Γενεύη ...

 ... Κι εμείς έχουμε λίμνη. Μπορεί να μην έχει πίδακα, που εγώ τον λέω πήδακα,

 αλλά έχει μπακακάκια. Παρότι συνορεύετε με τη Γαλλία, δε θα σου πω ότι τα τρώμε και σε σοκάρω. Επίσης κι εμείς έχουμε ομίχλη και υγρασία. Κι εκεί σταματούν οι ομοιότητες.
Διότι γύρω από τη δική μας λίμνη είναι ο Μακρής, η κυρα-Φροσύνη και τα Ναυτάκια. Γύρω από τη δική σας τα πετράδια του καπιταλιστικού στέμματος. Τράπεζες, ξενοδοχεία και μπουτίκ. Ό,τι κι αν σκεφτείς είναι εκεί. Cartier, Tissot, Dior, Patek Philippe, Louis Vuitton, Prada χωρίς το διάολο, Gucci χωρίς το δολοφονημένο, Montblanc όχι το γλυκό ούτε το βουνό, Chanel χωρίς Κοκό, Hermes χωρίς την Εμινέ, Burberry χωρίς τη στάχτη και πάει λέγοντας.

Προσπερνώ και ως κάθε τουρίστας που δε σέβεται τον εαυτό του, προχωρώ προς το Jardin Anglais και το Ανθισμένο Ωρολόγιο για να πάρω σειρά προτεραιότητας. Μόλις τελειώσουν με τις σέλφι και τις πόζες οι Κινέζοι, Πολωνοί και Γιαπωνέζοι που προηγούνται, περίπου σε επτά κούκου, θα λάβω θέση για να φωτογραφηθώ χωρίς ίχνος πρωτοτυπίας μπροστά στο ρολόι-σύμβολο της ελβετικής ωρολογοποιίας. Και στο Εθνικό Μνημείο, το σύμπλεγμα που συμβολίζει την ένωση του καντονίου της Γενεύης με την Ελβετία. Και στο συντριβάνι. Και σ' ένα περαστικό τοτέμ. Μαμά, τι είναι τεμ;

    

Θα περάσω κι έξω από το World Trade Center, κι απ' τα Ηνωμένα Έθνη με την κουτσή καρέκλα, μεγάλη όσο κι η ανεπάρκειά τους.

Τα υπόλοιπα μέσα από το αυτοκίνητο, δεν αντέχω ούτε άλλη υγρασία που περονιάζει ούτε άλλο περπάτημα. Τεράστια οικοδομικά συγκροτήματα κι άλλα που χτίζονται πυρετωδώς για να κρύψουν με τις απρόσωπες γυάλινες επιφάνειές τους τις ζωές των χιλιάδων ενοίκων τους και να τους κάνουν να ξεχνάνε το ολοήμερο μαγκανοπήγαδό τους σε ντιζαϊνάτα μπαλκόνια και σκεπαστές πισίνες, ξενοδοχεία που περιμένεις να βγει από στιγμή σε στιγμή η Τζούλια Ρόμπερτς ή ο Κάρυ Γκραντ, νεοκλασσικά, γοτθικά, όλα τα πέρασα και τα προσπέρασα μέσα σε λίγα κούκου. 

 

 

 

Δεν είναι για μένα αυτά. Βιάζομαι να ξαναγυρίσω στη γαλλική εξοχή, με σπίτια που θυμίζουν γαλατικές καλύβες και αγελάδες που βόσκουν ανέμελες σε λιβάδια,  περικυκλωμένες από αυτοκινητόδρομους και τις εξαπλωνόμενες και κατά την αμμουδιά και κατά τα πευκάκια εγκαταστάσεις του CERN, για το οποίο αδιαφορούν παντελώς και ορθώς δε μηρυκάζουν διαρκώς τα εκεί τεκταινόμενα.

Να χαίρομαι τις διαβάσεις με τα γλυκύτατα ανθρωπάκια και τους αστραφτερούς ερμητικά μανταλωμένους κάδους σκουπιδιών, να απολαμβάνω τις μικρές εικαστικές πινελιές που ξεφυτρώνουν εκεί που δεν το περιμένεις, να χαζεύω τα σκιουράκια που τρέχουν ανάμεσα στα τρυφερά ηλιοτρόπια, να έχω την τραγουδιστή γαλλική προφορά να κελαηδάει στα αυτιά μου και τη γαλατική ευγένεια να καλομαθαίνει την κάθε μέρα μου και να με μεταμορφώνει σε μια κάπως ώριμη Μπελ, που τριγυρνάει σκορπίζοντας Bonjour, bonjour.