Φοντάν με καρότο …

… Το φοντάν ήταν το γλυκό που χαρακτήρισε μια ολόκληρη εποχή. Ή μάλλον την αναβάθμιση επί το ευρωπαϊκότερον του μέσου μικροαστικού ελληνικού σπιτιού.
Στα ολόιδια σαλονάκια τους, με το απαραίτητο σκρίνιο να δεσπόζει καλυμμένο με τα πετσετάκια της προίκας και γεμάτο από δεκάδες, κακόγουστα ως επί το πλείστον, μπιμπελό δεν ταίριαζαν πια οι δίσκοι με τα γλυκά του κουταλιού. Θυμίζανε χωριό, επαρχία, ήταν τραγικά μπανάλ.
Το κέρασμα της μόδας, εκείνο που κάθε νοικοκυρά όφειλε να έχει και που έσπευδε να φέρει, πριν καλά-καλά καθίσει ο επισκέπτης, ήταν το φοντάν.
Και μόνο που το πρόφερες, ένιωθες αμέσως πιο κοσμοπολίτης, έλεγες την πρώτη και ίσως τη μόνη ξένη λέξη που ήξερες. “Έλα, κουμπάρε, πάρε ένα φοντάν” – καλά μας ειρωνευόταν ο Χάρυ Κλυν.
Υπήρχε και ειδικό σκεύος, συνήθως κρυστάλλινο, η φοντανιέρα. Σαν κι αυτή που βρήκαμε σε μια αποθήκη και νιώσαμε σαν αρχαιολόγοι σε ανασκαφή. Η κόρη μας δε, που δεν είχε ξανακούσει καν τη λέξη, μέχρι να τη μάθει είχε κάτι απ' τον Ηλία του 16ου με την τσιμινιέρα, τη μπαγιαντέρα, τη ζαρτιέρα, τη μπιζουτιέρα.
Έτη φωτός μακριά μας φαίνονται τώρα όλα αυτά. Πόσα χρόνια πέρασαν σε τόσο λίγο χρόνο …

Φοντάν με καρότο

 

υλικά:
500 γρ. καρότα
250 γρ. ζάχαρη
100 γρ. ινδοκάρυδο
ξύσμα πορτοκαλιού ή λεμονιού
1 βανίλια

Καθαρίζουμε τα καρότα και τα ζεματάμε για 5΄ σε νερό που βράζει. 

Τα βγάζουμε, τα αφήνουμε να κρυώσουν και τα τρίβουμε στο χοντρό τρίφτη.

Τα ανακατεύουμε με τη ζάχαρη, τα αδειάζουμε σε κατσαρόλα και τα βράζουμε μέχρι να μαλακώσουν.

Αποσύρουμε από τη φωτιά και προσθέτουμε το ινδοκάρυδο, το ξύσμα και τη βανίλια.

Μόλις κρυώσουν, πλάθουμε στρογγυλά μπαλάκια. 

Τα κυλάμε σε ινδοκάρυδο ή τα αφήνουμε σκέτα και τα βάζουμε σε χαρτάκια.

Διατηρούνται στο ψυγείο.