Ψαρόσουπα με βραστόψαρα …

… Αφύσικο δεν είναι να φτιάχνω σούπα στους 33 βαθμούς, αφύσικοι είναι οι 33 βαθμοί τέλος Σεπτεμβρίου. Άχρηστες βγήκαν φέτος οι παλιές καλές παροιμίες – πέρασε η Παναγιά βάλε κούτσουρο στη φωτιά, από Μαρτιού πουκάμισο κι απ’ Αύγουστο σενγκούνι και άλλα γλαφυρά παρόμοια. 

Ξανακατέβηκαν τα μαγιώ, ξαναφορέθηκαν τα πέδιλα, έμειναν μισογεμάτες στο πάτωμα οι θήκες πάνω που άρχισα ν’ αποσύρω σιγά-σιγά τα καλοκαιρινά. Τρέχα γύρευε τώρα πώς έγινε κι αρρωστήσαμε οικογενειακώς. Ίωση; Κρύωμα; Ξεκινήσαμε με πονόλαιμο, ήρθαν τα ρίγη κι ο πυρετός κι αρχίσαμε να σερνόμαστε από καναπέ σε κρεβάτι.
Κάποιος, ο συνήθης ύποπτος, έπρεπε ν’ ανασκουμπωθεί και να φτιάξει μια σούπα, να μαλακώσει ο λαιμός, να ζεσταθεί το μέσα μας που ριγούσε. Κι ας διαμαρτύρονταν οι συνασθενείς κι ας φώναζαν ότι δεν μπορούν να φάνε καυτή σούπα μέσα στη ζέστη. Για να κάμψω τη σθεναρή τους αντίσταση δε χρειάστηκε παρά να τους υπενθυμίσω πώς ζητούσε το τίλιο του ο Poirot στη Μεσοποταμία - “très chaud ”.  

Βραστόψαρα και γαριδούλες βρήκα στο σούπερ μάρκετ, μόνο μέχρι εκεί άντεξα να συρθώ. Μπελαλίδικη σούπα αλλά δυναμωτική και νόστιμη. Χαλάλι το ζόρικο καθάρισμα και τα δεκάδες τσιμπήματα απ’ τις σκορπίνες. Αν δεν τρυπήσεις τα χέρια, ψαρόσουπα δεν τρως ...

Ψαρόσουπα με βραστόψαρα 

  

υλικά:

500 γρ. διάφορα βραστόψαρα 

3-4 γαρίδες (προαιρετικά) 

2 κρεμμύδια 

2 καρότα 

2 κολοκυθάκια

Καθαρίζουμε τα ψάρια, τα αλατίζουμε και τα βάζουμε να βράσουν σε κατσαρόλα με κρύο νερό. 

Μόλις πάρουν βράση ξαφρίζουμε καλά, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και τα βράζουμε 10-΄15΄. 

Αφαιρούμε τα ψάρια με τρυπητή κουτάλα και περνάμε το ζωμό από ψιλό σουρωτήρι. 

Βάζουμε ξανά το ζωμό να βράσει και προσθέτουμε τα λαχανικά, κομμένα σε μεγάλα κομμάτια. 

Όταν μαλακώσουν, τα πολτοποιούμε και τα ξαναρίχνουμε στη σούπα. 

Ξεψαχνίζουμε τα ψάρια και τα ρίχνουμε στη σούπα. Βράζουμε μέχρι η σούπα να έχει την πυκνότητα που θέλουμε.

     

Αλατοπιπερώνουμε, ρίχνουμε ωμό λάδι και νοστιμίζουμε με μπόλικο λεμόνι.

Σαλάτα Ceasar’s …

Ave Ceasar’s ...

 

... Ναι, είναι πρακτικά αδύνατον να έτρωγε ο αγαπημένος μου Ιούλιος τη σαλάτα που φέρει όνομα Καίσαρος μεν, αλλά ουχί το δικό του. Πλάκα θά ’χε αλλά δε φαντάζομαι την Κλεοπάτρα να ετοιμάζει ντρέσσινγκ με μουστάρδα και μαγιονέζα, το δοκιμαστή της Κλεοπάτρας να πεινάει-πεινάει-πεινάει και το λιοντάρι της Κλεοπάτρας να σιγοτραγουδάει ιταλικές καντσονέτες.

Από άλλον Καίσαρα ονοματίστηκε η δημοφιλέστερη σαλάτα της σημερινής νεολαίας που, όπως μαθαίνω, εκθρόνισε στις προτιμήσεις της την αντίστοιχη του σεφ. Από τον Ιταλό εστιάτορα Caesar (Cesare) Cardini, που αυτοσχεδίασε με ό,τι είχε το ψυγείο του για να μην αφήσει νηστικούς και παραπονεμένους κάποιους καλούς πελάτες του.

Κι όπως συμβαίνει με κάθε δημοφιλή κι επιτυχημένη συνταγή, δεκάδες είναι οι αυθεντικές εκδοχές της, όλες αυθεντικές κι όλες διαφορετικές. Καταλήξαμε σε μία, παραλείποντας σκόρδο και αντσούγια …

Σαλάτα Ceasar’s

 

υλικά:

1 τρυφερό μαρούλι, κομμένο με το χέρι σε κομμάτια

καλαμπόκι βρασμένο ή από κονσέρβα

στήθος κοτόπουλου βρασμένο

κρουτόν από μπαγιάτικο ψωμί

φλούδες παρμεζάνας ή γραβιέρας

Για το ντρέσσινγκ: 

4 κουταλιές λάδι

1,5 κουταλιά άσπρο ξύδι

2 κουταλιές μαγιονέζα

2 κουταλάκια μουστάρδα

σκόρδο πολτοποιημένο, φιλέτο αντσούγιας (προαιρετικά)

αλάτι, πιπέρι

Πλένουμε το μαρούλι, το στραγγίζουμε καλά και το κόβουμε με το χέρι σε μικρά κομμάτια.

 Προσθέτουμε το καλαμπόκι και το κοτόπουλο κομμένο σε μικρές μπουκιές. 

Φτιάχνουμε τα κρουτόν περνώντας κύβους μπαγιάτικου ψωμιού από τηγάνι, στο οποίο ζεστάναμε λίγο λάδι ή βούτυρο, ανακατεύοντας μέχρι να ροδίσουν απ’ όλες τις πλευρές.

Ανακατεύουμε καλά όλα τα υλικά του ντρέσσινγκ και περιχύνουμε τη σαλάτα. 

Ρίχνουμε από πάνω τα κρουτόν και τις φλούδες του τυριού και σερβίρουμε αμέσως.

   

Φωλιές μαρέγκας με κρέμα και μαρμελάδα …

... Απατεωνιές,  ή μάλλον μικροαπατεωνιές. Για τις συνταγές που χαρακτηρίζονται από τη λέξη cheat’s λέω – το κατά Βρετανούς αντίστοιχο και σαφώς κομψότερο από το δικό μας “της τεμπέλας ". 

Όλοι θέλουμε γρήγορες λύσεις, μονοπάτια για να κόβουμε δρόμο φτάνοντας νωρίτερα κι ευκολότερα στο επιθυμητό αποτέλεσμα, αλλά όχι και τεμπέλες, βρε αδερφέ!

 Θα ζητήσω να γίνω μέλος της βρετανικής λέσχης των μικροαπατεώνων – ο Jamie Oliver όλο και κάποια μπαγαποντιά προτείνει για να καταφέρει να στριμώξει ολόκληρο γεύμα στα περίφημα 30 λεπτά του. 

Κι έτοιμη κρέμα θα πάρουμε και μαρέγκες απ’ το ζαχαροπλαστείο κι έτοιμη ζύμη κουρού ή σφολιάτα. Αρκεί να μη βολευτούμε κι άντε μετά να ξεβολευτούμε πάλι. 

Κατά τα άλλα μερακλίδικο επιδόρπιο έχουμε σήμερα, με όνομα μεγαλοπρεπές κι εμφάνιση χλιδάτη. Απ’ τις άκοπες συνταγές που εγώ ντρέπομαι να λέω ότι έφτιαξα με τα χεράκια μου. Κι η απατεωνιά έχει όρια …

Cheat’s meringues with lemon curd  

  

υλικά: 

3 έτοιμες μαρέγκες 

3 κουταλιές κρέμα lemon curd (στα ΑΒ) 

3 κουταλιές γιαούρτι 

2 κουταλιές γλυκό κουταλιού ή μαρμελάδα φράουλα 

λίγο μέλι

Βάζουμε από μια κουταλιά κρέμα σε κάθε μαρένγκα. 

Ανακατεύουμε ελαφρά το γιαούρτι με τη φράουλα δημιουργώντας “νερά” και βάζουμε από μια κουταλιά γιαούρτι πάνω από την κρέμα. 

Στολίζουμε μ’ ένα κομμάτι φρούτο και σερβίρουμε τις μαρέγκες περιχύνοντάς τες με λίγο μέλι.

 

  

                  

Εξυπακούεται ότι μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε γλυκό κουταλιού ή μαρμελάδα (καλύτερα να έχει και κομμάτια φρούτου μέσα) ή και με φρέσκα φρούτα εποχής.

Πάρτυ …

... Let’s have a party. Έλα βρε, μην το βάζεις κάτω. Η φτώχεια θέλει καλοπέραση. Δε σου μιλάω για υπερβολές, σπατάλες και μεγαλεία.  Έτσι κι αλλιώς, σχεδόν κανείς πια δεν έχει διάθεση και κουράγιο ούτε για εορτασμούς ούτε για έξοδα. 

Τώρα όμως είναι που χρειαζόμαστε περισσότερο την παρέα, την κουβέντα, τη συναναστροφή.  Κι εξάλλου το παιδί τι φταίει να του μαυρίζει την καρδιά η ανασφάλεια, το άγχος κι η μιζέρια που μας περιβάλλουν όλους; Σχολειό ξαναρχίζει, ζόρια και πίεση έχει μπροστά, πες της να μαζέψει τη συμμορία για να γιορτάσουν το τέλος του καλοκαιριού. 

Let’ s have a party, λοιπόν. Ένα πάρτυ μνημονιακό, με κατάργηση πολλών οργανικών θέσεων – των δεκάδων διαφορετικών γλυκών, ξηρών καρπών, ποτών και αναψυκτικών. Ένα πάρτυ με αναδιοργανωμένο οργανόγραμμα, έτσι για να ξεσκάσουμε λίγο κι  όχι, όπως παλιά, για να σκάσουμε στο φαγητό. 

Εσύ διορίζεσαι επί των εξωτερικών υποθέσεων – μαξιλάρες και καρέκλες για την αυλή, φαναράκια στα δέντρα και 2-3 πυρσοί, έτσι για το φαραωνικό της υπόθεσης. 

Όσο για τα φαγητά, άστα όλα επάνω μου. Τίποτε δε θα λείψει – ούτε τα κλασσικά κεφτεδάκια, ούτε τα αλμυρά μεζεδάκια, ούτε οι κρύες σαλάτες. 

Έχουμε και λέμε λοιπόν, ή μάλλον λέμε και μετά θα δούμε αν έχουμε. 

Για γλυκό θα σερβίρουμε την πολυαγαπημένη σου μπλακ φόρεστ.

Για σαλάτα θα φτιάξω τρεις χορταστικές Ceasar's.  

Για κρεατικό – παιδιά πάνω στην ανάπτυξη είστε όλα – μια μεγάλη  πιατέλα τσίλι κον κάρνε με μπόλικες πατάτες.

Για το χαβαλέ της υπόθεσης θα σας φτιάξω τα μαλλιαρά λουκάνικα,

 

για να τσιμπάτε θα έχει καναπεδάκια με σαλάμι ή/και βραστό αυγό, 





για τους εναλλακτικούς θά ’χουμε κρύες ντοματούλες γεμιστές με τονοσαλάτα και καναπεδάκια με σολωμό, 

για όλους τους λάτρεις της σφολιάτας στρογγυλά τυροπιτάκια, που ξέρω ότι θα γίνουν ανάρπαστα,

για το ζαρζαβατικό της υπόθεσης θα κάνω μερικά ρολάκια κολοκυθιού γεμιστά με αρωματικά τυριά,     

 και με τα κουρελάκια της σφολιάτας, επειδή τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη μου ζωή, θα κάνουμε και μερικά αλμυρά μπαστουνάκια, να τα βουτάτε σ’ ένα ντιπ γιαουρτιού. 

Όχι, μη φρικάρεις, το κόστος θα παραμείνει χαμηλό και η ποιότητα υψηλή. Διότι πας ο αιτών λαμβάνει, και ο ζητών ευρίσκει – ακόμη και σήμερα. 

Κι όποιος πει κακό για μας, κι είναι τόσοι πια σε όλη την Ευρώπη που συνωστίζονται κρατώντας τον λίθο του αναθέματος, να του βγει το μάτι του σαν λουκουμάς. 

                                                                  

Τάρτα με βανίλιες …

... Prunus avium. Έτσι έγραφε κάτω από το δαμάσκηνο που στόλιζε μαζί με άλλα φρούτα μία από τις τέσσερις γωνίες του τραπεζομάντηλου. Παιδί στο δημοτικό, προσπαθούσα να διαβάσω τις ακατανόητες ονομασίες χωρίς να μπορώ να ξεκολλήσω τα μάτια μου από τις εικόνες, εικαστικές απεικονίσεις άλλης εποχής.
Από πού αγοράστηκε το ύφασμα, πότε ράφτηκε το τραπεζομάντηλο, πώς βρέθηκε να στολίζει το ξύλινο τραπέζι σ’ ένα συνηθισμένο χωριό, ούτε ήξερα, ούτε ρωτούσα να μάθω. Μου αρκούσε που κάτι τόσο όμορφο, τόσο ξεχωριστό, υπήρχε στο σπίτι μας. Όταν έστρωνα εγώ τραπέζι μόνο αυτό διάλεγα, μόνο αυτό άξιζε να στρωθεί, μαγνήτιζε το βλέμμα μου τόσο που ξεχνούσα το φαγητό. Η έγνοια μου ήταν να μη λερωθεί, μη στάξει επάνω του τίποτε και χαλάσει η εικόνα και ξεθωριάσουν τα χρώματα με το αναπόφευκτο πλύσιμο … 

Παραμερίζοντας αράχνες και ξερά φύλλα, κουνώντας  δυνατά τη σκουριασμένη κλειδαριά ξαναμπήκα στο σπίτι. Κλειστό από χρόνια, σκοτεινό και σιωπηλό. Πώς έφραξαν τα παράθυρα απ’ τον κισσό, πώς γέμισε πεσμένους σοβάδες το παρκέ που σφουγγάριζα ευλαβικά μέρα παρά μέρα, πού κρύφτηκαν τα παιδικά μου καλοκαίρια; 

Το ένα μετά το άλλο άνοιξα όλα τα συρτάρια, όλα τα ντουλάπια, έψαξα κάθε σκονισμένη γωνιά, ακόμη κι ένα καλάθι με ξεχασμένα άπλυτα. Το τραπεζομάντηλο, αυτό τουλάχιστον να βρω, απ’ αυτό να γαντζωθώ, αυτό να πάρω μαζί μου φεύγοντας. Μάταια, δεν το βρήκα πουθενά. 

Το ξανάφερε στη μνήμη μου μια λέξη, ο τίτλος μιας συνταγής σ’ ένα ιταλικό περιοδικό ζαχαροπλαστικής …

Crostata prunela 

   

υλικά:

Για τη ζύμη: 

300 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις 

120 γρ. μαργαρίνη ή βούτυρο (κατευθείαν απ’ το ψυγείο) 

90 γρ. ζάχαρη άχνη 

15 γρ. κακάο 

1 αυγό 

2 κουταλιές παγωμένο νερό

Για τη γέμιση: 

100 γρ. ανθότυρο ή τυρί κρέμα 

50 γρ. αμύγδαλα σε σκόνη 

100 γρ. κρέμα γάλακτος 

100 γρ. ζάχαρη 

2 αυγά 

Κι ακόμη: 

4-5 κόκκινες βανίλιες ή μεγάλα κορόμηλα 

100 γρ. μαρμελάδα δαμάσκηνο

70 γρ. μπισκότα σπασμένα 

μαρμελάδα βερύκοκκο 

αμύγδαλα φιλέ (προαιρετικά)

Κόβουμε σε κυβάκια τη μαργαρίνη και τη ρίχνουμε στο αλεύρι.  

Δουλεύουμε γρήγορα με τις άκρες των δακτύλων, προσθέτοντας τη ζάχαρη, το κακάο, το αυγό και το νερό. 

Ζυμώνουμε καλά, φτιάχνουμε μια μπάλα, την τυλίγουμε με μεμβράνη και την αφήνουμε στο ψυγείο για 3-4 ώρες. 

Κατόπιν, ανοίγουμε τη ζύμη σε φύλλο πάχους 4-5 χιλ.

     

Απλώνουμε τη ζύμη σε βουτυρωμένη και αλευρωμένη ταρτιέρα. 

Τρυπάμε παντού με πηρούνι, απλώνουμε τη μαρμελάδα δαμάσκηνο και τρίβουμε από πάνω τα μπισκότα. 

     

Χτυπάμε την κρέμα γάλακτος, τα αυγά, τη ζάχαρη και το τυρί. 

Προσθέτουμε το τριμμένο αμύγδαλο και αδειάζουμε το μείγμα στην ταρτιέρα. 

Κόβουμε στη μέση τις βανίλιες, τις χαράζουμε και τις βάζουμε πάνω από τη γέμιση.

 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου για 28΄-30΄. 

Σκορπίζουμε στην επιφάνεια το αμύγδαλο φιλέ και ψήνουμε για 10΄ ακόμη. 

Ξεφουρνίζουμε και γλασσάρουμε αμέσως με τη μαρμελάδα βερύκοκκκο.

 

 

Πατάτες dauphinoise …

… Γαλλοτραφής δεν υπήρξα δυστυχώς. Κόρη καλής οικογενείας μεν, με γαλλικά αλλά ουχί πιάνο – τα μεταξωτά βρακιά θέλουν όλοι γνωρίζουμε τι ακριβώς. Όσο για τη γαλλική κουζίνα που θα με έχριε γαλλοτραφή στην κυριολεξία, δεν είναι και πολύ του γούστου μου. 

Η θυγατέρα μου από την άλλη, είναι φίλη της κρέμας γάλακτος κι απ’ όλα τα πιάτα στα οποία συμμετέχει – η κρέμα, όχι η κόρη μου - το αγαπημένο της, της κόρης μου όχι της κρέμας, είναι οι πατάτες dauphinoise. 

Πολλές οι συνταγές που κυκλοφορούν, όλες σχεδόν παρουσιάζονται ως αυθεντικές αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση μας ενδιαφέρει περισσότερο η γεύση και λιγότερο το pedigree. Κρατάμε λοιπόν τα βασικά "πατάτες, σκόρδο, κρέμα γάλακτος και γάλα", προσθέτουμε τυρί ακόμη κι αν κάποιοι διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους ότι η αυθεντική συνταγή δεν το περιέχει και allons y …

Πατάτες dauphinoise 

 

υλικά: 

1 κιλό πατάτες 

300 ml φρέσκο γάλα 

200 ml κρέμα γάλακτος με χαμηλά λιπαρά 

2 σκελίδες σκόρδο 

τριμμένο γκούντα, τσένταρ ή ημίσκληρο τυρί 

λίγο ζεστό νερό 

αλάτι, πιπέρι, μοσχοκάρυδο

Καθαρίζουμε τις πατάτες και τις κόβουμε σε ισόπαχες ροδέλες 0,5-1 εκ. 

Τις βάζουμε σε βαθύ τηγάνι, αλατοπιπερώνουμε, ρίχνουμε τη μία σκελίδα σκόρδο σε φετάκια, το γάλα και αν χρειαστεί λίγο ζεστό νερό και σιγοβράζουμε μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν οι πατάτες. 

Αν χρειαστούν ανακάτεμα, κουνάμε το τηγάνι. 

