Τάρτα με κεράσια και φυστίκια Αιγίνης …

… Απ' την Κερασούντα. Από κει θα πρέπει να κατάγομαι.
Δεν εξηγείται αλλιώς το παράφορο πάθος μου για τα κεράσια, η μοναδική ίσως αδυναμία μου προς κάποιο είδος τροφής.
Σε κάποια κερασιά θα ήταν η ρίζα μου, εκεί θα ξημεροβραδιαζόμουνα τρώγοντας ασταμάτητα κεράσια. Είμαι σίγουρη ότι θ’ άρχιζα να τρώω απ’ την πρώτη στιγμή που ωρίμαζαν, υπόξινα και λίγο στυφά ακόμη και θα έμενα καρφωμένη εκεί, αμετακίνητη μέχρι να πέσουν και το τελευταία, μαλώνοντας με τα σπουργίτια για τα λιγοστά παραγινωμένα που ξέμειναν στα δέντρα.
Απ’ το Κεράσοβο η καταγωγή μου, μόνο που έχει μόνο τ’ όνομα και κερασιά ούτε για δείγμα. Κι απ’ το Τσερέσοβο ο άντρας μου, που μάλλον κάποιος χιουμορίστας το βάφτισε, γιατί είναι γεμάτο καρυδιές …

Τάρτα με κεράσια και φυστίκια Αιγίνης

 

υλικά:
1 δόση ζύμη για τάρτα (δική μας ή έτοιμη)
350 γρ. κεράσια
30 γρ. βούτυρο ή μαργαρίνη
50 γρ. ζάχαρη
μαρμελάδα κεράσι
φυστίκια Αιγίνης (ανάλατα)

Ψιλοκόβουμε με μαχαίρι τα φυστίκια.

 Βγάζουμε τα κουκούτσια από τα κεράσια και τα ανακατεύουμε με τη ζάχαρη, το βούτυρο και 1-2 κουταλιές φυστίκια.

Βουτυρώνουμε μια φόρμα για τάρτες και στρώνουμε τη ζύμη.

 

Απλώνουμε πάνω στη ζύμη τη μαρμελάδα κεράσι και πασπαλίζουμε με τα υπόλοιπα φυστίκια. 

Τέλος σκορπίζουμε ομοιόμορφα και τα κεράσια.

   

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 35΄- 40΄.

 

Αφήνουμε την τάρτα να κρυώσει ελαφρά πριν την ξεφορμάρουμε.

Πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη.

Ατομικές τυρόπιτες με χαλούμι …

… Ου γαρ έρχεται μόνον. Το γήρας ντε, το δεινόν, παρά φέρνει μαζί του και τους φίλους του. Τα πονάκια, την αφηρημάδα, το σκέβρωμα, το πλισάρισμα, το γιατί άνοιξα το ψυγείο, το όποιος δεν έχει μυαλό έχει ποδάρια κι όλη την τρελλοπαρέα.
Κι εκείνο το γκούντα με τις δέκα φέτες αλτσχάιμερ, που ξορκισμένο νά ’ναι.
Ελπίζω ότι δε θα φτάσουμε κάποτε εκεί. Αλλά όλο και κάτι ξεχνάω, όλο και χαιρετάω γνωστούς αγνώστους και τον πώς-τον-λένε-βρε-παιδί-μου-εδώ τό 'χω, όλο και φτιάχνω συνταγές που μου χτυπάνε στο μάτι και μετά ξεχνάω και πού τις βρήκα και πώς τις έφτιαξα.
Καληώρα αυτές οι χαλουμόπιτες. Μου γυάλισαν με το που τις είδα, η κόρη μου – ήτις τυγχάνει λάτρις του χαλουμίου- έκανε το χαρακτηριστικό 'ντινγκ' μόλις τις είδε, που σημαίνει 'μάνα ανασκουμπώσου', τις έφτιαξα, τις φάγαμε και … τα υπόλοιπα καλύπτονται από ομιχλώδη ομίχλη. Δεν τις είδα στο site εταιρείας ζύμης ούτε στα περιοδικά μου τις εντόπισα, ούτε το silver alert απέδωσε. Τουλάχιστον έχω τις φωτογραφίες για να ανασυστήσω τις χίλιες λέξεις  …

Ατομικές τυρόπιτες με χαλούμι

υλικά:
1 πακετάκι χαλούμι
1 αυγό
λίγος ξερός δυόσμος
2 φύλλα σφολιάτας
γάλα ή αυγό, σουσάμι

Κόβουμε το χαλούμι σε φέτες και μετά σε κυβάκια. 

Χτυπάμε ένα αυγό, το ρίχνουμε στο χαλούμι και πασπαλίζουμε με λίγο δυόσμο. 

Αν θέλουμε τρίβουμε και λίγο πιπέρι.

Ανοίγουμε τα φύλλα της σφολιάτας και τα κόβουμε σε λωρίδες.

Βάζουμε στο κέντρο κάθε λωρίδας 1-2 κουταλιές γέμιση, βρέχουμε τις άκρες και κλείνουμε σε πακετάκι. 

Πιέζουμε τις άκρες να κολλήσουν καλά και τις πατάμε με πηρούνι.

Βάζουμε τις τυρόπιτες σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί, τις αλείφουμε με λίγο γάλα ή αυγό και τις πασπαλίζουμε με σουσάμι.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 190 βαθμούς κελσίου, για 35΄- 40΄ περίπου.

Ζεστή σαλάτα με αγγούρι και ξηρούς καρπούς …

… Οξύμωρο δεν είναι το αγγουράκι, που το λένε και δροσερό, να μαγειρεύεται, να σερβίρεται και να τρώγεται ζεστό;
Η αλήθεια είναι ότι μέχρι τώρα ούτε είχα σκεφτεί ούτε είχα διαβάσει πως το αγγούρι μπορεί και να μαγειρευτεί.
΄Έχει άρρηκτα συνδεθεί με τις καλοκαιρινές σαλάτες, είναι τόσο ζωντανές οι μνήμες μου από τραγανά φρεσκοκομμένα αγγουράκια μ’ εκείνα τα αδιόρατα αγκαθάκια να μας τσιμπάνε κι όμως να τα τρώμε έτσι με τη φλούδα, πλυμένα με το λάστιχο που πότιζε τους μπαξέδες και να γεμίζει το στόμα μας δροσιά και μια ανεπαίσθητη πικράδα, που ξαφνιάστηκα βλέποντας μια ινδική συνταγή με σωταρισμένο αγγουράκι και ξηρούς καρπούς. Και φυσικά την έφτιαξα αμέσως …

Ζεστή σαλάτα με αγγούρι και ξηρούς καρπούς

υλικά:
1 λεπτό τρυφερό αγγουράκι
1 κουταλιά ανάλατα φυστίκια (ή κάσιους ή κουκουνάρι)
1 κουταλιά μαύρο σουσάμι* (ή και λευκό)
μισή πράσινη καυτερή πιπεριά
κύμινο
μαϊντανός ή κόλιαντρος**

Πλένουμε τα αγγουράκια και τα καθαρίζουμε αφήνοντας μερικές λωρίδες φλούδας.

 Τα κόβουμε σε κύβους. 

Ψιλοκόβουμε την καυτερή πιπεριά και το μαϊντανό/κόλιαντρο.

Σ’ ένα μικρό αντικολλητικό τηγάνι καβουρντίζουμε το σουσάμι για 1΄-2΄  προσέχοντας να μην καεί. 

Το βγάζουμε σε πιάτο και με τον ίδιο τρόπο καβουρντίζουμε τα φυστίκια.

Μόλις κρυώσουν λίγο, κόβουμε τα φυστίκια με μαχαίρι.

Ζεσταίνουμε 1-2 κουταλιές λάδι, κατά προτίμηση σπορέλαιο, ρίχνουμε μια καλή πρέζα κύμινο και την καυτερή πιπεριά και τα σωτάρουμε μαζί. 

Κλείνουμε το μάτι, ρίχνουμε και το αγγουράκι και το σωτάρουμε πολύ ελαφρά για 1΄-2΄.

Αναμειγνύουμε το αγγούρι με τα φυστίκια, το σουσάμι και το μαϊντανό.

Αλατίζουμε και ανακατεύουμε καλά.

Σερβίρουμε αμέσως.

 

* Επειδή δεν είχα μαύρο σουσάμι χρησιμοποίησα άσπρο μαζί με λίγο λιναρόσπορο και παπαρουνόσπορο.
** Κι επειδή δύσκολα βρίσκουμε φρέσκο κόλιαντρο στην κάστα μου, περιορίστηκα στο μαϊντανό, καβουρντίζοντας όμως μαζί με το κύμινο και λίγον ξερό κόλιαντρο.

Βίδες με τόνο, καλαμπόκι και τοματίνια …

… Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός, τα δώρα ο Αη-Βασίλης και το φαγητό ο ντελιβεράς.
Κι αν τα παιδιά μας ανακαλύπτουν από νωρίς ότι ο Αη-Βασίλης παρουσιάζει ύποπτη ομοιότητα με το μπαμπά και χαμογελούν πονηρά–αν όχι ειρωνικά- ακούγοντας για πελαργούς και λάχανα, δύσκολα πλέον θα πειστούν ότι το φαγητό δεν το φέρνει ο ντελιβεράς. Ολημερίς κι ολονυχτίς πάνε κι έρχονται τα μηχανάκια-χελώνες που κουβαλούν το γεύμα το επιούσιο.
Σε λαδόκολλα, χάρτινα κουτιά ή πιο κυριλέ ισοθερμικά, σε έθνικ πολύχρωμα, με πλαστικά κουταλοπήρουνα, τσοπ τσικς ή φτηνές σκληρές χαρτοπετσέτες. ΄Έτσι τρεφόμαστε πια κι εμείς και τα παιδιά μας.
"Από το πότε θα γίνω μάνα" γρήγορα φτάσαμε στο “σε τι κόσμο φέραμε τα παιδιά μας Νίκο Τσιαμτσίκα ”.
Αυτά τα παιδιά για τα οποία αλέθαμε ευλαβικά και με τις ώρες σε πρωτόγονους μύλους λαχανικών τα πρώτα τους φαγητά, που ψάχναμε με το φακό του Σέρλοκ για φρέσκο μπακαλιαράκι για τις πρώτες τους ψαρόσουπες, τώρα πώς τα ξαποστέλνουμε νηστικά στο σχολείο αναθέτοντας στον περιπτερά το πρωινό τους;
Εμείς που τρέμαμε μην τυχόν τα ταΐσουν στις σχολικές εκδρομές ύποπτους κιμάδες και μπαγιάτικα κρέατα κι αποφεύγαμε τα στέκια της Εθνικής όπως ο διάολος το λιβάνι, τώρα πώς τα εμπιστευόμαστε σε ψησταριές και φαστφουντάδικα που ξεφυτρώνουν καθημερινά σα μανιτάρια, κάποια ίσως δηλητηριώδη;
΄Άπλωσ’ το χεράκι σου, το μικρό σου χέρι και ξεκίνα. Απ’ την κουζίνα ...

Βίδες ολικής με τόνο, καλαμπόκι και τοματίνια

υλικά:
250 γρ. βίδες
150 γρ. τόνος σε νερό
2 σκελίδες σκόρδο
1 τρυφερό φρέσκο κρεμμυδάκι
καλαμπόκι, τοματίνια όσο θέλουμε
150 γρ. μαγιονέζα με χαμηλά λιπαρά

Βράζουμε τις βίδες σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία και τις σουρώνουμε. 

Ζεσταίνουνε 3 κουταλιές λάδι και ροδίζουμε το σκόρδο.

 Αν θέλουμε να παραμείνει στο φαγητό το κόβουμε σε φετάκια, διαφορετικά το αφήνουμε ολόκληρο και πριν σερβίρουμε το πετάμε.

Στραγγίζουμε τον τόνο και τον ρίχνουμε στο κατσαρολάκι με το σκόρδο. 

Τον φέρνουμε 2-3 γύρες και προσθέτουμε τις βίδες. 

Τα ανακατεύουμε όλα καλά και αποσύρουμε από τη φωτιά.

Μόλις κρυώσουν αρκετά ρίχνουμε το καλαμπόκι, τα ντοματίνια και το φρέσκο κρεμμυδάκι.

Αλατοπιπερώνουμε κι ανακατεύουμε προσεκτικά. 

Τελευταία προσθέτουμε τη μαγιονέζα, κάνουμε ένα ακόμη καλό ανακάτεμα και σερβίρουμε.

