Μαρμελάδα δαμάσκηνο …

… Πόλεις του καλοκαιριού της λιακάδας και του νότου. 
Φεύγει σιγά – σιγά το καλοκαίρι κι ας μη λέει να πέσει ακόμη η θερμοκρασία. Πέφτει το φως, μικραίνει η μέρα, les feuilles mortes se ramassent à la pelle.     
Οι πόλεις του καλοκαιριού παραμένουν όνειρο, ταξίδι ποθητό κι απραγματοποίητο. Στις δικές τους γειτονιές θά ’θελα να κατοικήσω. Μυθική η Αλεξάνδρεια, ξακουσμένη η Καρχηδόνα, αλλά εγώ πάντα ξεχώριζα τη Δαμασκό.
Θες ο στίχος, θες οι θρύλοι, θες το ύφασμα το βαρύτιμο με τους ιριδισμούς του και το σπαθί το δαμασκηνό που έκοβε μ’ ένα χτύπημα τις πανοπλίες των σταυροφόρων …
Εστεμμένη Δαμασκός με πορφύρα και κορώνα. Με μυρωδιές κι αρώματα, φωτιά στα χρώματα .
Να μην ξεχάσω να βάλω κανελλόξυλο στη μαρμελάδα …

Μαρμελάδα δαμάσκηνο



  

υλικά:
1.200 γρ. δαμάσκηνα
300 γρ. κρυσταλλική ζάχαρη
200 γρ. καστανή ζάχαρη
χυμός από μισό λεμόνι
1 κανελλόξυλο

Πλένουμε τα δαμάσκηνα, αφαιρούμε τα κουκούτσια και τα κόβουμε σε μικρά κομμάτια.

 Τα ραντίζουμε με την καστανή ζάχαρη, προσθέτουμε το κανελλόξυλο, ανακατεύουμε καλά και τα αφήνουμε, από 6 ώρες έως μια νύχτα, να βγάλουν το ζουμί τους.

Δοκιμάζουμε το σιρόπι που προέκυψε και, αν το θέλουμε πιο γλυκό, προσθέτουμε ζάχαρη. 

Βράζουμε το μείγμα σε μέτρια φωτιά μέχρι τα δαμάσκηνα ν’ αρχίσουν να μαλακώνουν. 

Αν θέλουμε η μαρμελάδα να έχει κομμάτια, τα λυώνουμε με πηρούνι ή με το εργαλείο για τον πουρέ. Διαφορετικά, τα πολτοποιούμε με το ραβδομπλέντερ.

Βράζουμε μέχρι να δέσει η μαρμελάδα, κλείνουμε τη φωτιά, προσθέτουμε το χυμό λεμονιού και αφήνουμε να πάρει 2-3 βράσεις ακόμη. 

Αποστειρώνουμε γυάλινα βάζα κι αδειάζουμε τη μαρμελάδα.

  

Η λίγη μαρμελάδα που έμεινε άστεγη, στρογγυλοκάθισε σ’ ένα cheesecake. Από την παραγωγή στην άμεση κατανάλωση …

Post Scriptum:

Tu vois, je n'ai pas oublié …

Φρουτοσαλάτα με αρωματικό σιρόπι λουίζας …

… Εμείς αυτά τα ‘5 a day’ δεν τα ξέραμε. Ξέραμε το ‘1 μήλο την ημέρα’ και το ‘εσείς, πόσα πορτοκάλια φάγατε σήμερα;’. Ξέραμε τα καλοκαιρινά καρπούζια, όλα με το μαχαίρι, και τα μυρωδάτα πεπόνια που στοιβάζονταν στις καρότσες των πλανόδιων.
Τις ντομάτες που μαζεύαμε στην ποδιά, απευθείας απ’ τον κήπο της γιαγιάς - κόψε και δυο κολοκυθάκια που γίνανε και καναδυό πιπεριές, μάσε και μια χεριά μαϊντανό.
Τα σύκα που μαζεύαμε τραβώντας με μακριές διχάλες τα πιο ψηλά κλαδιά, εκείνα τα άτιμα που πάντα κράταγαν ζηλότυπα τα καλύτερα σύκα.
Τα σταφύλια που κρέμονταν απ’ την κληματαριά της αυλής και τα τρώγαμε από λίγο, γιατί τα περισσότερα θα τα πατάγαμε για να βγάλουμε το τσίπουρο της χρονιάς.
Τις τσουκνίδες που φύτρωναν στις άκρες των δρόμων και που οι περισσότεροι δεν καταδέχονταν ούτε να τις κοιτάξουν –εγώ πάντως τις έτρωγα ευχαρίστως.
Μπαξέδες, χωράφια και περιβόλια βρίσκονταν δίπλα στα σπίτια. Είχαμε δει τα φρούτα και τα λαχανικά σε όλες σχεδόν τις εποχές του χρόνου, σε όλες σχεδόν τις φάσεις της ζωής τους. Ξέραμε πότε είναι κάθε πράγμα στον καιρό του – κι ο κολιός τον Αύγουστο …

