… Σε τι κόσμο έφερα το παιδί μου, Νίκο Τσιαμτσίκα; Σ’ έναν πλασματικό ανύπαρκτο κόσμο και το σφάλμα είναι όλο δικό μου. Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa.
Γιατί μεγάλωσα το παιδί μου σαν την Αλίκη σε μια αλλόκοτη χώρα των θαυμάτων.
΄Όπου στο ράφι της ντουζιέρας φυτρώνουν μαγικά τα σαμπουάν και τ’ αφρόλουτρα, στα ψάθινα καλάθια τα φρούτα ανανεώνονται θαυμαστά κάθε Σάββατο, η κουζίνα ξεφουρνίζει καθημερινά φαγητά και γλυκά και το τραπεζάκι στρώσου του παραμυθιού έχει θρονιαστεί στην τραπεζαρία μας.
Γιατί το παιδί μου βλέπει μόνο το τέλος, το αποτέλεσμα κι ούτε ξέρει ούτε θέλει να μάθει την αρχή και την πορεία. Τυριά κι αλλαντικά κατευθείαν σε φέτες στο ψυγείο, χωρίς πρώτα να έχει δει τα δεκάδες μπαστούνια στο ψυγείο του σούπερ μάρκετ, ούτε και τη μηχανή κοπής.
΄Όπως όταν ταξιδεύουμε. ΄Όσες φορές κι αν κάνουμε την ίδια διαδρομή ποτέ δε θυμάται τις πόλεις, τα ποτάμια, τα βουνά που περνάμε. Ξέρει απλώς το πού πάμε – όλα τα ενδιάμεσα είναι ασήμαντες έως κι ενοχλητικές λεπτομέρειες.
Πώς να τη μάθω τώρα απ’ την αρχή τα πάντα;
Να οργανώσω εκπαιδευτικές εκδρομές στα σούπερ μάρκετ με ειδική ξενάγηση σε διαδρόμους, ράφια και προϊόντα; Μονοήμερες κρουαζιέρες στη λαϊκή;
Πώς να της μάθω να διαλέγει φρούτα και λαχανικά, να ξεχωρίζει τα ψάρια απ’ τη μυρωδιά, να μην ξεγελιέται από καπάτσους πωλητές κι αλευρωμένες καρακάξες;
Δεν μπορώ. Μόνη της θα τα ψάξει, θα τα βρει, θα τα ξεχωρίσει. Και στο κουρκούτι θα καεί και φύκια θ’ αγοράσει μέχρι να χτίσει γερά τον πραγματικό της κόσμο.
Κι εγώ θα μπορώ μόνο να της απαντάω όταν θέλει να ρωτήσει, να της δείχνω όταν ζητήσει βοήθεια και να της χαρίσω το blog μου. Γαλότσες για να περνάει τα λασπόνερα, βοηθητικές ρόδες για να μην πέφτει, ένα ραβδί να στηρίζεται στην ανηφόρα ...
Υ.Γ. Rising up that kids can be destroying,
can be exhausting, but a smile comes when they grow …
I want them real, I want them to live their life in peace.
I want you cool, I want you to live your life in colors.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου