Φαγητά των διακοπών …

… Στις διακοπές οι περισσότεροι επιδιώκουν να τρώνε έξω. Εμείς, πάλι, επιδιώκουμε να τρώμε μέσα.
Για λόγους πρακτικούς, οικονομικούς, διαιτητικούς και άλλους.
Αν ξεπεράσει κανείς την εικόνα που αναπαράγει στερεότυπα όπως της ψαροταβέρνας πάνω στο κύμα, του ιδιοκτήτη που βγαίνει για ψάρεμα ολονυχτίς για να πιάσει τα ολόφρεσκα ψαρικά που θα μας σερβίρει και της γυναίκας του που πάει πρωί-πρωί στο μποστάνι για ζαρζαβάτια κι ύστερα μπαίνει στην κουζίνα –κάπως σαν την παλιά διαφήμιση και ψήνει και τηγανίζει και μαγειρεύει σαν κατσαρόλα - και τηγανίζει σπιτικές πατάτες, σπιτικά κολοκυθάκια, σπιτικά κεφτεδάκια, ανοίγει φύλλο για πίτα, φτιάχνει τζατζίκι, μελιτζανοσαλάτα και τυροκαυτερή κι έχει και δικά της γλυκά του κουταλιού για το τέλος, αν λοιπόν τα ξεπεράσουμε όλα αυτά τα κινηματογραφικά, θα προσγειωθούμε στον πλανήτη μας και στον πραγματικό κόσμο.
Τον κόσμο των κατεψυγμένων, των προτηγανισμένων, των φοινικέλαιων, των τσουχτερών τιμών, της αγένειας, της αρπαχτής. Δεν είναι όλοι έτσι αλλά, δυστυχώς, πάρα πολλοί είναι.  Και τους συναντάς παντού. Στις πιο τουριστικές περιοχές, σε παραλιακά κι ορεινά μέρη, σε πόλεις και χωριουδάκια, ακόμη και στα πανταχού παρόντα πια δήθεν ψαγμένα νεοκαφενεία, μεζεδάδικα και νεοταβέρνες.
Τους συναντήσαμε πολλές φορές στα χρόνια που ταξιδεύαμε κι αφού, όπως όλοι, την πάθαμε μερικές φορές, μάθαμε πια να τους ξεχωρίζουμε και να τους προσπερνάμε. Εμπιστευόμαστε τα μάτια, τη μύτη και το ένστικτό μας και δεν το μετανιώσαμε. Και με αρκετό ψάξιμο και λίγη τύχη, βρήκαμε και τους άλλους, τις φωτεινές εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Και τους θυμόμαστε όλους, χρόνια μετά. Τα τσαΐτια της κυρα-Μαρίας στα ορεινά της Νεάπολης Λακωνίας, τα φρέσκα μύδια προ εικοσαετίας έξω απ’ τη Μονεμβάσια, τα μαγειρευτά του Κουπίτσα στον Ταΰγετο και τις σαρδέλες στις πηγές της Αγίας Βαρβάρας στη Δράμα, τις πίτες και τα τοπικά φαγητά στα Πομακοχώρια.

Στις διακοπές μας, λοιπόν, τρώμε μέσα. Φαγητά απλά, που τα ετοιμάσαμε μόνοι μας, πραγματικά της ώρας. Τώρα που τα περισσότερα καταλύματα προσφέρουν και μια, στοιχειωδώς έστω, εξοπλισμένη κουζίνα, που τα περισσότερα σούπερ-μάρκετ έχουν καταστήματα παντού και γλυτώσαμε από τα μίνι-μάρκετ που πουλούσανε 2,5 € το λίτρο το γάλα και 2 € ένα χαρτί μακαρόνια, όρεξη νά ’χουμε να μαγειρεύουμε και φαντασία να αυτοσχεδιάζουμε.

Τη μια μέρα μια στραπατσάδα, την άλλη μακαρονοσαλάτα με φέτα και ντομάτα, την παράλλη κεσαντίγιας με τυρί, γαλοπούλα και καλαμπόκι, μια απλή κονσέρβα γίγαντες που με λίγη φροντίδα γίνεται εντυπωσιακό πιάτο, μια πίτσα με έτοιμη ζύμη, μια ομελέτα σκεπαστή, βγήκε η βδομάδα και μάλιστα καλοβγήκε.
Χορταστικά, γρήγορα, άκοπα και οικονομικά. Και τα ρέστα παγωτά. Πολλά παγωτά ...

.