Επέστρεφε …

… Καβάφη;
Δεν Καβάφη. Τουλάχιστον για μένα. Δε νοσταλγώ τα χρόνια τα μαθητικά, δε χορεύω το τουίστ της μπλε ποδιάς, δεν κρατάω πάντα μια θέση στην καρδιά μου για τους παλιούς δασκάλους και συμμαθητές.
Είμαι η μόνη; Ούτε ξέρω ούτε με νοιάζει. Εγώ έτσι νιώθω και δεν ξέρω σε τι θα ωφελούσε ο συνδικαλισμός σ’ αυτή την περίπτωση, που λέει κι η Μαφάλντα.
Δεν αναπολώ λοιπόν καθόλου το κουδούνι που χτυπούσε, τα διαλείμματα και τα παιχνίδια στην αυλή, το κουλούρι απ’ το κυλικείο και άλλα ρομαντικά και ανεδαφικά.
Εγώ φορούσα ποδιά και ξεπάγιαζα όλο το χειμώνα γιατί δε μας επιτρεπόταν να βάζουμε παντελόνι ή φόρμα από κάτω, πήγαινα σχολείο τη μια εβδομάδα πρωί-πρωί με την ψυχή στο στόμα και την άλλη μεσημεριάτικα με τη μπουκιά στο στόμα, κουβαλούσα μια ασήκωτη σάκα στην αρχή κι έναν ασήκωτο σάκο αργότερα, μόλις τέλειωνα το μάθημα έτρεχα στα αγγλογαλλικά διασχίζοντας τη μισή πόλη, διάβαζα πολύ, αποστήθιζα πολύ, αγχωνόμουν πολύ, κουραζόμουν πολύ.
Και στο δημοτικό και στο γυμνάσιο και τρισχειρότερα στο λύκειο.
Θέλω κάπου να καταλήξω; Όχι. Απλά βαρέθηκα όλο αυτό το κουλέρ λουκάλ και τον ξεσηκωμό μιας ολόκληρης χώρας κάθε Σεπτέμβριο που ανοίγουν τα σχολεία.
Το λέει και η λέξη: ανοίγουν τα σχολεία. Προς τι αυτός  ο πανικός; Μητροπολίτες, δήμαρχοι, πολιτευτές, παπάδες,  κοινοτάρχες, υπουργοί, βουλευτές και αρχηγοί κομμάτων όλοι μαζί βγάζουν λόγους, απευθύνουν χαιρετισμούς, ψάλλουν τροπάρια κι ευχές, φωτογραφίζονται, τσακώνονται, πολιτικολογούν. Γιατί;
Απλώς ανοίγουν τα σχολεία. Σε μια μέρα όπως όλες οι επόμενες που θα ακολουθήσουν.
Εκτός αν έρθει και ο κύριος νομάρρρχης …

 

.