Νεροτρουβιά ...

… ή νεροτριβή για τους μη Ηπειρώτες. Το πρώτο και καλύτερο δημόσιο πλυντήριο, πριν ανακαλύψουν οι Αμερικάνοι τα laundromat και σωθούν φοιτητές και τουρίστες.
Η νεροτρουβιά ήταν κάτι παραπάνω από το πλύσιμο κάθε βελέντζας, φλοκάτης και κουβέρτας του σπιτιού. Ήταν εποχιακό ορόσημο, μια σταθερά στο ημερολόγιο κάθε σπιτιού. Κι ακόμη ήταν εκδρομή, γλέντι, κοινωνικότητα, διασκέδαση, πλατσούρισμα, φαγητό.
Αγροτικά με τις καρότσες τους γεμάτες μέχρι επάνω με πολύχρωμες φλοκάτες- κάποια και με γυναικόπαιδα να κάθονται πάνω τους, σ’ ένα αλλιώτικο κομβόι στον αγροτικό δρόμο της νεροτροβιάς. Συχνά ολόκληρες γειτονιές ξεσηκώνονταν απ’ τα χαράματα.

Κι όταν έφταναν, όλοι έβαζαν ένα χέρι στο ξεφόρτωμα. Διάλεγαν τη γούρνα και ξεκίναγε το πλύσιμο, η θαυματουργή δίνη που χωρίς απορρυπαντικά καθάριζε, και κυρίως, αφράτευε τις φλοκάτες και τις κουβέρτες.

Θέλει μπράτσα και τεχνική για να τραβήξεις τη φλοκάτη απ’ τη δίνη του νερού, να τη φορτώσεις στο καροτσάκι και να την απλώσεις στα σύρματα.
Ύστερα όμως έρχεται η ανταμοιβή. Τώρα οι περισσότερες νεροτριβές έχουν εστιατόρια και ψησταριές, κάποιες και πεστροφοτροφεία για ψάρι της ώρας. Παλιότερα όμως, πιάναμε έναν καλό ίσκιο και στρωνόμασταν. Τα πιτσιρίκια βουτάγαμε τα πόδια στο νερό, πλατσουρίζαμε, κυνηγούσαμε βατράχια και ξυραφάκια. Κι οι νοικοκυρές έστρωναν κάτω για φαγητό. Ντομάτες απ’ τον κήπο, πεπόνια, φέτα, ζυμωτό ψωμί, κεφτεδάκια, βραστά αυγά, ελιές, όλα είχαν θέση στον επίγειο μπουφέ.

Στην Ήπειρο οι νεροτρουβιές είναι ακόμη ζωντανές κι ακμαίες. Στο χώρο τους πλένονται πια και παπλώματα, χαλιά, κουρελούδες, ακόμη και λούτρινα παιχνίδια κι αλέθονται στο διπλανό νερόμυλο στάρια και καλαμπόκια.
Και φλοκάτες να μην έχεις, η επίσκεψη κι η εμπειρία αξίζει τον κόπο …

 

 

 

 

 

 

 

 

  Τσεμπέρια καλοτάξιδα περνούσαν κι έφευγαν,

κιλίμια και βελέντζες της νεροτρουβιάς.

                                      Μιχάλης Γκανάς - Η Ελλάδα που λες ...