… Ze little grey cells.
Ένα ψυγείο που βγήκε μυστηριωδώς από τη πρίζα, χωρίς κανείς να αναλαμβάνει την ευθύνη της τρομοκρατικής ενέργειας. Ένα κοτόπουλο που θα φουρνιζόταν δόξη και τιμή και κατέληξε, φρικτά παραμορφωμένο, σε παρακείμενο κάδο απορριμμάτων. Μια οικογένεια που κινδύνευε να μείνει χωρίς κυριακάτικο φαγητό –έγκλημα καθοσιώσεως για το σπίτι μας, αλλά δυστυχώς όχι πια για την κάποτε παραδοσιακή χώρα μας.
Ο τόπος: μια ελληνική επαρχιακή πόλη.
Ο χρόνος: μια Κυριακή του Ιουλίου, κατά την οποία ακόμη και τα περίπτερα είχαν κατεβάσει ρολά.
Et maintenant?
“Think, mademoiselle. It’s all in here. Just use … ze little grey cells”.
Δύο στήθη κοτόπουλου, που ανακαλύφθηκαν σε μια γωνιά του καταψύκτη. Ένας φούρνος μικροκυμάτων με λειτουργία defrost, την οποία ουδείς είχε μπει στον κόπο να διερευνήσει.
Μια κολοκύθα, κληρονομιά του περασμένου φθινοπώρου αλλά ακόμη ακμαία και ζουμερή. Τέσσερις πατάτες, δυο κρεμμύδια και πέντε σκελίδες σκόρδο, από την παρακαταθήκη της αποθήκης. Δεντρολίβανο, ρίγανη και θυμάρι. Και μια τελευταία σακούλα ψησίματος, απομεινάρι παλαιοτέρου πειράματος.
Ένας φούρνος που ανέλαβε τα υπόλοιπα, κάτω από ένα πέπλο πυκνής ομίχλης.
Κι ύστερα όλα ξεκαθάρισαν.
Το τραπέζι στρώθηκε, τα πιάτα γέμισαν, η τάξη κι η ισορροπία αποκαταστάθηκαν.
Bon appetit, Mr. Poirot. Et merci bien!
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου