Κολοκυθόπιτα αλμυρή …

… Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα. Κι είναι αλήθεια ότι πολύ την έχω πεθυμήσει μια κολοκυθόπιτα. Ολόκληρο καλοκαίρι πέρασε και δεν έκανα ούτε μια φορά φέτος.
Και να πεις ότι δεν είχαμε κολοκυθάκια. Κάθε φορά που ξεκινούσα όμως, όλο και κάποιος είχε αντίρρηση.
Η μια ήθελε παπουτσάκια, ο άλλος ήθελε κολοκυθοκεφτέδες χλιδάτους ή μη, η άλλη επανερχόταν και ζητούσε “να τα κάνουμε καλύτερα με σκόρδο και φέτα, μαμά - ξέρεις, όπως το μπρόκολο” και πάει λέγοντας. Κοντεύουν να τελειώσουν τα κολοκυθάκια κι ακόμα να τη φτιάξω την έρμη την κολοκυθόπιτα.
Χατήρι του ενού, χατήρι του αλλουνού δεν έκανα παιδί με τον άντρα μου. Γι’ αυτό κράτησα για πάρτη μου ζηλότυπα, εντελώς εγωιστικά κι ανερυθρίαστα, τα λαχταριστά κολοκύθια που έφερα από τη Ματέρα. Κι έγιναν μια μεγαλειώδης κολοκυθόπιτα, την οποία καταβρόχθισαν κυρίως οι συνήθεις ύποπτοι.
Κι είχαν και μια όρεξη …

Κολοκυθόπιτα αλμυρή

  


  
υλικά:
1 κιλό κολοκυθάκια, τριμμένα στο χοντρό τρίφτη
4-5 φρέσκα κρεμμυδάκια
1 ξερό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
250 γρ. φέτα ή ανθότυρο
1 χούφτα τραχανάς ή τριμμένη φρυγανιά
άνηθος

7 φύλλα για πίτα

Τρίβουμε τα κολοκυθάκια στο χοντρό τρίφτη, τα αλατίζουμε και τα αφήνουμε στο σουρωτήρι να βγάλουν τα υγρά τους. 

Τα στύβουμε καλά και τα αναμειγνύουμε με τα κρεμμυδάκια, το κρεμμύδι και τον άνηθο. 

Προσθέτουμε τον τραχανά, λίγο πιπέρι και το τυρί, σπασμένο με το χέρι σε χοντρά κομμάτια. 

Ανακατεύουμε καλά.

Λαδώνουμε καλά ένα μεσαίο ταψί και στρώνουμε το πρώτο φύλλο. 

Το λαδώνουμε και στρώνουμε άλλα δύο. 

Απλώνουμε τη μισή γέμιση και την καλύπτουμε με ένα φύλλο, τσαλακωμένο και λαδωμένο. 

Απλώνουμε την υπόλοιπη γέμιση.






Καλύπτουμε με τα άλλα τρία φύλλα, λαδωμένα ανάμεσα. 

Γυρίζουμε τις άκρες που περισσεύουν κρύβοντας, αν θέλουμε, λίγο τυρί μέσα τους.

Λαδώνουμε καλά την επιφάνεια της πίτας και τη ραντίζουμε με λίγο νερό. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου για 1 ώρα και 10΄περίπου.

Περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα, λοιπόν. Ή όπως θα έλεγε και ο σεβαστός λατινιστής πειρατής του Asterix “De gustibus et coloribus non (est) disputandum”.