και το θυμάρι. 

Ρίχνουμε τα πράσα, τα ανακατεύουμε καλά για 2΄-3΄και τα σβήνουμε με το κρασί. 

Μόλις εξατμιστεί, νοστιμίζουμε με πιπέρι και ρίχνουμε το ζωμό ή νερό, μέχρι να σκεπαστούν τα πράσα. 

Απλώνουμε τις φέτες του μπέικον πάνω στα πράσα, σκεπάζουμε το σκεύος και σιγοβράζουμε για 25΄-30΄, μέχρι να μαλακώσουν τα πράσα.



   

Αν έχουν μείνει αρκετά υγρά, ξεσκεπάζουμε το τηγάνι και βράζουμε δυνατά μέχρι να εξατμιστούν. 

Κόβουμε το μπέικον σε κομμάτια, ρίχνουμε και το τυρί και ανακατεύουμε καλά.







Σε άλλο τηγάνι ζεσταίνουμε λάδι και τηγανίζουμε για 1΄ το σκόρδο και το δεντρολίβανο. 

Προσθέτουμε και τα ψίχουλα και ανακατεύουμε συνεχώς μέχρι να ροδοκοκκινίσουν. 

Αφαιρούμε το σκόρδο και το δεντρολίβανο.

Βράζουμε τις ταλιατέλες, τις στραγγίζουμε και τις ρίχνουμε μέσα στα πράσα. 

Ανακατεύουμε καλά.



 

  Σερβίρουμε αμέσως πασπαλίζοντας κάθε πιάτο με μια γερή κουταλιά ψίχουλα και μπόλικο τυρί.