Pancakes με μπανάνα και βρώμη ...

  ... Όταν ήταν εδώ δεν έτρωγε ούτε βρώμη, ούτε δημητριακά, ούτε πάνκεικς. Και καλά, τα τελευταία γιατί να τα φάει; Τηγανίτες είχαμε στο χωριό μας, εκείνη ούτε χωριό ούτε τηγανίτες. Κι αφού η διαμονή στο σπίτι παρείχε στάνταρ πρωινό, πότε κέικ, πότε ρεβανί, πότε πάστα φλώρα, πότε μηλόπιτες, άντε και καμιά φορά ψωμί με μέλι, δε χρειάστηκε να ψάξει ή να δοκιμάσει εναλλακτικές. 
Εκεί στην ξένη χώρα όμως πρέπει αυτή να τον βρει, αυτή και να τον συλλήψει. Κι άρχισε να ψάχνει γρήγορες, εύκολες και χορταστικές λύσεις για πρωινό. Όπως αυτά τα ...

Pancakes με μπανάνα και βρώμη

υλικά:
100 γρ. νιφάδες βρώμης
2 αυγά
125 ml γάλα (εδώ αγελαδινό)
1 ώριμη μπανάνα
2 κουτ. γλ. μπέικιν πάουντερ

Βάζουμε όλα τα υλικά στο μπλέντερ και τα πολτοποιούμε.

Βάζουμε λίγο χυλό σε αντικολλητικό τηγάνι με ελάχιστο λάδι και τηγανίζουμε 2΄ από κάθε πλευρά.

Γαρνίρουμε με γιαούρτι στο οποίο έχουμε προσθέσει λίγο μέλι ή άλλο γλυκαντικό, ξηρούς καρπούς (εδώ φουντούκι) και ίσως λίγες ροδέλες μπανάνας.

Ρεβύθια λεμονάτα με ταχίνι ...

 ... Μα δεν τελειώσανε, αλήθεια σου το λέω δεν τελειώσανε. Τα ρεβύθια κονσέρβα που πήρα σε σεβαστές ποσότητες, προμήθειες για ενδεχόμενο πυρηνικό πόλεμο, και βρήκαν καταφύγιο στα ντουλάπια της κουζίνας στριμώχνοντας με το έτσι θέλω τους άλλους μουστερήδες.
Με κάθε ευκαιρία λοιπόν, μόλις ανοίξω τα ντουλάπια, μου πετάνε στο κεφάλι και μια κονσέρβα ρεβύθια ...

Ρεβύθια λεμονάτα με ταχίνι

υλικά:
1 κονσέρβα ρεβύθια (400 γρ.)
1 λευκό κρεμμύδι (γκέο βαγκέο)
2 σκελίδες σκόρδο
400 γρ. ζωμός (εδώ λαχανικών)
1 δαφνόφυλλο 
μπούκοβο γλυκό ή καυτερό

1 κουταλιά ταχίνι
χυμός από 1 λεμόνι
άνηθος ψιλοκομμένος 

Ζεσταίνουμε 2 κουταλιές ελαιόλαδο και σωτάρουμε το κρεμμύδι σε κυβάκια για 5΄, να γυαλίσει και να μαλακώσει.

Ρίχνουμε το σκόρδο πολτοποιημένο ή σε φετάκια και το μπούκοβο.

Σωτάρουμε μαζί για 3΄-4΄.

Ρίχνουμε τα ρεβύθια μαζί με το υγρό τους.

Αλατοπιπερώνουμε και ρίχνουμε το ζωμό.

Για ευκολία διαλύουμε τον κύβο μέσα στο κουτί της κονσέρβας με λίγο από το ζεστό νερό προσέχοντας γιατί το μεταλλικό κουτί θα καίει.

Ρίχνουμε το υπόλοιπο νερό και το δαφνόφυλλο, αλατοπιπερώνουμε ελαφρά, καπακώνουμε και σιγοβράζουμε για 15΄.

Αν θέλουμε βγάζουμε μια κουτάλα ρεβύθια και ζουμί, τα πολτοποιούμε στο multi και τα επιστρέφουμε στην κατσαρόλα.

Δουλεύουμε το ταχίνι με τον αυγοδάρτη.

Ρίχνουμε το λεμόνι και ανακατεύουμε.

 Ρίχνουμε στο ταχίνι λίγο από το ζουμί των ρεβυθιών. 

Ανακατεύουμε καλά και ρίχνουμε το μείγμα στην κατσαρόλα.

Χρωματίζουμε με τον άνηθο.

Αφήνουμε  το φαγητό να πάρει 2-3 βράσεις και αποσύρουμε από τη φωτιά.

Σερβίρουμε.

Σαααν τη λιμνοθάλασσα του Μεσογγολίου ...

  ... Ποιος πάει χειμωνιάτικα στο Μεσολόγγι; Εγώ και κάτι ξέμπαρκα φλαμίνγκο. 

Και γιατί όχι; Δεν υπάρχουν σωστές και λάθος εποχές για ταξίδια κι όλοι δικαιούμαστε μια έξοδο - για τα δικά μου γράδα ηρωική. Κι αν δεν ήταν η καλοκαιρινή χολυγουντιανή υπερπαραγωγή, όλα ήταν όμορφα, πρωτόγνωρα και λίγο μελαγχολικά. 

Μπορεί να μην περπάτησα την παραλιακή προμενάντ με τους φοίνικες κάτω από τον καυτό ήλιο, φύσαγε κι έβρεχε αδιάκοπα - έβρεχε όλη την Δευτέρα, ποιος ήταν πού 'πλενε την μέρα.

Οι πυραμίδες από αλάτι δεν αντανακλούσαν τον αστραφτερό ήλιο, ούτε όμως και κινδύνευαν να λυώσουν απ' τη βροχή του Νοέμβρη, πηγαινοέρχονταν τα φορτηγά και φόρτωναν αλάτι το ένα πίσω απ' τ' άλλο κι εκείνες ψηλές κι αγέρωχες, μήτε που χλώμιασαν καθόλου.

Αγριεμένη η λιμνοθάλασσα - θά 'χε κι αυτή τους καημούς της. Η Παναγιά της Φοινικιάς κράταγε σφιχτά τα εφτά σπαθιά της, μισόκλειστη ή μισάνοιχτη η πόρτα κι είχε ακόμη ζέστη και λιβάνι το μικρό ξωκλήσι.

Τα φλαμίγκο στην Κλείσοβα - άσπρα τώρα με λίγες ροζ πινελιές κι ένα βαθύ κόκκινο μόνο κάτω από τα φτερά - όργωναν το βυθό με τα ψιλόλιγνα πόδια τους κι έσκυβαν αραιά και πού να τσιμπολογήσουν θαλασσινούς μεζέδες, κλειστό το φυσικό τσιπουράδικο χειμώνα καιρό.

Κλειστό και το Ξενοκράτειο, κλειστό το Μουσείο Άλατος, κλειστή κι η Διέξοδος, λάθος μέρα διάλεξα, ο Κήπος των Ηρώων πάντα ανοιχτός και ολοπράσινος, κι η Ελευθερία αγριεμένη μπροστά με τη χατζάρα, έχει κι αρετή και τόλμη.

Κι η πόλη, όπως όλες, δρόμοι με λακούβες, μαγαζιά κλειστά από καιρό κι άλλα μοντέρνα στους πεζόδρομους, μια μικρή λαϊκή - ευκαιρία να δοκιμάσω τα πρώτα φετινά μανταρίνια και να πάρω ντόπιο ρύζι, παντού πορτραίτα των μυστακοφόρων φουστανελοφόρων ηρώων, το Μεσολόγγι by locals να κρατάει τα μπόσικα της προβολής της πόλης, ψαράδικα σε κάθε γωνιά κι άπειρα ποδήλατα παντού.

Σε κάθε πόλη που πάω για πρώτη φορά αφήνομαι να με πάει εκείνη. Παίρνω τον πιο φαρδύ δρόμο, στρίβω σε κάθε πεζόδρομο, βάζω σημάδια ταμπέλες και μαγαζιά γιατί είναι βαριά τ' άσπρα χαλικάκια εκείνου του μικρούλη και, κυρίως, αφήνομαι να με τραβάει απ' τη μύτη. Έτσι βρήκα το εστιατόριο-ψησταριά του Μελαχρή, εκεί θα έτρωγαν τα συνεργεία μαγειρευτά του παλιού καιρού και κρέατα απ' τις σούβλες. Κι απ' το χρώμα της πρόσοψης το αστραφτερό ζαχαροπλαστείο του Λύρου.

 

Πιο πολύ όμως χάρηκα που βρήκα σ' ένα στενάκι το φούρνο της Αντωνίας. Κατεβαίνεις δυο σκαλάκια κι είσαι σαν μέσα σε ελληνική ταινία. Μόνη της κρατάει ένα ολόκληρο μαγαζί η αεικίνητη κυρία Αντωνία, παλεύει με τα θηρία και τις δυσκολίες αλλά δεν το βάζει κάτω. Είχε μεσολογγίτικο λαδορεβανί και το δικό της τυρόψωμο, κουλουράκια πορτοκαλιού κι άλλα με κανέλλα, σουσαμένια και με ταχίνι, τυρόπιτες, φρέσκους κουραμπιέδες, ψωμιά, ψωμάκια και μελομακάρονα, μηλόπιτα κέικ - τίποτα δεν μπορούσα να φάω κι απ' όλα αγόρασα.

Είμαστε εμείς οι τυχεροί της ατυχίας

χρυσάφι πιάνουμε και πέτρα γίνεται

Μα δε φοβόμαστε κι ονειρευόμαστε

γιατί ελπίζουμε στο φως της ευτυχίας.