Ρεβανί Βέροιας …

… Ντροπή μου, γιατί δε φέρθηκα καλά στο ρεβανί μου.
Είναι το γλυκό που φτιάχνω ανελλιπώς τουλάχιστον μια φορά στις δέκα μέρες. Που με έβγαλε ασπροπρόσωπη όσες φορές χρειάστηκε. Πεσκέσι σε φιλικά σπίτια, κέρασμα σε γιορτές, σε γραφείο και σχολείο, χορταστικό πρωινό ή βραδινό, σιγουρεμένο μέσα σε ταπεράκι σε διακοπές, τεκμήριο νοικοκυροσύνης και ασφαλές διαπιστευτήριο σε πεθερές και συμπεθέρες.
 Που παρότι είναι μια απλή συνταγή από νοικοκυρά της Βέροιας για το ξακουστό γλυκό της πόλης της, έγινε το ρεβανί της Ελένης, σταθερή παραγγελιά από συγγενείς, γνωστούς και φίλους σε κάθε ευκαιρία.
Κι εγώ; Τι έκανα για να το αναδείξω, να το ευχαριστήσω, να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου; Τίποτε.
Ομολογώ, ομολογώ, εγώ το ανάξιο, εγώ, δεν αξιώθηκα να του αφιερώσω μια ανάρτηση που να του πρέπει.
Πέρασαν 4,5 χρόνια απ’ όταν το ανέβασα κι ακόμα να το εμπλουτίσω με φωτογραφίες  και πιο αναλυτικές οδηγίες.
Μέχρι σήμερα που αποφάσισα επιτέλους να εξωτερικεύσω τον εσωτερικό μου κόσμο και να αποδώσω δικαιοσύνην εις την σεληνάκατον* …

Ρεβανί Βέροιας

υλικά:
1 κούπα αραβοσιτέλαιο
1 κούπα ζάχαρη
2 κούπες ψιλό σιμιγδάλι
1 κούπα αλεύρι 
1,5 -2 κουτ. γλ. μπέικιν πάουντερ
1 κεσεδάκι αγελαδινό γιαούρτι
3 μεγάλα ή 4 μέτρια αυγά
ξύσμα λεμονιού
2 βανίλιες

Για το σιρόπι:
3,5 ποτήρια ζάχαρη
3,5 ποτήρια νερό
φλούδα και χυμός λεμονιού
κανελλόξυλο

Αναμειγνύουμε σε μπωλ το σιμιγδάλι, το αλεύρι και το μπέικιν πάουντερ.

Δουλεύουμε με τον αυγοδάρτη το αραβοσιτέλαιο με τη ζάχαρη για 5'. 

Προσθέτουμε το γιαούρτι και ένα-ένα τα αυγά. 

Αρωματίζουμε με το ξύσμα λεμονιού και τις βανίλιες και τελευταίο ρίχνουμε το σιμιγδάλι που έχουμε αναμείξει με το αλεύρι.

Αν το μείγμα μας φαίνεται σφιχτό, προσθέτουμε λίγο γάλα. 

Σε κάθε περίπτωση φροντίζουμε να μην το δουλέψουμε υπερβολικά από τη στιγμή που θα προσθέσουμε το αλεύρι και το σιμιγδάλι. 

Μόλις αναμειχθούν καλά όλα τα υλικά, το αδειάζουμε σε λαδωμένο ταψί, στρογγυλό ή ορθογώνιο.

Προσέχουμε το γλυκό να έχει παντού το ίδιο πάχος και στρώνουμε την επιφάνεια με κουτάλι.

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 40' περίπου.

Όπως με όλα τα σιροπιαστά το μυστικό είναι στο σιρόπιασμα. Βάζουμε το σιρόπι να σιγοβράσει για 4΄-5΄, μόλις βγάλουμε το ρεβανί απ’ το φούρνο.

 Περιχύνουμε με 1 κουτάλα σιρόπι αρχίζοντας από τις άκρες και προχωρώντας προς το κέντρο. 

Χαράζουμε το ρεβανί κατά μήκος και περιμένουμε να απορροφηθεί το σιρόπι.

Συνεχίζουμε ρίχνοντας ξανά σιρόπι, μια κουτάλα κάθε φορά εκεί που χαράξαμε τα κομμάτια του γλυκού. 

Περιμένουμε κάθε φορά μέχρι να τραβήξει το ρεβανί όλο το σιρόπι κι ύστερα ξαναρίχνουμε.

Τώρα το ρεβανί θα έχει φουσκώσει αρκετά. Το χαράζουμε και κάθετα και ρίχνουμε σιρόπι στις χαρακιές.

