Ιούνιος …

 

Με ονομασία που προέρχεται από το όνομα της θεάς Juno, Ρωμαίας ομολόγου της εκρηκτικής Ήρας και προστάτιδας του γάμου και του σπιτιού.

Με το μήνα Θαργηλιώνα αντίστοιχόν του στην αρχαία Ελλάδα και τους Αθηναίους να τιμούν στον Πειραιά, μαζί με τους Θράκες μέτοικους, τη Θρακική θεά Βενδίδα που προστάτευε την καρποφορία της γης στη Θράκη, σιτοβολώνα και τροφοδότη της Αθήνας. 

Και δικές τους γιορτές όμως είχαν οι Αθηναίοι, τα Καλλυντήρια και τα Πλυντήρια. Στα πρώτα, γινόταν γενικός καθαρισμός του ναού της Αθηνάς Πολιάδος και στα δεύτερα το γυμνό ξόανο της θεάς οδηγούνταν με πομπή στο Φάληρο για να πλυθεί στη θάλασσα και να επιστρέψει εξαγνισμένο για να ενδυθεί τον πέπλο και τα κοσμήματά του.

Με γλαφυρές λαϊκές ονομασίες για το μήνα, που αντανακλούν είτε τη σχέση του με τις εποχές, είτε τις αγροτικές εργασίες του: Πρωτόλης ή Πρωτογιούλης, πρώτος μήνας του καλοκαιριού δηλαδή, αλλά και Θεριστής.

Με δεκάδες παροιμίες –απόσταγμα πείρας και γνώσης: 

- Απ’ την αρχή του Θεριστή, του δρεπανιού μας η γιορτή
- Τον Ιούνιο αφήνουν το δρεπάνι και σπέρνουν το ρεπάνι
- Ό,τι σπείρεις θα θερίσεις
- Θέρος, τρύγος, πόλεμος
- Θέλεις θέρισε και δέσε, θέλεις δέσε και κουβάλα

Με την εκκλησία και το λαό να γιορτάζουν στις 24 του μήνα τη γέννηση του Ιωάννου του Προδρόμου – του Φανιστή, του Ριγανά, του Κλήδωνα.

Με τους νέους να πηδούν πάνω απ’ τις φωτιές στις οποίες καίγονται τα μαγιάτικα στεφάνια, για να έχουν υγεία και δύναμη: Να πηδήξω τη φωτιά, μη με πιάσει αρρωστιά. Και με το έθιμο του Κλήδωνα να επιβιώνει ακόμη στις μέρες μας, ως η πιο γνωστή μαντική πρακτική των ανύπαντρων κοριτσιών στην αναζήτηση του πολυπόθητου (;) γαμπρού.   

Αυτό είναι συνοπτικά το curriculum vitae του έκτου μήνα του χρόνου.