Πλεξούδες με ανθότυρο και πάστα ελιάς …

… Οι κόσσες ήταν η μόνη κόμμωση που αποδέχονταν όλες οι γιαγιάδες των συνομηλίκων μου, οι οποίες επέμεναν να έχουν λόγο επί παντός και περί της κεφαλής ημών των νεαρών θηλυκών. Ο δρόμος ήταν ένας και ήταν μονόδρομος - οι κόσσες. Τα μαλλιά έπρεπε να μακραίνουν για να γίνουν κοτσίδες. Πώς λέμε “σιγή τοις γυναιξί κόσμον φέρει”; Σ’ εμάς ίσχυε το “κόσσα τοις γυναιξί κόσμον φέρει ”. Το κούρεμα αποτελούσε εγκληματική πράξη και εμποδιζόταν με κάθε τρόπο, θεμιτό ή και αθέμιτο.
Εγώ πάλι απεχθάνομαι τα μακριά μαλλιά. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά τα θεωρώ χαρακτηριστικό πρωτόγονο και απολύτως περιττό, κατάλληλο μόνο για να σέρνουν στα καρτούν τις γυναίκες οι άνθρωποι των σπηλαίων. 

Σαν παιδί κι εγώ βέβαια δε γλύτωσα τις καταναγκαστικές πλεξούδες. Όχι τις τρελλιάρικες που πιάνονταν στο πλάι κι ανέμιζαν ελεύθερα όπως τρέχαμε, αλλά τις άλλες, τις σφιχτοπλεγμένες, τις απόλυτα ομοιόμορφες, που στερεώνονταν με κοκκαλάκια-πασχαλίτσες και μου έφερναν πονοκέφαλο, τόσο σφιχτές που ήταν για να μην ξεφεύγει ούτε μια τρίχα. Κι ας με ταλαιπωρούσαν, τ’ αγαπούσα πολύ αυτά τα κοκκαλάκια - καμπουριαστές πασχαλίτσες, κούφιες και με μυτερά δοντάκια γύρω για να συγκρατούν τα μαλλιά, αλλά δεν κατάφερα να ξετρυπώσω κανένα όσα ξεχασμένα συρτάρια και ντουλάπια κι αν άνοιξα. Βρήκα όμως κανα-δυο κορδέλες, απ’ αυτές τις γαλάζιες με τα πουά, νάιλον ήταν; που αγοράζαμε με το μέτρο απ’ τα ψιλικά και αποτελούσαν το απαραίτητο συμπλήρωμα της κοτσιδοκόμμωσης: μια σφιχτοδεμένη κορδέλα κι ένας πρόσθετος πονοκέφαλος. 

Δεν ήταν παράξενο λοιπόν που μεγαλώνοντας είχα πάντα κοντοκουρεμένα μαλλιά. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε το ωραίο μας πρόσωπο και τα εκφραστικά μάτια πίσω από τρίχινες κουρτίνες; Ακόμη και τώρα όμως, όταν εμφανίζομαι με τα κοντά μου μαλλιά, εισπράττω απ’ τη γιαγιά μου την ίδια κι απαράλλαχτη αποδοκιμασία που θυμάμαι από παιδί - γιατί μω’ τά ’κοψες τα μαλλιά, άστα να τα κάνεις κόσσες.
Κόσσες γιοκ. Και πλεξούδες επίσης. Μόνο σε ζυμαρικό πλέον …

Πλεξούδες με ανθότυρο και πάστα ελιάς

υλικά:
400 γρ. πλεξούδες
350 γρ. ανθότυρο
6 κουταλιές πάστα από μαύρες ελιές
4 κουταλιές ξηρή μυζήθρα ή γραβιέρα
ψιλοκομμένος μαϊντανός

Βράζουμε τις πλεξούδες σε άφθονο αλατισμένο νερό, σύμφωνα με τις οδηγίες στη συσκευασία. 

Εν τω μεταξύ βάζουμε το ανθότυρο σε κατσαρόλα, που να χωράει και τα ζυμαρικά, και το δουλεύουμε με πηρούνι μαζί με 2-3 κουταλιές από το νερό των μακαρονιών, μέχρι να γίνει ρευστό και κρεμώδες. 

Ρίχνουμε τη μυζήθρα και το μαϊντανό και ανακατεύουμε καλά. 

Στραγγίζουμε τις πλεξούδες, τις περιχύνουμε με λίγο λάδι και τις ρίχνουμε στην κατσαρόλα με τα τυριά. 

Σερβίρουμε με 1-2 κουταλιές πάστα ελιάς σε κάθε πιάτο, λίγο ακόμη μαϊντανό και τριμμένο τυρί.

      

Η συνταγή είναι ιταλική, έχει τίτλο “Caserecce con ricotta e olive” και γίνεται με ρικότα και παρμεζάνα.