Χριστούγεννα …

Χριστούγεννα …
δεν περιμένω όμως τίποτα πια,
τον Αη- Βασίλη απλώς τον λέγαν μπαμπά
κι είν’ ένας πρώην Έλλην αριστερός,
ένας θνητός,
με τ’ όνειρό του δίχως στέγη καμιά
και το ανοιξιάτικο κορίτσι – μαμά
πλακώνεται απ’ τη συνταγή την παλιά
      Οι μυρωδιές θυμίζουν κάτι βαρύ,
κάποια πληγή,
που απλώς δεν θέλουμε ν’ ανοίξει ξανά

Χριστούγεννα …
τα playmobil μου είν’ εξαιτίας μου κουτσά
σβησμένα στη σαμπάνια βεγγαλικά      
ίσως για κάποιους νά ’ναι ακόμα γιορτή
μα ποιοι είν’ αυτοί;
Ζουν σε θερμοκοιτίδες ή σε χωριά;

Χριστούγεννα …
ό,τι αρχίζω μου πηγαίνει στραβά
πάντα με πάει σ’ ενός σταυρού τα καρφιά
και πότε-πότε τα καρφώνω κι εγώ
σε άλλον αμνό      
έτσι ήταν πάντα κι έτσι θάναι ξανά

Χριστούγεννα …
κι εσύ τι θες απ’ τη ζωή μου ξανά;
Με τα λαμπιόνια σου τα θανατερά
και το φιλί σου πάντοτε αποδεκτό
πώς σε μισώ,
θες νά ’σαι η ίδια και ν’ αλλάζω εγώ
με θες προσωπικό σου δημιουργό.
Μη λες πως μοιάζω με τον Ντόναλντ εγώ
λάμπω εγώ
μα μ’ ένα σπότλαϊτ που δε μου είναι αρκετό

Χριστούγεννα …
Τι φταίω που αν λείπεις η ζωή μου διψά
το γαϊδουράκι της τραβάει αργά
να βρει ένα πανδοχείο νυχτερινό
νά ’ναι ανοιχτό
ή έστω μια φάτνη να χωράει το κενό

Χριστούγεννα …
Χωρίς αυτά ο χρόνος δεν ξεκινά
βοσκούς μαζεύω, μάγους από μακριά
γιορτάζω για ν’ αλλάξουμε οριστικά
Χρόνια πολλά
χωρίς να προσποιούμαι τίποτα πια …

.