Σεισμός …

… σεισμός. Αλλά όχι Παναθηναϊκός. Πανηπειρωτικός.
Εκεί που χαλαρώναμε σαββατόβραδο κι είχαμε πάρει να γλαρώνουμε, φάγαμε την πρώτη σφαλιάρα.
Σαν την Παπασταύρου την πατήσαμε, δεν το περιμέναμε, ζαλιστήκαμε κι ύστερα από μισή ώρα βλέπαμε πεταλούδες πράσινες, κόκκινες και κίτρινες.
Και πάνω που συνερχόμασταν, άρχισαν βροχή τα χαστούκια. Και στην Παπασταύρου και στη Γιαδικιάρογλου και στη Λαζάρου και στην Ξανθοπούλου και σ’ όλη την πόλη.
Δεν προλάβαμε ούτε ανάσα να πάρουμε. Κάθε 30 δευτερόλεπτα γινόταν κι από ένας σεισμός.
Shake shake shake mi amor και χωρίς το Ρουβά. Μέχρι ν’ ακουστεί το απόκοσμο βουητό, άρχιζαν ήδη και χόρευαν έπιπλα και πατώματα, κουδούνιζαν τα γυαλικά στα ντουλάπια κι έκαναν χούλα-χουπ τα φωτιστικά.
Δεν ήταν δυο, δεν ήταν τρεις, κοντέψαν χίλιοι δεκατρείς.
Έγιναν περίπου 200 σεισμοί μέσα σε 15 ώρες και το γλέντι συνεχίζεται. Μόνο που τώρα τους αποζητάμε κι από κει που παρακαλάγαμε να σταματήσουν, τώρα λαχταράμε να συνεχιστούν.
Διότι, λένε οι προφεσσόροι, αν σταματήσουν μας περιμένει σεισμός μεγαλύτερος -μακριά από ’δώ και χτύπα ξύλο.
Περιμένουμε λοιπόν εναγωνίως τη σημερινή νύχτα ελπίζοντας να ξυπνήσουμε σαν το μαρτίνι του James.

 Shaken not stirred.

.