Τηγανητό χέλι …

… Της Άρτας το γιοφύρι κατάντησε αυτό το sequel. Θες γιατί τα χέλια τα πήρα στην Άρτα, θες γιατί ήταν όσα κι οι αδερφάδες του δημοτικού τραγουδιού. 

Τυχαία βρέθηκα στην Άρτα, περαστική, κι επειδή πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, έψαξα για την αναπόφευκτη λαϊκή του Σαββάτου. Ήταν μικρή και συμπαθητική, χωρίς μεγάλη ποικιλία αλλά με καλές τιμές και, βεβαίως βεβαίως, με χέλια. 

Το θυμάσαι το δίστιχο για τις δύστυχες;
“… τρεις αδερφάδες ήμασταν κι οι τρεις κακογραμμένες …”. 

Έτσι και τα χέλια μου, τρία ήταν κι όπως αποδείχτηκε, κι αυτά κακογραμμένα αφού κατέληξαν στην ψαραγορά.
Εκείνες οι δόλιες θυσιάστηκαν κι όπως μάθαμε κατευθείαν απ’ τη γυναίκα του πρωτομάστορα
“… η μια έχτισε το Δούναβη, η άλλη τον Ευφράτη 

κι εγώ, η πλιο στερνότερη, της Άρτας το ποτάμι …”.

Τα χέλια πάλι
“τό ’να με χόρτα τό ’κανα,
τ’ άλλο στην κεραμίδα,
κι αυτό το πλιο στερνότερο τό ’ριξα στο τηγάνι” …

Τηγανητό χέλι

  

Καθαρίζουμε το χέλι αφαιρώντας τα εντόσθιά του, το πλένουμε και εάν είναι μεγάλο το χαράζουμε.

 Το αλευρώνουμε και το τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά σε λάδι, ή αν το σηκώνει το στομάχι μας σε μια κουταλιά βούτυρο. 

Σερβίρουμε με βραστά χόρτα, να ξεφρακάρει και καμιά αρτηρία.