… Το ερώτημα φλέγον, όσο κι ο ήλιος που με χτυπάει κατακούτελα. Να καθίσω σ’ ένα από τα δεκάδες καφε-ζαχαροπλαστεία της Αδριανούπολης, να πάρω μια ανάσα και κανένα αναψυκτικό ή να πάρω σβάρα τους δρόμους για να βρω τα δεκάδες εργαστήρια που φτιάχνουν κάθε λογής σιροπιαστά;
Από τα δυο, διαλέγω και τα δυο. Κάθομαι στο κεντρικό αναψυκτήριο της πόλης που βρίσκεται σ’ έναν μεγάλο κήπο, κοντά στο μεγαλειώδες Selimiye τζαμί. Κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα κι ανάμεσα σε ολάνθιστα παρτέρια παραγγέλνω ένα τσάι, που έρχεται στο κλασσικό ποτηράκι με τους κύβους της ζάχαρης στο πιατάκι …
Από τα δυο, διαλέγω και τα δυο. Κάθομαι στο κεντρικό αναψυκτήριο της πόλης που βρίσκεται σ’ έναν μεγάλο κήπο, κοντά στο μεγαλειώδες Selimiye τζαμί. Κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα κι ανάμεσα σε ολάνθιστα παρτέρια παραγγέλνω ένα τσάι, που έρχεται στο κλασσικό ποτηράκι με τους κύβους της ζάχαρης στο πιατάκι …
… και μια λεμονάδα, από εκείνες τις δροσερές και μυρωδάτες που τόσο καλά ξέρουν να φτιάχνουν οι Τούρκοι. Κι ένα κεσκιούλ -μια ρευστή κρέμα αμυγδάλου.
Τώρα λοιπόν που ξαναβρήκα την ανάσα μου, είμαι έτοιμη για τα μπακλαβατζίδικα. Κι υπάρχουν δεκάδες από δαύτα. Με τις βιτρίνες τους γεμάτες τραγανούς και σοροπάτους πειρασμούς …
… με ταψιά και ταψάκια γεμάτα γλυκά σε κάθε σχήμα και μέγεθος –τουλούμπες στρογγυλές και τουλουμπάκια, μπακλαβαδάκια με φυστίκι, με καρύδι, με ινδοκάρυδο, με σοκολάτα, κουρκουμπίνια και καταΐφια, σεκέρ παρέ και σαραγλί, μπακλαβά με φυστίκι.
Και κοίτα να δεις μια σύμπτωση -όλοι είναι από το Γκαζιαντέπ, κοντοπατριώτες του Καχραμάν ντε, μπορεί και καλφάδες του παππού Μεμίκ! Κι οι μαστόροι – οι usta με τ’ όνομα- να κάθονται απέξω με τις κάτασπρες στολές και τα μαντήλια στο λαιμό, να πάρουν μια ανάσα και λίγον αέρα μακριά απ’ τα σύννεφα τ’ αλευριού. Έτοιμοι και πρόθυμοι να σ’ εξυπηρετήσουν, φιλικοί χωρίς να γίνονται φορτικοί και πρόθυμοι να σου δώσουν να δοκιμάσεις, να σε κεράσουν όχι για να σε κάνουν να αγοράσεις, αλλά για να δεις την τέχνη και τη μαστοριά τους.
Τα σιροπιαστά είναι η λατρεία μου –τα ψάχνω και τα δοκιμάζω όπου και όσο μπορώ. Ούτε στην Ξάνθη, ούτε στα Γιάννενα βρήκα νοστιμότερα. Το φύλλο τους λεπτό σαν τσιγαρόχαρτο και τραγανό, η γέμιση μπόλικη κι όμως ελαφριά και το σιρόπι τους δεμένο και διακριτικά γλυκό –χωρίς να πνίγει το γλυκό και να σε λιγώνει.
Όσο για τις τιμές τους, αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Από 10 έως 15 ευρώ το κιλό τα βρήκα σε Ξάνθη και Γιάννενα –ανάλογα με το ζαχαροπλαστείο, την περιοχή και το όνομα. 10 λίρες είχαν τα περισσότερα στην Αδριανούπολη και 15 τα ακριβότερα – αυτά που είχαν γέμιση με φυστίκι Αιγίνης κι ένα παράξενο πράσινο ‘φυστικένιο’ φύλλο. Τουτέστιν από 5 έως 7,5 ευρώ το κιλό.
Όσο για τις τιμές τους, αυτή είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία. Από 10 έως 15 ευρώ το κιλό τα βρήκα σε Ξάνθη και Γιάννενα –ανάλογα με το ζαχαροπλαστείο, την περιοχή και το όνομα. 10 λίρες είχαν τα περισσότερα στην Αδριανούπολη και 15 τα ακριβότερα – αυτά που είχαν γέμιση με φυστίκι Αιγίνης κι ένα παράξενο πράσινο ‘φυστικένιο’ φύλλο. Τουτέστιν από 5 έως 7,5 ευρώ το κιλό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου