Cupcakes ιστοί αράχνης …

… Στα δίχτυα της αράχνης. Μπουουου.
Μόνο ο τίτλος της σειράς κι ο απόηχος μιας βαθιάς φωνής που ανήγγειλε την έναρξή της έχουν μείνει στο μυαλό μου απ’ τη σειρά με τον Καθηγητή Αλγερά, που τον κυνηγούσαν κατάσκοποι απ’ όλο το ντουνιά για να του κλέψουν το μυστικό όπλο που είχε εφεύρει.
Κάπως σαν τον πράκτορα Ντακ που διαβάζει μετά μανίας η κόρη μου - κι εγώ επίσης όταν βρω ευκαιρία. Και μια που τό ’φερε η κουβέντα, φέρτε πίσω το Μίκυ-Μάους των παιδικών, εφηβικών, νεανικών και ώριμων χρόνων μας. Μας χαλάσατε τ’ απογεύματα της Παρασκευής, που εξορμούσαμε οικογενειακώς για να τ’ αγοράσουμε και τα βράδια που τσακωνόμασταν ποιος θα το πρωτοδιαβάσει.
Τέλος παρέκβασης κι επιστροφή στις αράχνες και τους ιστούς τους. Να και μια φορά που μας ήρθαν κουτί οι αράχνες στις γωνιές του σπιτιού. Ολημερίς τις γκρεμίζουμε, το βράδυ ξαναβγαίνουν. Εκτός από σήμερα που, ελέω Halloween, τις αφήσαμε να κρέμονται και είπαμε κι ευχαριστώ.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά ενεπνεύσθην από τις ακάματες υφάντρες (κι από ένα βιντεάκι με οδηγίες) για να πλέξω μπόλικους ιστούς* για τη διακόσμηση του πάρτυ.

      

Κι από μια συνταγή για cupcakes για να πιάσω τους καλεσμένους στα δίχτυα τους …

Cupcakes ιστοί αράχνης
Spiderweb cupcakes

   

υλικά:
120 γρ. αλεύρι για όλες τις χρήσεις
120 γρ. μαργαρίνη
120 γρ. ζάχαρη
2 αυγά
1 κοφτό κουταλάκι μπέικιν πάουντερ
ξύσμα πορτοκαλιού
1 βανίλια
1 πρέζα αλάτι

προαιρετικά: 
σταγόνες σοκολάτας

Για το λευκό γλάσσο: 
125 γρ. ζάχαρη άχνη
1-2 κουταλιές νερό

Για το γλάσσο σοκολάτας:
100 γρ. κουβερτούρα
4 1/2 κουταλιές κρέμα γάλακτος

Χτυπάμε στο μίξερ ή με τον αυγοδάρτη τη μαργαρίνη με τη ζάχαρη μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη. 

Προσθέτουμε τ’ αυγά ένα-ένα, το ξύσμα, τις βανίλιες και μια πρέζα αλάτι και συνεχίζουμε το χτύπημα μέχρι να ομογενοποιηθούν. 

Ρίχνουμε το αλεύρι κοσκινισμένο μαζί με το μπέικιν και ανακατεύουμε με ξύλινη κουτάλα. 

Αν θέλουμε, εμπλουτίζουμε τη ζύμη με σταγόνες σοκολάτας. 

Αδειάζουμε σε φόρμες για μάφιν ή cupcakes, στις οποίες έχουμε βάλει τα ειδικά χαρτάκια. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 20΄ περίπου. 

Αφήνουμε τα cupcakes να κρυώσουν πάνω σε σχάρα και ετοιμάζουμε το γλάσσο.

      

Για να φτιάξουμε το λευκό γλάσσο, ρίχνουμε σιγά-σιγά 1-2 κουταλιές κρύο νερό στη ζάχαρη άχνη και ανακατεύουμε με κουτάλι μέχρι το μείγμα να έχει την επιθυμητή πυκνότητα. 

Απλώνουμε ομοιόμορφα το γλάσσο στα cupcakes και το αφήνουμε να σφίξει μέχρι να ετοιμάσουμε το γλάσσο σοκολάτας.

Για το γλάσσο σοκολάτας λυώνουμε σε μπαιν μαρί ή σε μέτρια θερμοκρασία στα μικροκύματα την κουβερτούρα μαζί με την κρέμα γάλακτος. 

Ανακατεύουμε απαλά μέχρι να έχουμε ένα λείο και γυαλιστερό μείγμα. 

