Στρούντελ με φράουλες και αχλάδι …

… Μου τη δίνουν οι μέρες οι αφιερωμένες σε κάτι. Άλλες πολύ, άλλες λιγότερο. Και κάποιες ελάχιστες με βολεύουν. Όπως η μέρα η αφιερωμένη στη δυσανεξία στη γλουτένη, που τα σούπερ μάρκετ φιλοτιμούνται να φέρουν για ξεκάρφωμα και κάτι άλλο εκτός από ρυζογκοφρέτες.
Οι υπόλοιπες γενικώς μου τη δίνουν. Αλλά πιο πολύ απ’ όλες, τα τελευταία χρόνια

μου τη δίνει η γιορτή της μητέρας. Και δε ντρέπομαι καθόλου. Εδώ ζήτησε να καταργηθεί εκείνη που την ξεκίνησε και θα ντραπώ εγώ, ξένος άνθρωπος;
Αφού έτσι νιώθω.
Τόση καλοσύνη γύρω μου κι εντός καταντά ανυπόφορη. Τόσο σορόπι, τόση ζουζουνιά, τόσοι προβολείς επάνω μου. Ω, χαμηλώστε αυτό το φως. Δε μου χρειάζονται τα 15 λεπτά δημοσιότητας που διαρκούν μια μέρα. Εγώ είμαι, που ήμουνα και χτες. Που θα είμαι, ελπίζω, κι αύριο. Προς τι ο ξεσηκωμός, τα λέλουδα και τα δωράκια; Μου τη δίνουν τα δωράκια. Του κάθε Χαχανούλη.
Μου τη δίνουν και οι ανασκοπήσεις. Και οι επισκοπήσεις. Και οι ενδοσκοπήσεις. Το μυαλό θυμάται αυτά που θέλει κι αν μπορεί αφήσει τα υπόλοιπα στην ησυχία του. Τι θέλουμε μέσα στα πόδια του κάθε τρεις και λίγο; Σαν ήμουνα παιδί κι εγώ φτερούγισα απ’ την κούνια, την ώρα που γεννιόμουνα σχολάγανε οι μοίρες, νάνι του ρήγα το παιδί, όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο, μαμά γερνάω, και δώστου να τραβάμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι. Έασον αυτό χαίρειν.
Μου τη δίνουν και οι ανασφάλειες. Και οι αμφιθυμίες. Και οι αμφιβολίες. Αν είμαι καλή μάνα θα το ανακαλύψει ο ψυχαναλυτής του παιδιού μου. Τι θέλω κι ανακατεύουμαι; Μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει κάνω ό,τι μπορώ, ό,τι προκάνω, ό,τι αντέχω, κι ό,τι θεωρώ καλό. Στου κασίδη το κεφάλι μαθαίνουμε όλοι. Περάστε κύριοι, όλα της ώρας, απόψε αυτοσχεδιάζουμε, είναι να τό ’χει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες.
Μου τη δίνουν και οι ευχές. Ζαχαρωμένες, μονότονες και οι περισσότερες ανεδαφικές. Και λάθος. Τι θα πει να τη δεις όπως επιθυμείς; Να τη δω όπως επιθυμεί εκείνη. Πόθεν έσχον εγώ το όπως επιθυμώ;
Ευτυχώς η κουζίνα δε μου τη δίνει. Κι ένα γλυκό θα το φτιάξω μέρα που είναι. Να μη με πάρουν και για καμμιά γκρινιάρα …

 

Στρούντελ με φράουλες και αχλάδι

 

 

υλικά:
500 γρ. φράουλες
1 μεγάλο αχλάδι (ή 2 μικρά)
1 κουταλιά μαργαρίνη/βούτυρο
1 κουταλιά καστανή ζάχαρη
2 φέτες ψωμί του τοστ (εδώ πολύσπορο ολικής)
1 κουταλιά μαργαρίνη/βούτυρο
1 κουταλιά καστανή ζάχαρη
1 κροκάδι ή λίγο γάλα

1 φύλλο σφολιάτας

 

 

 

Πλένουμε τις φράουλες, κόβουμε τα κοτσανάκια τους και τις κόβουμε σε μικρά κυβάκια. Κόβουμε και το αχλάδι σε κυβάκια.

 

 

 

 

 

Ζεσταίνουμε τη 1 κουταλιά μαργαρίνη, προσθέτουμε τη 1 κουταλιά καστανή ζάχαρη και, μόλις λυώσει, ρίχνουμε τα φρούτα. 

Τα βράζουμε για 10 λεπτά να μαλακώσουν και να φύγει το περισσότερο ζουμί τους, τα αποσύρουμε από τη φωτιά και τα αφήνουμε να κρυώσουν μέχρι να ετοιμάσουμε τα υπόλοιπα.

 

 

 

 

Αλέθουμε το ψωμί στο multi, ζεσταίνουμε την άλλη κουταλιά μαργαρίνη μαζί με τη ζάχαρη και ρίχνουμε το ψωμί. 

Το αφήνουμε στο τηγάνι μέχρι να πάρει χρώμα και να φρυγανιστεί. 

Ανοίγουμε το φύλλο της σφολιάτας, το τρυπάμε με πηρούνι και φτιάχνουμε μια λωρίδα στο κέντρο του φύλλου με τα φρυγανισμένα ψίχουλα.

 

 

 

 

 

Βάζουμε πάνω στα ψίχουλα τα φρούτα.

 

 

 

 

 

Κλείνουμε καλά τις άκρες κι ύστερα γυρίζουμε πάνω από τα φρούτα τα δύο πλαϊνά του φύλλου. Τα ενώνουμε στο κέντρο πιέζοντας με πηρούνι ή φτιάχνοντας ένα κορδονάκι.

 

 

 

 

 

Αλείφουμε την επιφάνεια του στρούντελ με το κροκάδι ή με γάλα και πασπαλίζουμε με λίγη καστανή ζάχαρη. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς Κελσίου, για 30 με 35 λεπτά ή μέχρι να ροδίσει η σφολιάτα. Αν χρειαστεί, χρησιμοποιούμε για λίγο τη λειτουργία του αέρα ή το γκριλ.

 

 

 

 

 

Αφήνουμε το στρούντελ να κρυώσει ελαφρά και το σερβίρουμε πασπαλίζοντάς το προαιρετικά με ζάχαρη άχνη.

 

 

  

  

  

  

  

  

 

 

 

Κι αν κάποια επιμένει να θέλει να μου κάνει ένα δώρο, της έχω μια πρόταση …

 

 

 

.