… Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω
με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιον καιρό
αγριεύει ο αέρας, χρυσόμαλλο δέρας
μπορεί να με φας πριν σου πω σ’ αγαπώ.
Απ’ τη μέση του δρόμου σου τηλεφωνώ
μόνο θάλασσα βλέπω εδώ κι ουρανό
στις μικρές αχιβάδες φωτάκια χιλιάδες
μα...πού είναι το φως μου το αληθινό;
Επιστρέφω σ’ εσένα ξανά σαν τρελλή
να σε δω που θα βγαίνεις την ανατολή
βασιλιά της καρδιάς μου
κι απ’ το τατουάζ μου
εσύ με πονάς και με καις πιο πολύ …
(Αφροδίτης Μάνου - Ο βασιλιάς κι εγώ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου