Ζακυνθινό στιφάδο …

Όχι άλλα δάκρυα, αρκετά κλάψαμε. Για χαμένες ευκαιρίες κι ανεκπλήρωτα όνειρα. Για έρωτες συγκλονιστικούς κι ενθουσιασμούς της στιγμής. Από τύψεις για πράξεις που κάναμε κι από απογοήτευση για εκείνες που δεν τολμήσαμε. Από νεύρα και θυμό για εκείνους που μας αδίκησαν κι από ντροπή για δικές μας συμπεριφορές. 
Από θλίψη βαθιά για κείνους που φύγαν ανεπιστρεπτί κι από ανακούφιση για κείνους που ξαναγύρισαν. 
Αρκετά κλάψαμε. Δεν θα κλαίμε και στην κουζίνα, “καθώς να καθαρίζαμε κρεμμύδια”. Αλλάζουμε στάση και συνταγή. Από δω κι εμπρός, το στιφάδο θα το φτιάχνουμε ζακυνθινό –χωρίς κρεμμύδια και με άρωμα από φιόρο του λεβάντε …

Ζακυνθινό στιφάδο



 



υλικά:
700 γρ. μοσχάρι
4 σκελίδες σκόρδο
1 μικρή συσκευασία πελτές ντομάτας (70 γρ.)
1 κουταλιά ξύδι
1 κανελόξυλο
μπαχάρι σε κόκκους
2 δαφνόφυλλα
ρίγανη
γραβιέρα σε κύβους

Κόβουμε το κρέας σε μέτρια κομμάτια και το ρίχνουμε σε ζεστή κατσαρόλα. 

Ανακατεύουμε μέχρι να βγάλει τα υγρά του και να αλλάξει χρώμα. 

Ρίχνουμε το λάδι, το σκόρδο σε φετάκια και το ξύδι. 

Προσθέτουμε τον πελτέ διαλυμένον σε λίγο νερό, τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά, εκτός από τη ρίγανη.

Αλατοπιπερώνουμε, χαμηλώνουμε τη φωτιά, σκεπάζουμε την κατσαρόλα και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσει το κρέας. Αν χρειαστεί, προσθέτουμε ελάχιστο νερό. 

Όταν το φαγητό είναι έτοιμο, ρίχνουμε το τυρί και πασπαλίζουμε με τη ρίγανη. 

Σερβίρουμε με αφράτο πουρέ.

 

Μελιτζανοκεφτέδες από την Καλαβρία …

… Cucina povera - τουτέστιν “φτωχική κουζίνα”. Γεννήθηκε στην Καλαβρία και είναι παιδί δύσκολων εποχών, γέννημα-θρέμμα της ανάγκης και της εφευρετικότητας.
Περισσότερο από συνταγές, είναι ένας τρόπος ζωής.
Σημαίνει να εκμεταλλεύεσαι στο έπακρον τα υλικά σου χωρίς να πετάς τίποτε, να φτιάχνεις με λιγοστές πρώτες ύλες αλλά με πολλή τέχνη και μαστοριά πιάτα νόστιμα και χορταστικά. Να παίρνεις ό,τι δίνει η φύση την εποχή που το δίνει σε αφθονία κι όταν το χορτάσεις, να το συντηρείς και να το αποθηκεύεις για τον υπόλοιπο χρόνο.
Δεν είναι κατ’ ανάγκην μια διαδικασία θλιβερή, ούτε μια κουζίνα στερημένη από γεύση, ποικιλία και νοστιμιά. Ίσα-ίσα αποτελεί τρανταχτή απόδειξη προσαρμοστικότητας, ένα στοίχημα κερδισμένο όταν νομίζεις ότι θα χαθεί στα σίγουρα.
Κι είναι μια κουζίνα που ταιριάζει γάντι στις εποχές που ζούμε - φτωχική σε υλικά, πλούσια σε νοστιμιά …

Μελιτζανοκεφτέδες από την Καλαβρία 

 


υλικά:
2 μελιτζάνες
1 αυγό
τριμμένη γραβιέρα
ψίχουλα από μπαγιάτικο ψωμί
μαϊντανός

Καθαρίζουμε τις μελιτζάνες και τις βράζουμε σε αλατισμένο νερό, μέχρι να μαλακώσουν. Τις αφήνουμε να κρυώσουν και τις κόβουμε σε μικρά κυβάκια.
    
Προσθέτουμε το αυγό, όσο τυρί θέλουμε, το μαϊντανό και τα ψίχουλα. 

Ρίχνουμε πιπέρι και ζυμώνουμε (προσθέτοντας, αν χρειαστεί, κι άλλα ψίχουλα) μέχρι να έχουμε ένα μείγμα που πλάθεται.

Φτιάχνουμε κεφτεδάκια και τα τηγανίζουμε, χωρίς να τα αλευρώσουμε, μέχρι να ροδίσουν. 

Συνοδεύονται ιδανικά από δροσερό ντιπ γιαουρτιού, αρωματισμένο με δυόσμο.

      
Η μελιτζάνα είναι το αγαπημένο μου λαχανικό. Το τηγάνισμα, η πρακτική που αντιπαθώ όσο τίποτε. Οφείλω να ομολογήσω όμως, ότι οι συγκεκριμένοι μελιτζανοκεφτέδες είναι εξαιρετικοί και –προς μεγάλη μου ανακούφιση- σχεδόν καθόλου λαδεροί. Επειδή η μελιτζάνα που χρησιμοποιήσαμε έχει ήδη βράσει, οι μελιτζανοκεφτέδες δεν τράβηξαν παρά ελάχιστο λάδι, όπως καταφανώς δηλώνει το χαρτί κουζίνας.       

Παρόλα αυτά, γίνονται ωραιότατοι, αν και λίγο στεγνοί, ψημμένοι στο φούρνο.
Στρώνουμε ένα ταψί με αντικολλητικό χαρτί, το λαδώνουμε ελαφρά και αραδιάζουμε τους μελιτζανοκεφτέδες. 

Ραντίζουμε με λίγο λάδι και τους ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 20΄ περίπου. 

Μπορούμε να προσομοιώσουμε το αποτέλεσμα του τηγανίσματος χρησιμοποιώντας τη λειτουργία του θερμού αέρα.

Τηγανητά καλαμαράκια …

… Εδώ τα καλά, τα καλά, τα καλά … όχι αγριογούρουνα. Αυτά τα αφήνουμε για τον Οβελίξ. Εδώ τα καλά καλαμαράκια.
Μετά από οδηγίες, συμβουλές, μυστικά και tips ων ουκ έστιν αριθμός, αλλά και ισάριθμες αποτυχημένες απόπειρες να φάμε στο σπίτι καλοτηγανισμένα καλαμαράκια και όχι την τσίχλα με την οποία συχνά καταλήγουμε εμείς οι ερασιτέχνες, μετά από όλες τις θεωρίες συνωμοσίας για το πώς οι ψαροταβέρνες και τα ουζερί καταφέρνουν να έχουν μαλακά και ζουμερά καλαμαράκια, μετά από ανελέητο σερφάρισμα και ψάξιμο ακόμη και παμπάλαιων περιοδικών με συμβουλές μαγειρικής … επιτέλους τα καταφέραμε.
Τρυφερά, νόστιμα, μαλακά και ζουμερά καλαμαράκια προσγειώθηκαν στο πιάτο μας και εξαφανίστηκαν, μετά πολλών επαίνων, εν ριπή οφθαλμού …

Τηγανητά καλαμαράκια

Κόβουμε τα καλαμαράκια σε ροδέλες, τα πλένουμε και τα στραγγίζουμε πολύ καλά.
Δεν τα αλατίζουμε, για να μη βγάλουν υγρά και τα περνάμε από αλεύρι. 

Τινάζουμε το περιττό αλεύρι και τα ρίχνουμε λίγα-λίγα σε λάδι που καίει (όχι σε σημείο που να βγάζει καπνό).

Τα τηγανίζουμε πολύ λίγο -όχι πάνω από 3΄. 

Ο χρόνος φτάνει και με το παραπάνω για να ψηθούν και –κυρίως- χωρίς να γίνουν ‘λάστιχο’, αρκεί το λάδι να είναι αρκετό και να τα σκεπάζει. 

Τα στραγγίζουμε με τρυπητή κουτάλα, τα αλατίζουμε και τα καταβροχθίζουμε.