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Πλάκωσαν οι εποχές της ευμάρειας, του νεοπλουτισμού και της μίμησης. ‘Μεγάλωσαν οι δουλειές μας’, ψήλωσε η μύτη μας, αυτά δεν τα καταδεχόμασταν πια. Φτωχοί ήμασταν να τρώμε ζαρζαβάτια και πρασινάδες; Σιγά μη βγούμε και στα χωράφια να μαζέψουμε ραδίκια! Στρογγυλοκάθισε το κρέας στα τραπέζια μας κι άντε να το σηκώσεις. Ξεχείλιζαν οι σακούλες απ’ το χασάπη – βάλε και τρεις χοιρινές, πιάσε και μια συκωταριά, άστο ολόκληρο καλέ το μπούτι –τι, μόνο θα το μυρίσουμε; Πιάσε και καμμιά πατάτα, κάνα τζατζίκι, καμμιά τυροκαυτερή, και το μεγάλο το κομμάτι μπακλαβά –έτσι να σπάσει λίγο η λαδίλα.

Κι ύστερα άρχισαν να χτυπούν καμπάνες. Για να μη σε τρομάξω, σε βεβαιώ ότι αναφέρομαι στον κώδωνα του κινδύνου, που άρχισαν να κρούουν γιατροί και οργανώσεις υγείας, για να μην κρούσει τον πόρτα μας ο κυρ-Μιχάλης μια ώρα αρχύτερα. 

‘5 a day’ ονόμασε η Αμερική την καμπάνια που ξεκίνησε με προτροπή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, προσπαθώντας να μας πείσει να καταναλώνουμε τουλάχιστον 5 μερίδες φρούτων και λαχανικών -ή 400 γρ. περίπου- καθημερινά. 
Πάρε, λοιπόν, ένα γερό καρότσι λαϊκής και ξεκινάμε. Επιστροφή στις ρίζες – κυριολεκτικά και μεταφορικά. 
Κι επειδή κάθε αρχή είναι και δύσκολη, θα φτιάξω μια φρουτοσαλάτα για να σε δελεάσω. Και θα βάλω φρούτα με διαφορετικά χρώματα, για να πάρεις όσο το δυνατόν περισσότερες και διαφορετικές βιταμίνες.      
Μια και είσαι μάλλον μεγάλη για φρουτόκρεμα …

Φρουτοσαλάτα με αρωματικό σιρόπι λουίζας

  

υλικά:
φρέσκα φρούτα κομμένα σε κύβους
1 κούπα ζάχαρη
1 1/2 κούπα νερό
2 κλαράκια λουίζα
2 κουταλιές καστανή ζάχαρη
χυμός λεμονιού

Ραντίζουμε τα φρούτα με την καστανή ζάχαρη, ανακατεύουμε καλά και τα αφήνουμε 30΄. 

Φτιάχνουμε ένα ελαφρύ σιρόπι βράζοντας 2΄-3΄το νερό με τη ζάχαρη και τη λουίζα. 

Αποσύρουμε από τη φωτιά, ρίχνουμε το χυμό λεμονιού, σκεπάζουμε και αφήνουμε για 5΄. 

Στραγγίζουμε το σιρόπι και περιχύνουμε τα φρούτα. 

Αφήνουμε τη φρουτοσαλάτα για 1 ώρα σε θερμοκρασία δωματίου και σερβίρουμε. 

Διατηρείται στο ψυγείο.

 

Κατά ευτυχή συγκυρία, στο ψυγείο υπήρχαν άφθονα και διαφορετικά φρούτα κι έτσι η φρουτοσαλάτα περιέχει ροδάκινο, αχλάδι, κέρινο σταφύλι, δαμάσκηνο, μήλο, σταφίδα και φραγκόσυκο.

 

Κοφτό μακαρονάκι με κόκκινα φασόλια …

… Τι έχεις Γιάννη τ’ είχα πάντα. Ή μάλλον τι δεν είχα πάντα. Ναι, ναι, ξέρω –μια μακαρονάδα. Το αενάως κατατιθέμενο αίτημα μαζί τα γνωστά παράπονα για τα μακαρόνια που δεν εμφανίζονται στο τραπέζι μας με την ποθητή συχνότητα –κοινώς κάθε μέρα, αν ήταν δυνατόν. Έστω. Μακαρόνια ζήτησες, μακαρόνια θα λάβεις. Και όχι ό,τι κι ό,τι. Θα φτιάξω μια συνταγή από τη Basilicata, που συνδυάζει το ζυμαρικό με τα αγαπημένα σου κόκκινα φασόλια. Έτσι, για να σου κλείσω το στόμα …

Κοφτό μακαρονάκι με κόκκινα φασόλια



    



υλικά:
300 γρ. κοφτό μακαρονάκι
1 κονσέρβα κόκκινα φασόλια (τα KYKNOS είναι από τα καλύτερα)
1 μικρό κρεμμύδι ψιλοκομμένο
3 σκελίδες σκόρδο σε φετάκια
1 ώριμη ντομάτα περασμένη στον τρίφτη
καυτερή πιπεριά σε σκόνη ή λίγο καυτερό κέτσαπ 
30 γρ. μπέικον ή παντσέτα ή σαλάμι

Σε ζεστό τηγάνι ροδίζουμε το μπέικον σε 2 κουταλιές λάδι και προσθέτουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο. 

Χαμηλώνουμε τη φωτιά, προσθέτουμε τη ντομάτα και μαγειρεύουμε μέχρι να μαλακώσουν.

Παράλληλα βράζουμε το μακαρονάκι 1΄-2΄ λιγότερο από το χρόνο που αναγράφεται στη συσκευασία. Αν χρειαστεί, ρίχνουμε στο τηγάνι λίγο από το νερό των μακαρονιών, για να μαλακώσουν τα λαχανικά.

Στραγγίζουμε και ξεπλένουμε τα φασόλια και τα προσθέτουμε στο τηγάνι. Ανακατεύουμε καλά, προσθέτουμε την καυτερή πιπεριά ή το κέτσαπ και αλατοπιπερώνουμε.

Μόλις βράσουν τα μακαρόνια, τα βγάζουμε με τρυπητή κουτάλα και τα ρίχνουμε στο τηγάνι. 

Ανακατεύουμε καλά και αφήνουμε να πάρουν 2-3 βράσεις όλα μαζί.

Αρωματική μαρμελάδα ροδάκινο με λουίζα …

… Λουίζα φυτάδι ταπεινό κι εγκάρδιο,
συ μου θυμίζεις σε όλα τη Λουίζα μου

τη ζωηρότητα, το νου της,
την ταπεινή σεμνή υπεροχή της …

 

Από τους Χάνομαι γιατί ρεμβάζω πρωτόμαθα ότι υπάρχει φυτό με τ’ όνομα λουίζα. Και μόνο πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι το δέντρο πού ’χω στην αυλή μου -και που με κάθε φύσημα του αέρα μεταμορφώνεται στην ιτιά που δέρνει απειλώντας να μου βγάλει κάνα μάτι, είναι η περί ης ο λόγος και το άσμα.

 

 

   

 

 

 

Και λεμονόχορτο τη λένε, λόγω του λεμονάτου αρώματος που αναδίδει, κι ένα σωρό ευεργετικές ιδιότητες της αποδίδουν. Μόνο που η δικιά μας δεν είναι καθόλου φυτάδι ταπεινό, μάλλον προς δέντρο το πάει. Εκτός αν υπάρχουν δύο: η Λουίζα και η άλλη …

Αρωματική μαρμελάδα ροδάκινο με λουίζα 

 

υλικά:

1 κιλό ροδάκινα διαφόρων ποικιλιών (λευκόσαρκα, νεκταρίνια …)

350 γρ. ζάχαρη

10-12 χλωρά φύλλα λουίζας

χυμός από μισό λεμόνι

 

 

 

 

Αποβραδίς καθαρίζουμε τα ροδάκινα, τα κόβουμε σε κύβους και τα αναμειγνύουμε με τη ζάχαρη. 

Ανακατεύουμε καλά και τα βάζουμε σε σκεύος με καπάκι ή στην κατσαρόλα που θα χρησιμοποιήσουμε. 

Τα αφήνουμε στο ψυγείο όλη τη νύχτα.

Πριν βάλουμε τη μαρμελάδα να βράσει, πλένουμε τα φύλλα της λουίζας, τα στεγνώνουμε και τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα. 

Βράζουμε σε μέτρια φωτιά μέχρι να λυώσουν τα φρούτα και να δέσει η μαρμελάδα. 

Αν θέλουμε μπορούμε να πολτοποιήσουμε τα φρούτα με το ραβδομπλέντερ, αφού βγάλουμε τα φύλλα της λουίζας.

 

 

 

 

 

 

Όταν η μαρμελάδα είναι έτοιμη, ρίχνουμε το χυμό λεμονιού, αφήνουμε να πάρει 2-3 βράσεις και τη βάζουμε σε αποστειρωμένα βάζα.

 

 

 

 

Είναι η πιο αρωματική μαρμελάδα που έχουμε φάει, χάρις στο άρωμα της λουίζας αλλά και στις ιδιαίτερες γεύσεις και αρώματα που δίνουν οι διαφορετικές ποικιλίες του ροδάκινου (αρωματικά λευκόσαρκα, τραγανά νεκταρίνια και ζουμεροί γερμάδες).

 

ΧΑΝΟΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΡΕΜΒΑΖΩ: “ΣΥ ΦΕΡΝΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ” (1985)

 

 

 

 

Έχω τραχανά απλωμένο …

                                       (συνέχεια εκ του προηγουμένου) 

Τα κομμάτια της ζύμης, κομμένα όλο και μικρότερα και γυρισμένα αρκετές φορές, έχουν πια στεγνώσει αρκετά. 

Είναι ώρα να τα τρίψουμε, πιέζοντάς τα με τις παλάμες πάνω στο τραπέζι, για να πάρει ο τραχανάς την τελική του μορφή. 

Τότε τον σκεπάζουμε με το τούλι και τον αφήνουμε να στεγνώσει στη σκιά, ανακατεύοντάς τον τακτικά.

Για τις επόμενες μέρες, τουλάχιστον 4 ή 5, βγάζουμε το πρωί τον τραχανά στον αέρα και τον ίσκιο, πάντα σκεπασμένον, και τον μαζεύουμε το βράδυ μέσα στο σπίτι. 

Μόνο όταν στεγνώσει εντελώς, τον αποθηκεύουμε σε πάνινες σακούλες ή γυάλινα βάζα.

 

    
Η όλη διαδικασία, δηλαδή το ζύμωμα, το κόψιμο, το τρίψιμο και το άπλωμα, κράτησε μια ολόκληρη μέρα –μια ατέλειωτη, κουραστική αλλά αξέχαστη μέρα. 

Με τα μπράτσα να πονάνε από το ζύμωμα, τις παλάμες να καίνε από το τρίψιμο και τα πόδια πρησμένα από την πολύωρη ορθοστασία, ένιωσα μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση. Για πρώτη φορά ακολούθησα μια τέτοια διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος –μακάρι να άλεθα και το σιτάρι.       

H μυρωδιά που γέμιζε το σαλόνι, μυρωδιά γλυκειά από ζυμάρι και γάλα, κι η εικόνα του τραχανά που ξεκουραζόταν σε κάθε καναπέ και κρεβάτι του σπιτιού, με ξανάκανε παιδί στο δημοτικό. Κι ελπίζω να έκανε και το σπίτι μου ένα σπίτι νοικοκυρεμένο, ένα φρούριο -έστω και συμβολικά- απόρθητο από τις επιθέσεις του δύσκολου χειμώνα που μας περιμένει όλους.

Φτιάχνω τραχανά (μέρος Βήτον) ...

                                     (συνέχεια εκ του προηγουμένου)

  Στρώνουμε καθαρά τραπεζομάντηλα στα τραπέζια που θα χρησιμοποιήσουμε για να απλώσουμε τον τραχανά. 

Κόβουμε τη ζύμη σε μικρά κομμάτια και τα αραδιάζουμε πάνω στα τραπέζια.

Μέχρι να κόψουμε τα τελευταία, τα πρώτα έχουν ήδη αρχίσει να στεγνώνουν εξωτερικά. 

Γι’ αυτό χρειάζονται γρήγορες κινήσεις και ταχύτητα, προκειμένου να μη μας πάρει σβάρα ο τραχανάς. 

Ξεκινώντας από τα πρώτα κομμάτια, τα πιέζουμε σπάζοντας το πιο σκληρό εξωτερικό και γυρνάμε τη ζύμη, ώστε να έρθει απέξω το μαλακό εσωτερικό κομμάτι. 

Τα αφήνουμε να στεγνώσουν ξανά και τα κόβουμε σε ακόμη μικρότερα κομμάτια.

  

Επαναλαμβάνουμε τη διαδικασία για μία ακόμη φορά. 

Τώρα τα κομμάτια είναι ήδη αρκετά μικρά. 

Αν έχουμε κάποιο παλιοτικό αραιό κόσκινο, μπορούμε να κοσκινίσουμε πάνω από ένα άδειο τραπέζι τον τραχανά. 

Τα κομμάτια που μένουν στο κόσκινο, τα κόβουμε ξανά σε ακόμη μικρότερα κομμάτια και τα αφήνουμε να στεγνώσουν. 

Αν δεν έχουμε κόσκινο, συνεχίζουμε κόβοντας τα κομματάκια της ζύμης όλο και μικρότερα.

                                                                         

                                                                       συνεχίζεται …

 

Φτιάχνω τραχανά …

… Απλά μαθήματα οικιακής οικονομίας.

   

… Αυτό ήταν ένα από τα πιο αγαπημένα μου κείμενα στο αναγνωστικό, όταν πήγαινα στο δημοτικό. Οι προετοιμασίες για το χειμώνα, οι προκαθορισμένες δουλειές και οι διακριτοί ρόλοι του καθενός, όλα όσα έκαναν το  σπίτι της περιγραφής ένα σπίτι νοικοκυρεμένο, ένα φρούριο απόρθητο από τις επιθέσεις του χειμώνα, με είχαν τόσο εντυπωσιάσει, που έμειναν ολοζώντανα στη μνήμη μου - μια μνήμη που πασχίζει να θυμηθεί τι έφαγα χτες και πόσο έχει ο μήνας.
Αυτή τη σελίδα ξαναθυμήθηκα και φέτος κι αποφάσισα να φτιάξω –για πρώτη φορά ολομόναχη – τον τραχανά που θα μας ζεσταίνει το χειμώνα, σούπα νόστιμη και θρεπτική.
Ρώτησα μανάδες, γιαγιάδες, θειές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις και κατέληξα στα εξής προαπαιτούμενα. Φρέσκο παστεριωμένο γάλα, καλό αλεύρι για όλες τις χρήσεις, γερά μπράτσα και αντοχή στην ορθοστασία. Επίσης χρειάζονται μεγάλα τραπέζια τοποθετημένα σε σκιερό εξωτερικό χώρο και πολλά μέτρα καθαρό τούλι που θα αποθαρρύνουν τον άρχοντα των μυγών και τους υπηκόους του.

Συγκεκριμένη δοσολογία, δυστυχώς, δεν υπάρχει. Οι ποσότητες εξαρτώνται από την ποιότητα του αλευριού και το πόσο γάλα θα τραβήξει, καθώς και από το πόσον τραχανά θέλουμε να φτιάξουμε.

Κοσκινίζουμε το αλεύρι σε μεγάλη λεκάνη,  ανοίγουμε στη μέση μια λακκούβα και ρίχνουμε λίγο-λίγο το γάλα. Ενσωματώνουμε σταδιακά το αλεύρι κάνοντας κυκλικές κινήσεις από το κέντρο προς τα τοιχώματα της λεκάνης. 

Ζυμώνουμε καλά με γροθιές μέχρι να έχουμε μια συμπαγή ζύμη. 

Τη σκεπάζουμε και την αφήνουμε να ξεκουραστεί. 