 

Συνεχίζουμε μέχρι να ρίξουμε όλο το σιρόπι. 

Ακόμη κι αν κάποια στιγμή το σιρόπι μας φανεί πολύ ή ότι λιμνάζει στην επιφάνεια του γλυκού, αν του δώσουμε τον απαιτούμενο χρόνο το ρεβανί θα το απορροφήσει όλο φουσκώνοντας κι έχοντας σιροπιαστεί ομοιόμορφα παντού.

* Της ζήλειας τα καμώματα, στο 24΄.

Μπριζολάκια χοιρινά με μπύρα και μουστάρδα …

… Ποιος πήγε κι έκανε τους μήνες μας μαντάρα; Ε; Εεε;
Τώρα που όλο και κοντοζυγώνει το φθινόπωρο, όλο και με κοντοζυγώνει το εγκεφαλικό. Και μόνο που σκέφτομαι ότι όλοι οι αγράμματοι, αστοιχείωτοι, ανεγκέφαλοι –ίνα μη τι χείρον είπω- θα αρχίσουν να μας υποβάλουν ξανά στο βασανιστήριο του “Μ”, το νιώθω να μου γνέφει.
Μετά από χιλιάδες χρόνια που οι μήνες είχαν απείραχτο το ρωμαϊκό ονοματάκι τους, τα τελευταία χρόνια ξαναβαφτίστηκαν και βιαίως φέρουν πλέον στο εσωτερικό τους το τρομερό “Μ”.
Και καλά τον Οκτώβριο, όλο και κάποιος τον έλεγε ΟκτώΜβριο -κακό μεν αλλά μικρό. Εκείνο το δόλιο το Σεπτέμβριο όμως που όλο και περισσότεροι τον λένε πια ΣεΜτέμβριο; Δε φτάνει που είναι κακόηχο, δε φτάνει που πρέπει να στραμπουλήξεις τη γλώσσα σου για να το πεις, είναι και ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ.
Και το χειρότερο είναι ότι πια το ακούμε κι από ανθρώπους -ο Θεός να τους κάνει- μορφωμένους. Που σίγουρα έκαναν παραπάνω από δυο λατινικούλια στο σχολείο και τα αριθμητικά ήταν το δίχως άλλο μέσα στην ύλη. Septem είναι το επτά κι ο έβδομος μήνας του ρωμαϊκού ημερολογίου ο Σεπτέμβριος.
Θυμήσου το Σεπτέμβρη και τη θεία φωνή της Λαμπέτη στο ομώνυμο θεατρικό, θυμήσου το τραγούδι του Σπανού, θυμήσου ό,τι θες, μόνο μη διανοηθείς ποτέ να ξεστομίσεις στη μέση του Σεπτέμβρη το απεχθές “Μ” …

Μπριζολάκια χοιρινά στο φούρνο με μπύρα και μουστάρδα

υλικά:
700 γρ. χοιρινό (μπριζολάκια, σπάλα ή μπούτι)
1 κουτάκι μπύρα
2 κουταλιές μουστάρδα
1 κουταλιά μέλι

μυρωδικά της αρεσκείας μας: ρίγανη, θυμάρι, δεντρολίβανο, θρούμπι

3-4 σκελίδες σκόρδο
χοντρό αλάτι, πιπέρι

Αλατοπιπερώνουμε το κρέας. 

Διαλύουμε στη μπύρα τη μουστάρδα και το μέλι, ρίχνουμε τα μυρωδικά που προτιμάμε και περιχύνουμε το χοιρινό. 

Σκεπάζουμε το σκεύος και το αφήνουμε όλη νύχτα στο ψυγείο.

Σκορπίζουμε το σκόρδο ανάμεσα στα μπριζολάκια.

Ψήνουμε μαζί με τη μαρινάδα στο σκεπασμένο σκεύος, σε προθερμασμένο φούρνο, στους 170 βαθμούς κελσίου, μέχρι το κρέας να πέφτει απ’ το πηρούνι (περίπου 1,5 ώρα).

Αν χρειαστεί ξεσκεπάζουμε το κρέας και το ψήνουμε μέχρι να εξατμιστεί η περίσσια μαρινάδα.

Τρώγονται ωραιότατα σκέτα ή με σαλάτα, αλλά η αμαρτία ολοκληρώνεται αν τα συνοδεύσουμε με πατάτες – εδώ γκρατέν από πουρέ.