Βουτυρώνουμε ένα πυρίμαχο σκεύος και το τρίβουμε καλά με την άλλη σκελίδα σκόρδο. 

Αδειάζουμε το μείγμα του τηγανιού, ρίχνουμε μοσχοκάρυδο, την κρέμα γάλακτος και πασπαλίζουμε με το τριμμένο τυρί.

    

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 25΄- 30΄.

 Αν χρειαστεί, χρησιμοποιούμε το γκριλ για να ροδίσει η επιφάνεια.

Είναι ένα συνοδευτικό που αρέσει σε όλους, αντικαθιστά τις πολυφορεμένες λύσεις του πουρέ ή του ρυζιού και αποτελεί τον ιδανικό καβαλιέρο για το κοτόπουλο με σάλτσα μουστάρδας, το μοσχάρι με μπύρα ή τη γαλοπούλα στο πήλινο. 

Στα δικά μας πιάτα συνόδευε τα αντισυμβατικά κεφτεδάκια από ψωμί (polpette di pane).

Ετικέτες για μαρμελάδες και γλυκά …

... Η χάρη θέλει αντίχαρη και πάλι χάρη θά ’ναι, λέει η παροιμία. Η κόρη μου όμως μόλις και μετά βίας ξέρει τις απολύτως απαραίτητες παροιμίες, ακόμη κι αν εγώ  που τις λατρεύω πετάω από δυο-τρεις σε κάθε πρόταση. Αποκλείεται λοιπόν να παρακινήθηκε από μια παροιμία που αγνοεί.

Μήπως τότε αποφάσισε να μ’ ευχαριστήσει με τον τρόπο της για τα φαγητά και γλυκά που καθημερινά και ασταμάτητα φτιάχνω για χρόνια ολόκληρα;

Μήπως έπεσε πάνω στα σοφά λόγια της Γερτρούδης Στάιν “Η σιωπηρή ευγνωμοσύνη δεν έχει και μεγάλη αξία για κανέναν ” ή του Θερβάντες “Να σωπαίνει εκείνος που έδωσε, να μιλάει εκείνος που πήρε ”; Χλωμό το βλέπω.

Πάντως, όπως και να το σκέφτηκε, η χειρονομία της με κατασυγκίνησε και μ’ έκανε να ξοδέψω μισό κουτί χαρτομάντηλα.

Διότι εδώ και πολύ καιρό παρακαλάω τον καλό μου, αναγνωρισμένο μάγο των κομπιουτόρων και σαμάνο των υπολογιστών, να μου φτιάξει ετικέτες για τα βαζάκια μου.

 Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στους καφέδες - εγώ τα φτιάχνω, εκείνοι τα καταβροχθίζουν. Του τό ’πα μια και δυο και τρεις κι απόκριση δεν πήρα. Σύμμασα κι εγώ το νου μου και το δίκαιο παράπονό μου. Πολύ πράμα ήτανε πια αυτό που σε γυρεύω και δε με τ’ αξιώνεις; που έλεγε κι η Λωξάντρα.

Γι’ αυτό και με πήραν τα κλάμματα όταν αναπάντεχα η κόρη μου έφερε ένα στικάκι που είχε κάτι για μένα. Τι κάτι, δηλαδή; Ολόκληρο θησαυρό είχε. Τις πιο κομψές, καλόγουστες, ρετρό, χαριτωμένες - τις πιο υπέροχες ετικέτες που είχα δει ποτέ μου. Με σχήμα που θυμίζουν τις παλιές μου σχολικές ετικέτες, με καμπυλωτά γραμματάκια στο χρώμα του κάθε φρούτου, με τα ίδια τα φρούτα παρμένα από έγχρωμες γκραβούρες - πού τις ξετρύπωσε το θηρίο!

Δε χόρταινα να τις βλέπω, να τις δείχνω σ’ όποιον περνούσε απ’ το σπίτι, να καμαρώνω σα γύφτικο σκεπάρνι – γρήγορα η μάνα παραμέρισε τη μαγείρισσα.