Δυστυχώς εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε το ίδιο, γιατί πρέπει να ετοιμάσουμε τα τραπέζια που θα φιλοξενήσουν τον τραχανά …

                                                                      συνεχίζεται …

 

Εν λευκώ …

… Εν λευκώ. Κάπως έτσι παραδοθήκαμε στην κρίση, τη μιζέρια και την κατάθλιψη. Σηκώσαμε λευκή σημαία, ρίξαμε λευκή πετσέτα –είναι παράξενο πόσες λευκές εκφράσεις υπάρχουν για να περιγράψουν μια μαύρη κατάσταση. Μήπως ξέρουν κάτι παραπάνω οι Κινέζοι κι έχουν το λευκό για πένθιμο χρώμα;
Δε νομίζω. Θα επιμείνω στο χαρμόσυνο χαρακτήρα του χρώματος, εξάλλου σ’ όλη την Ελλάδα αγαπούν το λευκό. Και θα το γιορτάσω μ’ ένα ολόλευκο καλοκαιρινό γλυκό.
Όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μας
κι όσο υπάρχει κάτι στο ψυγείο μας …

Λευκό γλυκό 

     

υλικά:
2 κεσεδάκια στραγγιστό γιαούρτι (ελαφρύ ή και άπαχο)
60 γρ. κορν φλέικς (ή άλλο τύπο δημητριακών)
50 γρ. λευκή σοκολάτα
50 γρ. μέλι
5 γρ. ζελατίνη σε φύλλα
ξανθές σταφίδες
φυστίκια Αιγίνης

Λυώνουμε τη λευκή σοκολάτα στα μικροκύματα και την ανακατεύουμε με τα δημητριακά. 

Στρώνουμε ένα μικρό ταψάκι με μεμβράνη ή λαδόκολλα και απλώνουμε το μείγμα.

 Το αφήνουμε να σφίξει για 1 ώρα, στο ψυγείο. 

Μαλακώνουμε για 1΄ τα φύλλα της ζελατίνης σε μπωλ με κρύο νερό, στραγγίζουμε και προσθέτουμε 2 κουταλιές ζεστό νερό. 

Μόλις η ζελατίνη λυώσει, προσθέτουμε το γιαούρτι και το μέλι και ανακατεύουμε καλά. 

Απλώνουμε το μείγμα του γιαουρτιού πάνω στη βάση των δημητριακών και κρυώνουμε το γλυκό για 3 ώρες στο ψυγείο. 

Το ξεφορμάρουμε και γαρνίρουμε με τις σταφίδες και τα φυστίκια Αιγίνης.

 

 

Τάρτα με πράσινες και κόκκινες ντομάτες …

Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή την προαιώνια έχθρα του πράσινου και των άλλων χρωμάτων. Πράσινοι και Βένετοι στον Ιππόδρομο, γαλάζια και πράσινα καφενεία στα χωριά τη δεκαετία του ’80, Ολυμπιακοί εναντίον Παναθηναϊκών, με το μίσος να καίει άσβεστο και να γίνεται ακόμη και θανατηφόρο.
Ενώ στη φύση το πράσινο και το κόκκινο συνδυάζονται αρμονικά και πανέμορφα, από δημιουργίας κόσμου. Στις ανοιξιάτικες παπαρούνες, στις ολλανδικές κατακόκκινες τουλίπες, στα κεράσια που κοκκινίζουν ανάμεσα στις φυλλωσιές, στα καρπούζια που έσκαζε ο Τσόκλης μετατρέποντας με μια κίνηση το πράσινο σε κόκκινο.
Και στην καλοκαιρινή τάρτα που φάγαμε μέχρι ψίχουλο …

Τάρτα με πράσινες και κόκκινες ντομάτες

    


υλικά:

πράσινες και κόκκινες ντομάτες σε ροδέλες
1/2 κούπα μπαγιάτικο ψωμί τριμμένο
2 κουταλιές πάστα ελιάς
χοντροτριμμένο σκληρό κίτρινο τυρί (γραβιέρα, κεφαλοτύρι)
κάππαρη, μαϊντανός (προαιρετικά)

1 φύλλο ζύμη κουρού

Λαδώνουμε μια ταρτιέρα και στρώνουμε τη ζύμη, φροντίζοντας να καλυφθούν και τα τοιχώματα.

