… Όλα είναι δρόμος. Ή μπορούν να γίνουν, με λίγη ή περισσότερη προσπάθεια.
Θα μου πεις, σουρεάλ. Και τόσο καιρό που κολλήσαμε στο ρεάλ τι χαΐρι είδαμε; Γι’ αυτό και το κάναμε το βήμα το παραπάνω και φτάσαμε στο σουρεάλ.
Το είχαμε ξανακάνει το βηματάκι μας, αλλά ήταν μικρό και δοκιμαστικό. Με τον ερχομό της προπερασμένης άνοιξης, αποφασίσαμε ότι το κρύο και καπνισμένο τζάκι μας ψυχοπλάκωνε και το μετατρέψαμε σε κοτέτσι.
Φέτος όμως, είχα πιο μεγαλόπνοα σχέδια. Γιατί σκέφτηκα το μαγικό τζάκι στο σπίτι των Ουέσλι, αυτό που ήταν μαγική πύλη και μετέφερε τους τυχερούς στον προορισμό που διάλεγαν. Κι ήθελα και το δικό μου να γίνει η πύλη για έναν μικρόκοσμο.
If they can do it, I can do it. Επειδή δεν έχω ραβδί απ’ τον Ολιβάντερ; Έχω μυαλό και φαντασία …
Τζάκι μικρόκοσμος
Εν αρχή ην το φόντο. Μια βουτιά χρειάστηκε, στις χιλιάδες φωτογραφίες του προσωπικού μου φωτογράφου, και μια καλή επιλογή όσων έχουν τοίχους, δρόμους και πλακόστρωτα με προοπτική.
Και στήθηκε το θεατρικό σκηνικό μου. Κι έστρωσα την ορχήστρα του θεάτρου μου με πράσινο χορτάρι.
Κι επάνω του μπήκε η σκηνή, ξύλινη και κυκλική.
Όλα ήταν έτοιμα να υποδεχτούν τους πρωταγωνιστές.
Το Καφενείο τη νύχτα λιμπιζόμουνα, μια άλλη εικόνα, γεμάτη ζωή κι ομορφιά κι αυτή, μας προέκυψε.
Ας σηκωθεί η αυλαία.
Κι ας απολαύσουμε το φετινό μας ψέμμα, που είναι μικρό και δε χωρά τον αναστεναγμό μας…
Κι αν κουραστούν απ' το τοπίο
κι αν κουραστούν από την κάμαρα
πώς ν' αποδράσουν τα παράθυρα.
Μιχάλης Γκανάς – Τα μικρά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου