Ονειρούπολη Δράμας …

… I have a dream. Όχι τόσο μεγαλεπήβολο όσο του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ούτε τόσο μελωδικό όσο των Abba.
Ένα απλό, μικρό και γλυκό όνειρο. Μέσα στην κρίση, την κατήφεια και τη μαυρίλα, να κλείσω τα μάτια και να βρεθώ μαγικά στην Ονειρούπολη … 

  

Να κοιτάξω τα φωτάκια μέχρι που να πονέσουν τα μάτια μου κι ύστερα, με μια δρασκελιά, να βρεθώ στο δάσος των ξωτικών …

Να κρατάω σφιχτά το ταίρι απ’ το χέρι και να ξαναγίνουμε πιτσιρίκια, να βγάλουμε φωτογραφίες στο έλκηθρο του Αη-Βασίλη αλλά κι εκείνες που βάζουμε το κεφάλι μας στα ζωγραφισμένα σώματα των ξωτικών και ντρεπόμαστε όταν τις ξαναβλέπουμε.

Ν’ ανέβουμε στο καρουσέλ, να φάμε γλειφιτζούρια και μαλλί της γριάς, να περάσουμε τα φωτισμένα γεφυράκια και να τριγυρνάμε μέχρι να ξεπαγιάσουμε. 

Κι ύστερα, για να ζεσταθούμε, να πιούμε τσάι με blueberry –ίσως και με δυο-τρεις σταγόνες λικέρ.
Και για να στυλωθούμε, να στηθούμε στην ουρά για να πάρουμε από τις κυρίες του συνεταιρισμού ζυμαρόπιτες της στιγμής, ψημένες στις παραδοσιακές πλάκες και γεμισμένες με τυρί, σπανάκι ή κρέμα φουντουκιού –τι να μας πουν οι κρέπες μπροστά τους;

 

Για να λάβει το ονειράκι μου εκδίκηση, ανοίγω τα μάτια κι ετοιμάζω βαλίτσες.
Μέσα στο δράμα διαρκείας που περνάμε πια όλοι, η λύση είναι μία:
 ‘Στη Δράμα, αδερφές μου, στη Δράμα’…

Somewhere over the rainbow skies are blue
and the dreams that you dare to dream really do come true …

.