Κι επειδή νιώθω χαρούμενη, πλήρης, γενναιόδωρη και πάνω απ’ όλα εξαιρετικά υπερήφανη για τα έργα της θυγατέρας μου, ιδού η πλήρης συλλογή που καλύπτει, πιστεύω, όλη τη γκάμα ακόμη και της πιο χρυσοχέρας και ευρηματικής νοικοκυράς. Έτοιμες και διαθέσιμες για εκτύπωση οι πιο όμορφες ετικέτες για σπιτικές μαρμελάδες και γλυκά κουταλιού.
Περάστε κόσμε …

 

 

 Επιμύθιον: 

“Η παροιμία λέει «μη δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει». Ίσως όμως θα ’πρεπε, αν σ’ εμποδίζει να ταϊστείς μόνος σου”. Thomas Szasz, Ουγγροαμερικανός ψυχίατρος

Μελιτζάνες με παρμεζάνα και τραγανή κρούστα …

... Φταίει άραγε η βολική, σχεδόν τραγουδιστή, ομοιοκαταληξία μελιτζάνα- παρμεζάνα που τις κάνει να φαντάζουνε σαν το ιδανικό δίδυμο; Η μεσογειακή παράδοση που αιώνες ολόκληρους παντρεύει σε ανέφελους ανθόσπαρτους βίους τις μελιτζάνες με κάθε είδους τυρί; Οι ωραιότατες μελιτζάνες στη λαϊκή; Η ευκαιρία να αξιοποιηθούν μ’ ένα σμπάρο όλα εκείνα τα κομματάκια τυριών που ξέμειναν στο ψυγείο συντροφεύοντας το ψωμί που κανείς δεν έφαγε; 

Όλα πατρίδα μας, κι αυτά κι εκείνα. Συν το ότι ήταν η μοναδική συνταγή την οποία τίμησε η χαϊδεμένη μου κι έφαγε, για πρώτη φορά στα χρονικά, αδιαμαρτύρητα και δις εβδομαδιαίως μελιτζάνες ...

Μελιτζάνες με παρμεζάνα και τραγανή κρούστα

  

υλικά: 

4 τσακώνικες μελιτζάνες 

1 μεγάλο κρεμμύδι χοντροκομμένο 

3 σκελίδες σκόρδο σε φετάκια 

φρέσκια ντομάτα στον τρίφτη 

ή 1 κονσέρβα αποφλοιωμένα ντοματάκια
(εξαιρετικά τα ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ με την πανέμορφη ρετρό ετικέτα)  

ελάχιστο ξύδι 

ρίγανη, βασιλικός 

τριμμένη παρμεζάνα ή γραβιέρα και ανθότυρο ή μοτσαρέλα 

ψίχουλα από μπαγιάτικο ψωμί

Ξεφλουδίζουμε τις μελιτζάνες αφήνοντας για κάθε μία λωρίδα που αφαιρούμε μία λωρίδα φλούδας, ώστε να έχουμε μία ριγέ μελιτζάνα. 

Τις κόβουμε σε λωρίδες μέτριου πάχους και τις τηγανίζουμε ή τις ψήνουμε στο φούρνο. 

Σωτάρουμε σε λίγο λάδι το κρεμμύδι και το σκόρδο μέχρι να ροδίσουν, προσθέτουμε τη ντομάτα, το ξύδι και τα μυρωδικά, αλατοπιπερώνουμε και σιγοβράζουμε τη σάλτσα για 15΄. 

Βάζουμε 1-2 κουταλιές σάλτσα σ’ ένα πυρέξ, πασπαλίζουμε με λίγο τυρί και βάζουμε μια στρώση μελιτζάνες.

   

Συνεχίζουμε με στρώσεις σάλτσας, τυριού και μελιτζάνας, μέχρι να τελειώσουν όλα τα υλικά, φροντίζοντας να τελειώσουμε με μια στρώση σάλτσας.

    

Σπάμε από πάνω μια μπάλα μοτσαρέλα ή ανθότυρο, πασπαλίζουμε με μπόλικα ψίχουλα, ραντίζουμε με λάδι και ρίχνουμε λίγο ακόμη τριμμένο τυρί. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 35΄-40΄. 

Αν χρειαστεί, χρησιμοποιούμε το γκριλ για να ροδίσει η επιφάνεια.