(συνέχεια εκ του προηγουμένου)
Τα κομμάτια της ζύμης, κομμένα όλο και μικρότερα και γυρισμένα αρκετές φορές, έχουν πια στεγνώσει αρκετά.
Είναι ώρα να τα τρίψουμε, πιέζοντάς τα με τις παλάμες πάνω στο τραπέζι, για να πάρει ο τραχανάς την τελική του μορφή.
Τότε τον σκεπάζουμε με το τούλι και τον αφήνουμε να στεγνώσει στη σκιά, ανακατεύοντάς τον τακτικά.
Για τις επόμενες μέρες, τουλάχιστον 4 ή 5, βγάζουμε το πρωί τον τραχανά στον αέρα και τον ίσκιο, πάντα σκεπασμένον, και τον μαζεύουμε το βράδυ μέσα στο σπίτι.
Μόνο όταν στεγνώσει εντελώς, τον αποθηκεύουμε σε πάνινες σακούλες ή γυάλινα βάζα.
Η όλη διαδικασία, δηλαδή το ζύμωμα, το κόψιμο, το τρίψιμο και το άπλωμα, κράτησε μια ολόκληρη μέρα –μια ατέλειωτη, κουραστική αλλά αξέχαστη μέρα.
Με τα μπράτσα να πονάνε από το ζύμωμα, τις παλάμες να καίνε από το τρίψιμο και τα πόδια πρησμένα από την πολύωρη ορθοστασία, ένιωσα μια πρωτόγνωρη ικανοποίηση. Για πρώτη φορά ακολούθησα μια τέτοια διαδικασία από την αρχή μέχρι το τέλος –μακάρι να άλεθα και το σιτάρι.
H μυρωδιά που γέμιζε το σαλόνι, μυρωδιά γλυκειά από ζυμάρι και γάλα, κι η εικόνα του τραχανά που ξεκουραζόταν σε κάθε καναπέ και κρεβάτι του σπιτιού, με ξανάκανε παιδί στο δημοτικό. Κι ελπίζω να έκανε και το σπίτι μου ένα σπίτι νοικοκυρεμένο, ένα φρούριο -έστω και συμβολικά- απόρθητο από τις επιθέσεις του δύσκολου χειμώνα που μας περιμένει όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου