Πρωτοχρονιάτικος μπουφές ...

... Ορίστε, παιδιά, περάστε καθίστε.
-Μα δε χωράμε, κυρ-Μανώλη.
-Χωράμε, Ζήκο.
- Μα σου λέει θα 'ρθει ο Αβραάμης κι ο Ισάκης, δε θα φτάσουν οι κιουφτέδες.
-Μα μη με προσβάλλεις, θα φτάσουν.
- Μα, κύριε Εμμανουήλ, με συγχωρείτε, αλλά εγώ δούλεψα και πρέπει να φάω. Με συγχωρείτε, να μην πάρω το μερδικό μου; Μα δεν είναι δυνατόν ...

Και φτάσαν οι κιουφτέδες και περίσσεψαν.
Εγώ όμως, κι ας δούλεψα, δεν το πήρα το μερδικό μου. Εδώ και χρόνια δεν μπορώ να φάω αυτά που φτιάχνω, ούτε καν να τα δοκιμάσω στο μαγείρεμα. Εφαρμόζω τυφλό σύστημα μαγειρικής και μια χαρά τα καταφέρνω.
Και καθόλου δε με στενοχωρεί που δεν μπορώ να τα φάω. Με την ίδια χαρά τα φτιάχνω, με τον ίδιο ενθουσιασμό, ίσως και με περισσότερο.
Πάνε δέκα χρόνια από το βράδυ που έγινα η Cooking Helena. Σαν παιχνίδι αρχικά, σαν το Ντόναλντ που βάζει τη μάσκα και γίνεται Φάντομ Ντακ, απέκτησα κι εγώ μια δεύτερη ταυτότητα. Γιατί την ιδιότητα την είχα - μαγείρισσα μέχρις εξαντλήσεως.
Κι αυτό που λέγεται ιστολόγιο, έγινε τελικά ένα ιδιότυπο ημερολόγιο, η καταγραφή της ζωής μας μέσα από συνταγές. Εκατοντάδες στιγμές, εκατοντάδες συνταγές. Φοβάμαι να γυρίσω, να μη δω και φρίξω ...
Πολλές φορές αποφάσισα να σταματήσω. Ποτέ, όμως, δεν άφησα κάτι στη μέση - οικειοθελώς τουλάχιστον. Κι έτσι συνεχίζεται αυτή η ιδιότυπη συνταγή μαγειρικού ημερολογίου, νά 'χει το ξωτικό μου να ανατρέχει κάθε που χρειάζεται.
Κι αν υγεία και δυσανεξία με εμποδίζουν να φάω ό,τι μαγειρεύω, τα τρώνε οι δικοί μου και χαίρομαι και χορταίνω διπλά.
Όσο για την αμοιβή μου, ξέρουν πια καλά αυτό που θέλω, χωρίς να το ζητάω. Μετά την πρώτη μπουκιά, ένα ...

Καλή χρονιά ...