… τρώμε ψάρι και κολιό.
Τι ψάρι και κολιό να φάμε όμως φέτος, που ακόμη δε χωνέψαμε τον προχτεσινό μπακαλιάρο της 25ης Μαρτίου;
Μόνο εμένα μου κακοφαίνεται που το Πάσχα έρχεται τόσο νωρίς, βιαστικά σχεδόν, φέτος; Δεν προλάβαμε να ανεβάσουμε τα Χριστουγεννιάτικα κι αρχίσαμε να ψάχνουμε στο πατάρι τ’ αποκριάτικα.
Πώς ήρθαν έτσι οι γιορτές, η μια πάνω στην άλλη; Χάθηκε η απαντοχή, η ανυπομονησία, η λαχτάρα.
Όσο για τη δεύτερη μέσα σε τρεις μέρες αναγκαστική ψαροφαγία, η οικογένειά μου κλώτσησε –καληώρα σαν το γαϊδουράκι της εικόνας. Σεβαστόν, αλλά η παράδοσις επιτάσσει ψάρι.
Και μήπως είναι ανάγκη να φάμε κάτι μεγαλειώδες; Ψάρια δεν είναι μόνο οι τσιπούρες και οι σολωμοί, τα μπαρμπούνια κι οι κουτσομούρες.
Είναι κι οι ταπεινές σαρδέλες του κουτιού …
… μια δροσερή και χορταστική τονοσαλάτα …
… ένας γαύρος ριγανάτος …
… ένα λιτό φιλέτο τόνου μαζί με χόρτα και μπόλικο λεμόνι.
Εξάλλου, τις εστί πλούσιος, Μανωλιό μου; Ο εν το ολίγω αναπαυόμενος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου