Φεβρουάριος …

Με ονομασία που προέρχεται από το λατινικό ρήμα februare (εξαγνίζω), μια και αρχικά ήταν ο τελευταίος μήνας στο ρωμαϊκό ημερολόγιο και γι’ αυτό αποκαθαρτικός. 

Με τελετές εξαγνισμού που τελούνταν κατά τη διάρκειά του και με διαδοχικές αυξομειώσεις στον αριθμό των ημερών του, μέχρι ο Οκταβιανός Αύγουστος να μεταφέρει μία απ’ αυτές στον προσωπικό του μήνα –τον Αύγουστο- και ο Φεβρουάριος να καταλήξει οριστικά με 28 ημέρες στα κοινά έτη και 29 στα δίσεκτα. 
Τη μικρότερη διάρκειά του την οφείλει στο ότι οι Ρωμαίοι τον θεωρούσαν μήνα δυσοίωνο, εικόνα που τον ακολουθεί μέχρι σήμερα.

Με το μήνα Γαμηλιώνα, αντίστοιχό του στην αρχαία Ελλάδα, κατά τη διάρκεια του οποίου γιορτάζονταν τα Ανθεστήρια. Πρώτη τους ημέρα τα Πιθοίγια -άνοιγμα των πιθαριών με το καινούριο κρασί,  δεύτερη οι Χόες –σιωπηλό φαγοπότι, και τρίτη τους οι Χύτροι –μέρα αφιερωμένη στους νεκρούς, κατά την οποία έβραζαν σε μεγάλες χύτρες μια πανσπερμία δημητριακών.

Με τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου να διοργανώνει το Μακελλαρικόν ιπποδρόμιον, δηλαδή αρματοδρομίες, λίγο πριν την αρχή της Τεσσαρακοστής.

Με γλαφυρές και ευφάνταστες λαϊκές ονομασίες, που αντανακλούν το μικρότερο μέγεθός του -Μικρός, Κουτσός, Φλιάρης, Κούντουρος και Γκουζούκης- αλλά και το όνομα Φλεβάρης να συσχετίζεται με τις φλέβες, τα υπόγεια νερά που αρχίζουν να βγαίνουν στην επιφάνεια λόγω των βροχών.

Με δεκάδες παροιμίες –απόσταγμα πείρας και γνώσης: 

- Καλοκαιριά της Παπαντής, Μαρτιάτικος χειμώνας
- Του Φλεβάρη είπαν να βρέξει κι αλησμόνησε να πάψει
- Στις δεκαπέντ’ από Φλεβάρη βαρεί τ’ άλογο ποδάρι
- Γενάρη γέννα το παιδί, Φλεβάρη φλέβισέ το.

Με το Ψυχοσάββατο να συνεχίζει την παράδοση της πανσπερμίας και των προσφορών στους νεκρούς και με τις Απόκριες να ξεκινούν το φασαριόζικο χορό τους. 

Με τον Άγιο Τρύφωνα να προστατεύει αμπέλια και χωράφια από ποντικούς και κάμπιες, με τους μυλωνάδες να μη δουλεύουν της Υπαπαντής και τις έγκυες να απέχουν από κάθε δουλειά του Αη-Συμιού -για να μη σημαδευτεί το παιδί, με τον Αη-Βλάση να προστατεύει τα κοπάδια από τους λύκους και τον Άγιο Κασσιανό –τεμπέλης και άγιος γίνεται;- να τιμωρείται γιορτάζοντας κάθε τέσσερα χρόνια.

Αυτό είναι συνοπτικά το curriculum vitae του δεύτερου μήνα του χρόνου.