Το όνομά του …

… Γιάννης, καθόλα συνηθισμένο. Το επίθετο δεν έχει σημασία. Απόλυτα συνηθισμένο κι αυτό, δεν είναι καν επίθετο παρά ένα ακόμη όνομα. 
Ο ίδιος όμως δεν είναι συνηθισμένος. Ούτε κι ασυνήθιστος.
Είναι ιδιαίτερος, ξεχωριστός, μοναδικός. Ή εγώ τον βλέπω έτσι, οπότε το ίδιο κάνει. Όμορφος δεν είναι, άλλωστε τι χρειάζεται η ομορφιά στον άντρα; 
Στον άντρα το παν είναι να είναι ευγενικός, να είν’ αρμονικός, να έχει μία υπεροψία, μία υστεροβλεψία, μία καχυποψία και όλα τα –ψία. 
Αυτός δεν είναι άνθρωπος, είν’ ένα διαμάντι. Καλότατος, αγαθότατος και αξιοπρεπότατος. Καλός; Δεν το ξέρει το όχι. Και ήσυχοοος, σαν τη λιμνοθάλασσα του Μεσογγολίου. Να 'χεις τύχη να 'χεις τύχη κι η χρονιά να σου πετύχει.  
Παιδιά ήμασταν σχεδόν, άμαθοι από έρωτες και σχέσεις. Μαζί τα μάθαμε όλα, μαζί τ’ ανακαλύψαμε, μαζί μεγαλώσαμε και μεγαλώνουμε ακόμα. Μικροπαντρευτήκαμε και δεν ξέρω αν κάναμε καλά.
Bien sur, nous eumes des orages,
vingt ans d'amour, c' est l'amour fol.
Δε μας ήρθαν όλα εύκολα, δε ζήσαμε σε ροζ συννεφάκια, δεν πατήσαμε σε ροδοπέταλα.  Ούτε κι όλα δύσκολα. Και σε λακκούβες πέσαμε, και στον έβδομο ουρανό που λέει ο λόγος φτάσαμε κι ύστερα ξαναγκρεμοτσακιστήκαμε και φάγαμε τα μούτρα μας. Μόνο που όλα αυτά τα κάναμε μαζί. Και στα τωρινά ζόρια, ξανά μαζί. 

Κι αφού δεν έχω κουραστεί, μαζί σου νά ’χω μοιραστεί είκοσι χρόνια, όσο αντέχει ακόμα το σαρκίο μου … χάιντε μωρό μου ανέβα και κινήσαμε.
Μόνο που … μέχρι να σηκωθώ ξανά, λίγο ακόμα μοναχά, μάτια μου γλυκά να με αντέχεις …

e se l'amassi indarno,
andrei sul Ponte Vecchio,
ma per buttarmi in Arno …