 Τρυπάμε τη ζύμη με πηρούνι και την αφήνουμε στην κατάψυξη για 20΄. 

Την ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200 βαθμούς κελσίου, για 20΄.

 

Αλατιπιπερώνουμε τις ροδέλες της ντομάτας και αναμειγνύουμε το τυρί με το τριμμένο ψωμί. 

Αλείφουμε τη ζύμη με τον πολτό ελιάς και στρώνουμε εναλλάξ τις ντομάτες ακουμπώντας τη μία πάνω στην άλλη. 

Πασπαλίζουμε με το μισό μείγμα του τυριού.

Κάνουμε ακριβώς το ίδιο φτιάχνοντας μια δεύτερη στρώση. 

Ραντίζουμε με λίγο λάδι και πασπαλίζουμε με το μαϊντανό και την κάππαρη, αν τα χρησιμοποιήσουμε.

 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200 βαθμούς κελσίου, μέχρι να μαλακώσουν οι ντομάτες και να ροδίσει η επιφάνεια.

 

Αύγουστος …

 

Με όνομα που προέρχεται από τον Οκταβιανό Αύγουστο, ενισχύθηκε από τον ίδιο με μία επιπλέον μέρα κουτσαίνοντας άπονα το Φεβρουάριο, ώστε να μην υστερεί ο δικός του μήνας του αφιερωμένου στον Ιούλιο Καίσαρα Ιούλιου.

Με το μήνα Εκατομβαιώνα αντίστοιχόν του στην αρχαία Ελλάδα και τους Αθηναίους να γιορτάζουν, με τα Παναθήναια, την επικράτηση της Αθηνάς στη μονομαχία με τον Ποσειδώνα και το δώρο της ελιάς –άκρως πολυτιμότερο το λάδι από το δωρεάν ύδωρ.

Με τους Βυζαντινούς να εορτάζουν την τελευταία μέρα του μήνα, την κλειδοχρονιά, με αποχαιρετιστήρια έθιμα αντίστοιχα με της Πρωτοχρονιάς και το λαό να θεωρεί τον Αύγουστο αρχή του χειμώνα.

Με γλαφυρές λαϊκές ονομασίες για το μήνα -Πεντεφάς, Τραπεζοφόρος και Διπλοχέστης- που αντανακλούν συνήθως τον πλούτο τον καρπών, αλλά και με τη δεισιδαιμονική αντίληψη ότι οι έξι πρώτες μέρες του, οι “δρίμες” –από τις οποίες ονομάζεται και Δριμάρης- είναι επικίνδυνες.  “Θηλυκά είναι όλα σου τα παιδιά, αμαρτία να τα δριμοκόψεις” που έλεγε κι η Ελεγκάκη.
Και με τα μερομήνια να προβλέπουν τον καιρό των εποχών που ακολουθούν, αντιστοιχίζοντας τις έξι πρώτες μέρες του Αυγούστου, κομμένες στα δυο, με τους δώδεκα μήνες του χρόνου.

Με δεκάδες παροιμίες – απόσταγμα πείρας και γνώσης:
- Όποιος τον Αύγουστον αργεί κακόν χειμώνα βγάνει
- Νά ’σαι καλά τον Αύγουστο με δεκαοχτώ βελέντζες
- Επάτησεν ο Αύγουστος την άκρη του χειμώνα,
παύει ο φτωχός το  δειλινό κι ο άρχοντας τον ύπνο
- Τ’ Αυγούστου οι δρίμες στα πανιά και του Μαρτιού στα ξύλα
- Ωσάν τον ήλιο του Μαρτιού τ’ Αυγούστου το φεγγάρι
- Θεός να φυλάει τα λιόδεντρα απ' το νερό τ’ Αυγούστου
- Ο Αύγουστος κι ο τρύγος δεν είναι κάθε μέρα

Με την εκκλησία και το λαό να γιορτάζουν την Κοίμηση της Θεοτόκου με εκατοντάδες πανηγύρια σ’ όλη τη χώρα, μετά τη δεκαπενθήμερη νηστεία που προηγήθηκε – αυστηρή, αλλά και με το Σωτήριο επιτρεπόμενο ψαράκι.

Αυτό είναι, συνοπτικά, το curriculum vitae του όγδοου μήνα του χρόνου.