… Ζελεμόνι. Έτσι θά ’πρεπε να λέγεται, χάριν συντομίας αλλά και ευφωνίας. Γιατί μια παρήχηση την έχει το ζελέ λεμόνι. Αυτό το λε-λε-λε-λε είχε μια ομορφιά μόνο όταν το τραγουδούσαν στη δεκαετία του ’80 οι Δυνάμεις του Αιγαίου.
Βέβαια καταχρηστικά το λέμε ζελέ, γιατί του λείπει η ζελατίνη και η γκλάσνοστ, που αποτελεί τη φυσική της συνέπεια.
Το επίσημο όνομά του είναι blancmange, εκ του γαλλικού blanc=λευκό και mangier= φαγητό κι είναι μια λευκή, πηχτή κρέμα, που γινόταν αρχικά με γάλα, αμύγδαλα και άμυλο ή κορν φλάουρ. Αργότερα, στην Αγγλία και στις διάφορες γιορτές, άρχισε να χρωματίζεται με σαφράν, βότανα ή σανδαλόξυλο.
Η κρέμα έμπαινε σε φορμάκια κι αναποδογυριζόταν σε πιάτο πριν σερβιριστεί. Από τους πιο γνωστούς εκπροσώπους του είδους είναι η ιταλική πανακότα και τα τούρκικα μουχαλεμπί και ταουκ-κιοκσού.
Όπως και αν λέγεται πάντως, δεν παύει να είναι ένα νοστιμότατο, ελαφρύ, αγνό κι ολωσδιόλου λεμονένιο γλυκό …
Ζελέ λεμόνι
Lemon blancmange
υλικά:
1/4 κούπας φρεσκοστυμμένος χυμός λεμονιού
ξύσμα από 1 λεμόνι
1/4 κούπας κορν φλάουρ ή νισεστές
1/2 κούπα ζάχαρη
2 κούπες νερό
Για τη διακόσμηση:
φυστίκι Αιγίνης, ινδοκάρυδο
προαιρετικά: λίγες ρώγες σταφυλιού (στην εποχή του)
Βάζουμε σε κατσαρολάκι το χυμό και το ξύσμα λεμονιού.
Ρίχνουμε το κορν φλάουρ και τη ζάχαρη και ανακατεύουμε με τον αυγοδάρτη, για να διαλυθούν.
Προσθέτουμε το νερό και βράζουμε την κρέμα ανακατεύοντας μέχρι ν’ αρχίσει να πήζει.
Όταν αρχίσει να κάνει φουσκάλες, τη βράζουμε για 2΄-3΄ακόμη και αποσύρουμε από τη φωτιά.
Αν χρησιμοποιήσουμε σταφύλια, κόβουμε τις ρώγες στη μέση και βάζουμε λίγες σ’ ένα διάφανο μπωλ. Λόγω καταχείμωνου, εμείς βάλαμε σε δυο από τα μπωλ λίγο γλυκό του κουταλιού λεμόνι.
Για να σερβίρουμε το γλυκό, το ξεφορμάρουμε αναποδογυρίζοντας τα μπωλάκια σε πιατάκια.
Διακοσμούμε με ινδοκάρυδο και/ή φυστίκι Αιγίνης.
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου