Λινγκουίνι με κανιόκες …

… Παρατσούκλια - συχνά άδικα, περιφρονητικά, πολλές φορές ακόμη και προσβλητικά. Παρανόμια τα λέμε στην Ήπειρο κι ήταν τόσο διαδεδομένα και ισχυρά που αντικατέστησαν πολλές φορές το επίθετο ολόκληρων οικογενειών ξαναβαφτίζοντάς τες. 
Κι ακόμη στις ταμπέλες, στα κουδούνια, συχνά και στον τηλεφωνικό κατάλογο, έγραφαν δίπλα στο επίθετο -και εντός παρενθέσεως- το παρατσούκλι, για να μη μπερδεύονται οι χωριανοί.
Και καλά να είναι δηλωτικό επαγγέλματος – δε χάλασε κι ο κόσμος να σε λένε Μελά, Βαρελά, Λαδά (εξαιρείται ο γερο-Λαδάς). Αλλά να σε λένε Κρομμύδα και να μην είσαι ήρωας της Φρουτοπίας …
Κι αφήνω τους ανθρώπους. Τα ζωντανά τι φταίνε και τους κρεμάμε κουδούνια; Γιατί το δόλιο το θαλασσινό, που έτσι τό ’φτιαξε η φύση, να το λέμε ψείρα; Και ζαβογαρίδα; Και κατσαρίδα;
Συμπόνα το, συμπάθα το λιγάκι,
δε φταίει που γεννήθηκε φτωχό.
Και μαγείρεψέ το. Δε θα το μετανιώσεις …

Λινγκουίνι με κανιόκες

υλικά:
500 γρ. κανιόκες*
1 μεγάλο κρεμμύδι χοντροκομμένο
ντομάτα κονκασέ (περίπου μισό κουτί)
1 κουταλιά πελτές ντομάτας
λίγο κόκκινο κρασί

250 γρ. λινγκουίνι
μαϊντανός ψιλοκομμένος

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να βρει κανείς κανιόκες μακριά από ιχθυαγορές. Εγώ τις ξετρύπωσα στον ΑΒ, μαζί με διάφορα βραστόψαρα για σούπα και τις ξεχώρισα για να τις μαγειρέψω μόνες τους.

Σωτάρουμε σε 2 κουταλιές λάδι το κρεμμύδι και βάζουμε μέσα και τα θαλασσινά. Τα αφήνουμε να μαγειρευτούν μαζί με το κρεμμύδι και ελάχιστο νερό για 15΄-20΄, για να βγάλουν το ζωμό και τη νοστιμιά από τα κελύφη τους.

Σβήνουμε με λίγο κρασί και προσθέτουμε τη ντομάτα και τον πελτέ. Αφαιρούμε τις κανιόκες και προσθέτουμε αρκετό ζεστό νερό στη σάλτσα. Αλατοπιπερώνουμε και σιγοβράζουμε για 15΄. 

Ρίχνουμε και τα λινγκουίνι και βράζουμε σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία συμπληρώνοντας, αν χρειαστεί, λίγο ζεστό νερό και αλατοπίπερο.

Καθαρίζουμε τις περισσότερες κανιόκες και ρίχνουμε τη σάρκα τους -την ομολογουμένως λιγοστή, αλλά νόστιμη- στο φαγητό.

Ανακατεύουμε και σερβίρουμε βάζοντας και μια ολόκληρη κανιόκα σε κάθε πιάτο και πασπαλίζοντας με το μαϊντανό.

* Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω για τη συνταγή την ιταλική ονομασία του θαλασσινού – τουτέστιν cannocchia- που είναι πιο εύηχη και τραγουδιστή. Οι Άγγλοι τη λένε mantis shrimp, που είναι μια χαρά. Όσο για την επιστημονική ονομασία της, είναι η χειρότερη απ’ όλες: λέγεται Squilla mantis και δεν παλεύεται με τίποτε.