… Είναι καλός ο βακαλέος, κυρ-Παντελή;
-Είναι πράγματα αυτά που ρωτάς; Αφού μυρίζει θάλασσα.
Εμένα ποτέ δε μου μύριζε θάλασσα ο βακαλέος και δη ο παστός. Είχε πάντα μια ιδιαίτερη μυρωδιά που ποτέ δεν κατάλαβα αν ήταν δική του ή του μπακάλικου που τον περιέβαλλε.
Πάντως είναι ο βασιλιάς της ημέρας, ο αδιαμφισβήτητος άρχων του τραπεζιού του Ευαγγελισμού, ένα έθιμο που ουδείς παραβαίνει.
Και διατί να το πράξωμεν άλλωστε; Είναι καλότατος, νοστιμότατος και υγιεινότατος. Όπως κι αν τον φτιάξεις.
Το πιο πιθανόν είναι πάλι στο μπακαλιάρο σκορδαλιά να καταλήξεις. Κι όμως.
Υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι κι άλλοι τρόποι,
άσ’ τις πατάτες απ’ το Νευροκόπι.
Αν θες ν’ αποφύγεις το κουρκούτι αλλά όχι το τηγάνι, δοκίμασέ τον με κρούστα από καλαμποκάλευρο και σουσάμι.
Κάτι πιο μαγειρευτόν; Με πράσα στο φούρνο.
Κάτι πιο καλοκαιρινόν; Σε μπριάμ.
Κάτι πιο πρωτότυπον; Στο φούρνο με ρύζι.
Κάτι πιο εκδρομικόν; Σε σάντουιτς.
Κάτι πιο εξωτικόν; Σε γλυκόξινη σάλτσα με γαρίδες.
Κάτι πιο λαϊκόν; Ένα πλακί.
Κάτι πιο εκλεκτόν, που έλεγε κι ο Φέρμας πριν παραγγείλει τον πατσά; Μπελαλίδικο μεν, και καθόλου νηστίσιμο, εντυπωσιακότατον δε και κατάλληλον για γκραν φινάλε.
Τυλιγμένος σε προσιούτο με φασόλια χάντρες και λαχανικά.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου