Κυρία Χιονάτη …

… κυρία Χιονάτη, πώς περνάτε, πέστε μας,
στο όμορφο παλάτι.

Σούπες, πιλάφια, παστίτσια μαγειρεύω,
με μια κουτάλα ξύλινη τη σάλτσα ανακατεύω,
πλένω τα πιάτα, τα ψίχουλα μαζεύω,
ποτέ δεν κοιμάμαι, ποτέ δε χαζεύω,
σούπες, πιλάφια, παστίτσια μαγειρεύω.

Κυρία Χιονάτη, κυρία Χιονάτη,
πώς περνάτε, πέστε μας, στο όμορφο παλάτι.

Πλένω, απλώνω, μπαλώνω, σιδερώνω,
τινάζω τα παπλώματα
και τα κρεβάτια στρώνω
και το νεροχύτη συνέχεια ξεβουλώνω,
ποτέ μου, ποτέ μου, ποτέ μου δεν τελειώνω,
πλένω, απλώνω, μπαλώνω, σιδερώνω …

Κουνήσου Χιονάτη, κούρεψε τα πρόβατα, άρμεξε τα γίδια, πήξε το τυρί. Κι αυτός πήγαινε καβάλα στ’ άλογο κι εγώ έτρεχα από πίσω με τα πόδια! Ώσπου μια μέρα, άνθρωπος είμαι, έσπασα! Γιατί βρε Πρίγκηψ, γιατί είσαι τέτοιος; Γιατί μ’ ανάγκασες να φτάσω στα άκρα; Αφού το ξέρεις ότι κατά βάθος σού ’χω αδυναμία!