Χρησιμοποιώντας κορνέ με πολύ λεπτή μύτη φτιάχνουμε 5 ομόκεντρους κύκλους πάνω στο λευκό γλάσσο κάθε cupcake. 

Εγώ που δεν έχω κορνέ πήρα απ’ το φαρμακείο μια σύριγγα των 20 ml, που το αντικατέστησε επάξια κάνοντας δουλειά-κέντημα. 

Ενώνουμε τους κύκλους με κάθετες γραμμές σχηματίζοντας τον ιστό.

Αν είμαστε καλλιτέχνες και μερακλήδες, τραβάμε με οδοντογλυφίδα το γλάσσο σοκολάτας ενώνοντας τους κύκλους με γραμμές.

Κι αν πάσχεις από arachnophobia, κράτα τη συνταγή και ξαράχνιασέ την. 

Η ζύμη είναι η κλασσική για cupcakes, το γλάσσο πανεύκολο και γρήγορο, ό,τι πρέπει για παιδικά πάρτυ, μπουφέδες ή γιορτινά τραπέζια. Εξάλλου, αν το επιτρέψουν οι ακατονόμαστοι, σε λίγο έρχονται Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά …

* Για να μπορούμε να τους κρεμάσουμε, τεντώνουμε καλά τους ιστούς με καρφίτσες σε πίνακα από φελλό και τους περνάμε είτε απευθείας με ρευστή κόλλα, είτε με μείγμα κόλλας και νερού (1 κουταλιά κόλλα σε 2 κουταλιές νερό). 

Ο απλούστερος και γρηγορότερος τρόπος είναι να χρησιμοποιήσουμε ρευστή κόλλα με σφουγγαράκι.

Halloween …

  

 

  

 

 

 

  

Sock skeleton …

… Ήτανε μόδα κι έγινε συνήθειο. Σαν τον Καραγκιόζη την πατήσαμε κι εμείς. Είπαμε πέρυσι να κάνουμε ένα πάρτυ για το Halloween  ν’ αλλάξουμε λιγάκι, να κάνουμε και το χατήρι της χαϊδεμένης που το ζήταγε επιμόνως και μετ’ επιτάσεως και … μπλέξαμε. Είπαμε να φάμε ένα λαγό και μας έφαγ’ ο λαγός.
Καλά να μας γένει. Έψαχνα νά ’βρω το μπελά μου και τελικά τον βρήκα, που έλεγε και το ανόητον άσμα.
Έγινε το πάρτυ, θριάμβευσε η επινοητικότητα σε στολές, φαγώσιμα και διακόσμηση, περίσσεψαν τα μουσαντένια ουρλιαχτά φρίκης και τρόμου, αναστατώσαμε τη φιλήσυχη γειτονιά με τους νοικοκυραίους ανθρώπους και διαλυθήκαμε ησύχως.
Μέχρις εδώ όλα καλά. Μόνο που εδώ και 15 μέρες η περσινή συμμορία άρχισε τις κρούσεις, τις νύξεις και τελικά τις κατά μέτωπον επιθέσεις. Πότε θα κάνουμε, λέει, το φετινό πάρτυ για το Halloween;
Τους θυμάσαι τους μεθυσμένους στις ελληνικές ταινίες; Εκείνους που λένε “Μπαρδόν;” Κι όταν τους ξαναρωτάνε, ξαναλένε “Μπαρδόν;”. Μάλλον τα καταφέρνουν καλύτερα από μένα γιατί όσα μπαρδόν κι αν είπα, όσο κι αν έκανα το βλάκα, τον κουφό και τον κουφό βλάκα, τελικά το πάρτυ δεν το γλύτωσα.
Κι άειντε πάλι απ’ την αρχή. Να ψάχνω ιδέες και συνταγές, να παρακολουθώ βιντεάκια για το πώς φτιάχνουν σκελετούς από κάλτσες, πώς σκαλίζουν κολοκύθες, πώς το τρίβουν το πιπέρι, πώς το λένε πώς το λένε το βοτάνι που το καίνε.
Δε βαριέσαι. Αν ήμουνα μικρό παπούζ θα με φώναζαν ‘ τραβάτε με κι ας κλαίω ’ …

Sock skeleton

  

υλικά:
1 ζευγάρι αθλητικές κάλτσες
βαμβάκι
δύο μαύρα κουμπιά και 2 λίγο μικρότερα άσπρα κουμπιά
ή
δύο ανόμοια χρωματιστά κουμπιά

Γυρίζουμε τις κάλτσες ανάποδα και τις απλώνουμε όπως φαίνεται στη φωτογραφία.

      

Η Α, αυτή που βρίσκεται πίσω στη φωτογραφία, θα σχηματίσει τον κορμό του σκελετού και η Β θα μας δώσει τα χέρια και τα πόδια του. 

Κόβουμε και πετάμε το λάστιχο και από τις δυο. 

Χωρίζουμε την Α κόβοντας κατά μήκος το λαστιχωτό κομμάτι, μέχρι εκεί που αρχίζει το πετσετέ.

Από τη Β κόβουμε οριζόντια και αφαιρούμε τα κομμάτια της μύτης και της φτέρνας. 

Τα κομμάτια που έμειναν τα κόβουμε το ένα σε 2 και το άλλο σε 4 ίσα μέρη.

        

Ράβουμε ή γαζώνουμε τα κομμάτια γύρω-γύρω αφήνοντας ανοιχτή μια πλευρά, για να μπορούμε να τα γεμίσουμε. 

Χρησιμοποιώντας ένα μολύβι ή ένα ξυλάκι από κινέζικο γεμίζουμε τον κορμό και τα κομμάτια του σκελετού, γυρίζοντάς τα ταυτόχρονα από την καλή πλευρά τους. 

Ράβουμε τις άκρες.

  

     

Χωρίζουμε, δένοντας σφιχτά με χοντρή κλωστή, ένα κεφάλι στο σκελετό.  

Ράβουμε τα δύο μεγαλύτερα κομμάτια της κάλτσας Β στα πόδια της κάλτσας Α, σχηματίζοντας τα κάτω άκρα του σκελετού.

Ράβουμε ανά δύο μεταξύ τους τα μικρότερα κομμάτια της κάλτσας Β δημιουργώντας τα χέρια. 

Ενώνουμε τα χέρια με τον κορμό, ράβοντάς τα στο ύψος των ώμων.

Με μαύρη κλωστή δημιουργούμε 3 πλευρά σε κάθε πλευρά, σφίγγοντας και τραβώντας καλά την κλωστή για να σουρώσει η κάλτσα και το βαμβάκι.

 
      

Με τον ίδιο τρόπο, ράβοντας και σουρώνοντας, φτιάχνουμε το στόμα. 

Για τα μάτια είτε ράβουμε τα άσπρα κουμπιά πάνω στα μαύρα ή ράβουμε σε διαφορετικό ύψος τα χρωματιστά κουμπιά.

   

     

Σούπα λαχανικών …

Άφεριμ κουζούμ. Ομολογώ ότι κάποτε παρακολουθούσα κι εγώ τούρκικες σειρές. Πριν αρχίσουν να γίνονται μόδα, για να καταλήξουν ακόμη κι εμμονή με εκατομμύρια εθισμένους χρήστες. Πώς ξεκίνησα κι ύστερα κόλλησα; Ακριβώς έτσι. Κόλλησα σαν τη μύγα στο σιρόπι.
Σ’ ένα ζάπινγκ είδα μια μέρα έναν κοτσονάτο μουστακαλή να ρίχνει καυτό σιρόπι σ’ ένα ταψί με μπακλαβαδάκια κι εκείνα να τσιτσιρίζουν ηδονικά και να χοροπηδάνε ρουφώντας αχόρταγα κάθε σταγόνα. Και κόλλησα. Υπέμενα καρτερικά όλα τα κλισέ και στερεότυπα του σεναρίου, προσπερνούσα τα νάζια της Ναζλί και τις φωνές του Καχραμάν, μέχρι και το Γκούφη το Ρουσέν ανεχόμουν περιμένοντας την ώρα που θα ξαναμπούν στο εργαστήρι. Να δω ν’ ανοίγουν το φύλλο τόσο λεπτό που να διαβάζουν πίσω του το Κοράνι, να το ραντίζουν από ψηλά με μπόλικο βούτυρο, να σκορπίζουν το σμαραγδόχρωμο φυστίκι, να φουρνίζουν και να ξεφουρνίζουν αδιάκοπα ταψιά για να τα εξαφανίσουν οι καλότυχοι πελάτες.
Και παραμόνευα πότε θα μπει η νοικοκυρά στην κουζίνα της, να δω πώς φτιάχνει τα γιαλαντζί και πόσα γιουβαρλάκια χωράνε στο κουτάλι, τι μαγειρεύει στο ραμαζάνι, τι τρώνε για πρωινό, γιόμα και βραδινό, πώς πίνουν το τσάι, πώς κολατσίζουν στη δουλειά.
Κι όταν ήρθαν οι χίλιες και μια νύχτες μπήκα και στ’ αρχοντόσπιτο, να δω πώς μαγειρεύουν τα δουλικά, τι τρώνε οι λεφτάδες, τι τρατάρουν τους μουσαφίρηδες.
Ούτε τα γαλανά ματάκια του Ονούρ με μάγευαν, ούτε ζήλευα τη μελαχρινή ομορφιά της Σεχραζάτ. Τα καλάθια που μπαινοβγαίνανε ζήλευα, τα πιάτα που άδειαζαν στο λεπτό για να ξαναγεμίσουν στο δευτερόλεπτο, την κουζίνα που δεν άδειαζε ποτέ. Και τη σούπα-βάλσαμο με γιαούρτι που ζήτησε ο γερο-στριμμένος ένα βράδυ που δεν μπορούσε να κοιμηθεί – θες από τύψεις, θες από βαρυστομαχιά …

Σούπα λαχανικών
Hidiv Corbasi

   

υλικά:
4 μανιτάρια
1 κολοκυθάκι
1 καρότο
1/2 κούπα κατεψυγμένος αρακάς
4 κουταλιές λάδι
1 κουταλιά μαργαρίνη (ή βούτυρο)
2 κουταλιές αλεύρι
3/4 κούπας ζεστό νερό
1 κούπα ζωμός κότας

Για το γιαουρτόκομμα:
1/2 κούπα αγελαδινό γιαούρτι
1 κροκάδι

Κόβουμε το κολοκυθάκι και το καρότο σε μικρούς κύβους και τα μανιτάρια σε λεπτές φέτες.

Ζεσταίνουμε το λάδι και τη μαργαρίνη και σωτάρουμε τα μανιτάρια 4΄-5΄. 

Ρίχνουμε το αλεύρι, το καβουρντίζουμε ελαφρά και προσθέτουμε το νερό, δημιουργώντας έτσι τη βάση που θα κάνει τη σούπα τόσο υπέροχα χυλωμένη.

         

Ρίχνουμε τα υπόλοιπα λαχανικά και το ζωμό και αλατοπιπερώνουμε.

Καπακώνουμε και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσουν τα λαχανικά (περίπου 20΄).

       

Για το γιαουρτόκομμα ρίχνουμε το κροκάδι στο γιαούρτι και ανακατεύουμε καλά. 

Παίρνουμε μια κουτάλα ζωμό από τη σούπα και τον ρίχνουμε σιγά στο μείγμα του γιαουρτιού. 

Αδειάζουμε το μείγμα στην κατσαρόλα, ανακατεύουμε καλά και σιγοβράζουμε για 5΄ ακόμη.

       

Σερβίρουμε.

Πιτάκια σφολιάτας με ξερά φρούτα …

… Κακίες κι εξυπναδίτσες και γενικεύσεις κι αφορισμοί. Δυσεύρετο το σπινθηροβόλο πνεύμα και καλότυχος ο κάτοχός του, αλλά γιατί καλέ μου Σώμερσετ ‘για να φας καλά στην Αγγλία πρέπει να τρως πρωινό τρεις φορές την ημέρα ’;
Θα μου πεις όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο μουσαφίρης και θά ’χεις και δίκιο. Προφανώς δεν απέκτησε ολωσδιόλου άδικα κι αναίτια την κακή της φήμη η αγγλική κουζίνα.

  

Αλλά πάλι, από κουζίνα που δεν τρως καθημερινά τι σε νοιάζει όπως και νά ’ναι. Εμείς ως άλλες μελισσούλες θα τρυγήσουμε μόνο όσα λουλούδια μας αρέσουν και θ’ αγνοήσουμε επιδεικτικά τα υπόλοιπα.
Γιατί και εξαίρετα πιάτα έχει η αγγλική κουζίνα και γεύσεις ξεχωριστές και υπέροχες. Η κλασσική πουτίγκα τους ονειρεμένη, η κρέμα custard κι η lemon curd δυο κολασμένοι παράδεισοι, τα κρεατικά τους – ιδίως τα σιγομαγειρεμένα σε χλιαρή(!) μπύρα – λυώνουν ηδονικά στο στόμα, οι πίτες τους ιδιαίτερες και χορταστικές.
Υπό την υψηλή εποπτεία του Jamie δοκιμάσαμε την πίτα του βοσκού-Shepherd’s pie, την πίτα με ψάρια και λαχανικά-Fish pie, την Κρεατόπιτα με μπύρα Guinness και μια Κοτόπιτα. Όλες έκαναν τα σάλια μας να τρέχουν κι ας πλένουμε με Essex. Για να μη θυμηθώ και το πιο νόστιμο γλυκό χάος, εκείνο του Eton, κι επιδεινωθεί ραγδαία η σιελόρροια.
Γι’ αυτό σηκώθηκα πρωί-πρωί σήμερα, να φτιάξω για πρωινό εκείνα τα πιτάκια που έφτιαχναν στο Eccles. Τα είδα προχτές στην τηλεόραση και θά ’σκαγα αν δεν τά ’φτιαχνα.
Να πάρουμε δυνάμεις για την πορεία προς το μέτωπο, επειδή το πιο συχνά ψιχαλίζει πια μες στην ψυχή μας. Μήπως κι αλλάξουμε καμιά κουβέντα, καθώς θα μοιραζόμαστε μία μία τη σταφίδα …

Πιτάκια σφολιάτας με ξερά φρούτα
Eccles cakes

  

υλικά:
150 γρ. αποξηραμένα φρούτα 
(εδώ 40 γρ. βερύκοκκα,
40 γρ. ξανθές σταφίδες και
30 γρ. κράνα (cranberries)
20 γρ. μαύρες σταφίδες
20 γρ. κάντιτα ανάμεικτα (πορτοκαλιού, λεμονιού, κίτρου)

120 γρ. καστανή ή μαύρη (demerara) ζάχαρη
75 γρ. μήλο (περίπου ένα μεγάλο φυρίκι)
ξύσμα από ένα λεμόνι κι ένα πορτοκάλι
κανέλλα, γαρύφαλλο, μοσχοκάρυδο κατά βούλησιν
1 κουταλιά σταφύλι γλυκό του κουταλιού*

1 φύλλο σφολιάτας






Ψιλοκόβουμε όλα τα αποξηραμένα φρούτα καθώς και το μήλο. 

Τα πασπαλίζουμε με τη ζάχαρη και τ’ αρωματίζουμε με τα μπαχαρικά.

 Ανακατεύουμε καλά, ρίχνουμε το ξύσμα και το γλυκό σταφύλι και τ’ αφήνουμε όσο περισσότερο μπορούμε να ανταλλάξουν σημειώσεις και να γνωριστούν καλύτερα. 

Αν θέλουμε μπορούμε να ετοιμάσουμε τη γέμιση αποβραδίς και να τη διατηρήσουμε στο ψυγείο.

       

Ανοίγουμε ελαφρά με πλάστη τη σφολιάτα και κόβουμε δίσκους με διάμετρο 10 εκ. 

Ξαναζυμώνουμε τα κουρελάκια ζύμης που περισσεύουν και τα ξανανοίγουμε, μέχρι να την αξιοποιήσουμε όλη. 

Μοιράζουμε τη γέμιση στο κέντρο κάθε δίσκου.

      

Ανασηκώνουμε τις άκρες γύρω-γύρω προς το κέντρο, σχηματίζοντας ένα μικρό πουγκί. 

Το πατάμε ελαφρά με την παλάμη μας και το βάζουμε με το ένωμα προς τα κάτω σε ταψί με αντικολλητικό χαρτί.

     

Χαράζουμε τα πιτάκια απαλά τρεις φορές, φτιάχνοντας μία κεντρική μεγάλη μαχαιριά και δυο μικρότερες εκατέρωθεν. 

Οι χαρακιές δεν δίνουν μόνο το χαρακτηριστικό σχήμα στα γλυκά αλλά βοηθούν και τη γέμιση να ψηθεί και να βγει στην επιφάνεια καραμελώνοντάς την.

   

Αλείφουμε με νερό ή γάλα και πασπαλίζουμε με μαύρη ζάχαρη. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200 βαθμούς κελσίου, για 20΄-25΄. 

Μόλις κρυώσουν ελαφρά, τα βγάζουμε απ’ το ταψί και –αν δεν τα φάμε αμέσως που πολύ αμφιβάλλω- τα αφήνουμε να κρυώσουν σε σχάρα.




       

  

* Η αρχική συνταγή για τα Eccles cakes γινόταν μόνο με σταφίδες και κάντιτα αλλά όπως γίνεται συνήθως, ο καθένας επέφερε τις αλλαγές και τις βελτιώσεις του. 

Ο Jamie Oliver προσθέτει μήλο και τζίντζερ από βαζάκι μαζί με το σιρόπι του. Τ

η θέση του πήρε εδώ το γλυκό σταφύλι που έφερε, εκτός από τη γλύκα και το σιρόπι του, και το μοναδικό άρωμα της αρμπαρόριζας.