 

Σορόπια …

… Το ερώτημα φλέγον, όσο κι ο ήλιος που με χτυπάει κατακούτελα. Να καθίσω σ’ ένα από τα δεκάδες καφε-ζαχαροπλαστεία της Αδριανούπολης, να πάρω μια ανάσα και κανένα αναψυκτικό ή να πάρω σβάρα τους δρόμους για να βρω τα δεκάδες εργαστήρια που φτιάχνουν κάθε λογής σιροπιαστά;
Από τα δυο, διαλέγω και τα δυο. Κάθομαι στο κεντρικό αναψυκτήριο της πόλης που βρίσκεται σ’ έναν μεγάλο κήπο, κοντά στο μεγαλειώδες Selimiye τζαμί. Κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα κι ανάμεσα σε ολάνθιστα παρτέρια παραγγέλνω ένα τσάι, που έρχεται στο κλασσικό ποτηράκι με τους κύβους της ζάχαρης στο πιατάκι …

… και μια λεμονάδα, από εκείνες τις δροσερές και μυρωδάτες που τόσο καλά ξέρουν να φτιάχνουν οι Τούρκοι. Κι ένα κεσκιούλ -μια ρευστή κρέμα αμυγδάλου.

Τώρα λοιπόν που ξαναβρήκα την ανάσα μου, είμαι έτοιμη για τα μπακλαβατζίδικα. Κι υπάρχουν δεκάδες από δαύτα. Με τις βιτρίνες τους γεμάτες τραγανούς και σοροπάτους πειρασμούς …

        
     
… με ταψιά και ταψάκια γεμάτα γλυκά σε κάθε σχήμα και μέγεθος –τουλούμπες στρογγυλές και τουλουμπάκια, μπακλαβαδάκια με φυστίκι, με καρύδι, με ινδοκάρυδο, με σοκολάτα, κουρκουμπίνια και καταΐφια, σεκέρ παρέ και σαραγλί, μπακλαβά με φυστίκι.

 

Και κοίτα να δεις μια σύμπτωση -όλοι είναι από το Γκαζιαντέπ, κοντοπατριώτες του Καχραμάν ντε, μπορεί και καλφάδες του παππού Μεμίκ! Κι οι μαστόροι – οι usta με τ’ όνομα- να κάθονται απέξω με τις κάτασπρες στολές και τα μαντήλια στο λαιμό, να πάρουν μια ανάσα και λίγον αέρα μακριά απ’ τα σύννεφα τ’ αλευριού. Έτοιμοι και πρόθυμοι να σ’ εξυπηρετήσουν, φιλικοί χωρίς να γίνονται φορτικοί και πρόθυμοι να σου δώσουν να δοκιμάσεις, να σε κεράσουν όχι για να σε κάνουν να αγοράσεις, αλλά για να δεις την τέχνη και τη μαστοριά τους.

Τα σιροπιαστά είναι η λατρεία μου –τα ψάχνω και τα δοκιμάζω όπου και όσο μπορώ. Ούτε στην Ξάνθη, ούτε στα Γιάννενα βρήκα νοστιμότερα. Το φύλλο τους λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο και τραγανό, η γέμιση μπόλικη κι όμως ελαφριά και το σιρόπι τους δεμένο και διακριτικά γλυκό –χωρίς να πνίγει το γλυκό και να σε λιγώνει.
Όσο για τις τιμές τους, αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Από  10 έως 15 ευρώ το κιλό τα βρήκα σε Ξάνθη και Γιάννενα –ανάλογα με  το ζαχαροπλαστείο, την περιοχή και το όνομα. 10 λίρες είχαν  τα περισσότερα στην Αδριανούπολη και 15 τα ακριβότερα –  αυτά  που είχαν γέμιση με φυστίκι Αιγίνης κι ένα παράξενο πράσινο ‘φυστικένιο’ φύλλο. Τουτέστιν από 5 έως 7,5 ευρώ το κιλό.

                                                                       συνεχίζεται …

Κερασόπιτες για την κατάψυξη …

… Των φρονίμων τα παιδιά ψάχνουν ακόμη να βρουν πώς να αξιοποιήσουν όσα κεράσια δεν κατάφεραν να καταναλώσουν ωμά, όσα δεν μετουσιώθηκαν σε γλυκό κουταλιού κι όσα δεν μεταμορφώθηκαν σε μαρμελάδα.

Η αλήθεια είναι ότι το κεράσι είναι το αγαπημένο μου φρούτο. Χαίρομαι που αναγκάζομαι να το περιμένω με ανυπομονησία κάθε χρόνο μέχρι να βγει, χαίρομαι διπλά που οι νέες μέθοδοι παραγωγής και καλλιέργειας, που γεμίζουν τα  μανάβικα χειμωνιάτικα με φράουλες και καρπούζια, δεν καταφέρνουν να το εκβιάσουν να φτάσει στην αγορά μια ώρα αρχύτερα. Μπορώ να καταναλώνω καθημερινά σεβαστές ποσότητες, χωρίς να κινδυνεύω να τα σιχαθώ σαν τον Αλέξη Ζορμπά. Είναι ίσως το μόνο πάθος από το οποίο δε θέλω να απαλλαγώ.
Όσα και να φάω φέτος όμως, η στάθμη στο καλάθι …

… δεν πέφτει αισθητά. Κι έτσι, αφού εξάντλησα τις διάφορες εκδοχές, αποφάσισα να φτιάξω κερασόπιτες. Πολλές κερασόπιτες τις οποίες θα φυλάξω στον καταψύκτη, για να μας φέρνουν τη γεύση της άνοιξης στην καρδιά του χειμώνα.

Ετοίμασα λοιπόν πολλές δόσεις από την αγαπημένη μου ζύμη και έφτιαξα τη γέμιση  πασπαλίζοντας τα κεράσια με 2-3 κουταλιές ζάχαρη και 1-2 κουταλάκια κορν φλάουρ, που θα απορροφήσουν τα υγρά του φρούτου και θα δέσουν τη γέμιση.

Για περισσότερη γεύση άπλωσα πάνω από τη ζύμη μαρμελάδα κεράσι και έστρωσα προσεκτικά τα κεράσια της γέμισης.

Σκέπασα τη γέμιση και ανασηκώνοντας μ’ ένα πηρούνι έκλεισα τις άκρες της κερασόπιτας.

Τρύπησα την επιφάνεια με το πηρούνι, τύλιξα την κερασόπιτα με μεμβράνη φαγητού και την έβαλα σε σακούλα που κλείνει αεροστεγώς.

Και τώρα θα κάάάθεται –που έλεγε κι ο Φωτόπουλος- σε χειμερία νάρκη, μέχρι να την ξαναζωντανέψει η ζεστή ανάσα του φούρνου.

Πένες με πέστο κόκκινης πιπεριάς …

… Στην πένα. Έτσι τον θέλω τον άντρα μου, κι έτσι προσπαθώ και χαίρομαι χρόνια τώρα να τον έχω και να τον καμαρώνω. 
Κι όταν αρχίσει να γκρινιάζει και να παραπονιέται, ως συνήθως, για τη μακαρονάδα που δεν εμφανίζεται στο τραπέζι μας όσο συχνά θα ήθελε, πάλι στην πένα θα καταφύγω. Για την ακρίβεια, στις …

Πένες με πέστο κόκκινης πιπεριάς 

    


υλικά:
5 πιπεριές Φλωρίνης από βαζάκι
1 μικρό ματσάκι μαϊντανός
60 γρ. αμύγδαλα ασπρισμένα
50 γρ. γραβιέρα
4 κουταλιές λάδι
2 κουταλιές ξύδι μπαλσάμικο
1-2 σκελίδες σκόρδο
ξύσμα λεμονιού

Βάζουμε στο multi τα υλικά για το πέστο και τα δουλεύουμε διακεκομμένα, μέχρι να έχουμε έναν ομοιογενή πολτό.

Βράζουμε 500 γρ. πένες al dente, τις στραγγίζουμε και τις αναμειγνύουμε με το πέστο, όσο είναι ακόμη ζεστές.

Πασπαλίζουμε με έξτρα τυρί και σερβίρουμε αμέσως.

Ο Έβρος απέναντι …

… Μια απόφαση χρειάζεται, αρκετή αντοχή και λίγο θάρρος για να περάσω τα 9,5 χιλιόμετρα που χωρίζουν τις Καστανιές από την Αδριανούπολη –τουρκιστί Edirne. Μέσα σε 10΄ έχω φτάσει απέναντι, σε τόπο αλλιώτικο, παραδοσιακό και σύγχρονο, ξεχωριστό αλλά και παράξενα οικείο.
Η αίσθηση του ξένου τόπου –ίσως κι ένας ενδόμυχος φόβος- δεν μ’ αφήνουν από την αρχή να χαλαρώσω. Πρέπει πρώτα να εγκλιματιστώ, να προσανατολιστώ με βάση τους χάρτες που γενναιόδωρα μου προμήθευσε ο θείος Γκούγκλης, να βάλω σε τάξη τις δεκάδες σημειώσεις της προετοιμασίας του ταξιδιού αυτού.
Γιατί πήγα οργανωμένη. Έναν ολόκληρο μήνα έψαχνα εικονικούς δρόμους και σοκάκια, χάζευα ψηφιακά τις βιτρίνες των μαγαζιών, περπατούσα ακούραστα σε πλατείες και πλακόστρωτα στο google maps, μάθαινα λέξεις και εκφράσεις τυφλοσούρτες ώστε, όταν έρθει η μεγάλη στιγμή, να καταφέρω να πλοηγηθώ, να δω, να βρω, να γευτώ, να ψωνίσω, να περιηγηθώ, με άνεση και ασφάλεια και χωρίς “δάνειες δυνάμεις”, που είναι και επίκαιρες.

Κι επιτέλους νά ’μαι. Μετά την κρυάδα στα σύνορα, με τις αναπόφευκτες δυσκολίες συνεννόησης και τη μεγαλύτερη απ’ ό, τι περίμενα καθυστέρηση, πατάω πια τα πλακόστρωσα στενάκια της Αδριανούπολης.
Με το αυτοκίνητο ασφαλές σε πάρκινγκ κεντρικό και κοντινό, φορτωμένη μέχρι τ’ αυτιά με σάκους, νερά, χάρτες και καπέλα, αφήνω το μάτι και τη μύτη να με οδηγήσουν.
Προεκλογική περίοδος στη γείτονα και οι δρόμοι εντυπωσιακά γεμάτοι από πανώ, υποψηφίους που μοιράζουν φυλλάδια και υποσχέσεις, πούλμαν με μεταφερόμενους οπαδούς και ψηφοφόρους, μεγάφωνα, φωνές, χειροκροτήματα, σφυρίχτρες κι ένα απίστευτο πανδαιμόνιο.

Δε θες να γίνουν τίποτα φασαρίες; Τόσα και τόσα ακούμε συνέχεια. Κι ο ήλιος να καίει ανελέητα. Καλύτερα να ζητήσω καταφύγιο σε μια από τις σκεπαστές αγορές της πόλης.
Πιο πολύ τόπος για να χαζέψεις, παρά για να ψωνίσεις. Μαγαζάκια με φτηνό ρουχισμό, εκατοντάδες νήματα και μαλλί για πλέξιμο, τσάντες και παπούτσια σαν κι αυτά που γεμίζουν κάθε εβδομάδα τις απανταχού λαϊκές της Ελλάδας …

 

… και, φυσικά, τα απαραίτητα σουβενίρ και αναμνηστικά.
Όπως όλοι, αγοράζω κι εγώ τα αρωματικά σαπούνια που έχουν σχήμα φρούτου κάθε λογής και δινόταν κάποτε ως δώρα απ’ τους σουλτάνους σε επιφανείς ξένους και πρεσβευτές …

 

… καθώς και τις σκούπες – μαγνητάκια, μινιατούρες των αυθεντικών με το καθρεφτάκι, που προειδοποιούσε εγκαίρως τη νύφη που σκούπιζε για την πεθερά που πλησίαζε.

     
     

  

                                                                          

                                                                                 συνεχίζεται …

Ελαφριά τάρτα σοκολάτας …

 Μια τάρτα σοκολάτας είναι πάντα ένας πειρασμός.
Κι ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από αυτόν, σύμφωνα με τον Όσκαρ Γουάιλντ,  είναι να υποκύψεις.
Ελαφρά τη καρδία και ελαφρά τη κοιλία. Θα κάνουμε την τάρτα πιο ελαφριά, χωρίς να της αφαιρούμε τη νοστιμιά της …

Ελαφριά τάρτα σοκολάτας 

 



υλικά:
300 γρ. κουβερτούρα
1 κεσεδάκι (200γρ.) στραγγιστό γιαούρτι με 2% λιπαρά
150 γρ. άπαχο γάλα
7-8 μπισκότα digestive

Σπάμε τη σοκολάτα σε κομμάτια, ζεσταίνουμε το γάλα και, λίγο πριν πάρει βράση, το αποσύρουμε και το ρίχνουμε στη σοκολάτα. 

Ανακατεύουμε καλά με τον αυγοδάρτη μέχρι να λυώσει η σοκολάτα και προσθέτουμε το γιαούρτι. 

Ανακατεύουμε μέχρι να έχουμε μια λεία κρέμα.

Στρώνουμε ένα ταψάκι ή μια φόρμα διαμέτρου 20 εκ. με τα μπισκότα, καλύπτοντας και τα ενδιάμεσα κενά. 

Αδειάζουμε την κρέμα και αφήνουμε την τάρτα στο ψυγείο για 2-3 ώρες.

Αγνοώντας τον βιαστικό που πρόλαβε να απαλλοτριώσει ένα κομμάτι, τη γλυκαίνουμε με λίγο γλυκό του κουταλιού (κεράσι στη συγκεκριμένη περίπτωση) και τη στολίζουμε με τριμμένο φυστίκι Αιγίνης. 

Πάντως τρώγεται ωραιότατα και σκέτη.

 

The only way to get rid of a temptation is to yield to it.
Resist it, and your soul grows sick with longing for the things it has forbidden to itself.                                        

                                 Oscar Wilde, The Picture of Dorian Gray, 1891

Σπαγγέτι με κεφτεδάκια από λουκάνικο …

… Οι νόμοι είναι σαν τα λουκάνικα –καλύτερα να μη βλέπεις πώς φτιάχνονται. Για να το έλεγε ο Φον Μπίσμαρκ, κάτι παραπάνω θα ήξερε.Τόσο για τους νόμους, μια και ήταν Καγκελάριος, όσο και για τα λουκάνικα, μια και ήταν Γερμανός. Όπως λέει κι ο αγαπημένος μου Τσιφόρος, οι Γερμανοί έχουν τόσα είδη βουρστ που πρέπει να δουλεύεις 30 χρόνια υπάλληλος σε παντοπωλείο για να μπορέσεις να τα μάθεις και να τα ξεχωρίσεις.
Όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς ιστορίες τρόμου για το τι περιέχουν τα λουκάνικα χωρίς, εμείς τουλάχιστον, να τα εξορίσουμε από τη διατροφή μας. Μόνο που προσπαθούμε όσο είναι δυνατόν να επιλέγουμε παραγωγούς και προϊόντα που μας φαίνονται εμπιστοσύνης.
Εδώ και καιρό λοιπόν είχα βάλει στο μάτι μια συνταγή και έψαχνα το κατάλληλο υλικό για να τη φτιάξω. Eίναι μια μακαρονάδα με κεφτεδάκια από λουκάνικο, για την οποία χρησιμοποίησα ένα φρέσκο ξανθιώτικο πέταλο του Μπαντάκ.
Μπορεί να μην ξέρουμε πώς φτιάχτηκε, ξέρουμε όμως πώς ήταν μπουκιά και συχώριο …

Σπαγγέτι με κεφτεδάκια από λουκάνικο

 



υλικά:
ένα φρέσκο λουκάνικο (350 γρ. περίπου)
1 κρεμμύδι
2 σκελίδες σκόρδο
ντομάτα φρέσκια ή κονκασέ
1 κουταλιά πελτές
λίγο κόκκινο κρασί
1 πακέτο σπαγγέτι Νο 10

Σχίζουμε την εξωτερική μεμβράνη του λουκάνικου και αφαιρούμε το εσωτερικό.

Παίρνουμε μικρές ποσότητες από το κρέας και το πλάθουμε δίνοντας του σχήμα και μέγεθος από μικρά κεφτεδάκια. 

Σε λίγο λάδι τηγανίζουμε τα κεφτεδάκια μέχρι να ροδίσουν από όλες τις πλευρές.

Βγάζουμε τα κεφτεδάκια από το τηγάνι και αφαιρούμε το μισό από το λίπος που έβγαλαν.

Στο υπόλοιπο σωτάρουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο. 

Σβήνουμε με το κρασί και όταν εξατμιστεί προσθέτουμε τη ντομάτα και τον πελτέ, διαλυμένον σε λίγο νερό. 

Αλατοπιπερώνουμε και βράζουμε μέχρι να δέσει η σάλτσα (περίπου 15΄ σε μέτρια φωτιά). 

Ρίχνουμε τα κεφτεδάκια στη σάλτσα και αφήνουμε να πάρουν 2-3 βράσεις όλα μαζί.

Βράζουμε τα σπαγγέτι σύμφωνα με τις προτιμήσεις μας, τα σουρώνουμε και τα περιχύνουμε με ελαιόλαδο. 

Σερβίρουμε με τα κεφτεδάκια, μπόλικη σάλτσα και μπόλικο τριμμένο τυρί.

Οι άνθρωποι δεν πρέπει να βλέπουν πώς φτιάχνονται δυο πράγματα: οι νόμοι και τα λουκάνικα.
Όττο Φον Μπίσμαρκ (Γερμανός Καγκελάριος)