Τι έκανα στην Πρέβεζα ...

 ... διότι μεγάλωσα πια για να παίζω στο Λαύριο. Την Πρέβεζα την επισκέπτομαι συχνά, μου αρέσει το χρώμα κι ο αέρας της, οι πεζόδρομοι, τα στενά και τα δρομάκια που θυμίζουν εκείνα του Λούγκντουνουμ, μόνο που είναι γεμάτα ψαροταβέρνες και μεζεδάδικα, και τα τραπεζάκια είναι τόσο κοντά που μπορεί και να μην ξέρεις σε ποιο μαγαζί κάθεσαι τελικά.

Μ' αρέσει να τριγυρνάω στο Σαϊτάν παζάρ, να χαζεύω τσάντες, σουβενίρ και καπέλα, γραφικά καφενεία και γάτες ενθρονισμένες κάτω από αψίδες γιασεμιών, 

μ' αρέσουν οι πίτες, τα σουσαμένια κουλούρια και τα αρωματικά κουλουράκια κανέλλας στο φούρνο Καρανίκα κι ας μην μπορώ να τα φάω, μου αρκεί να χώνω τη μύτη μου στη σακούλα με τα κουλουράκια και ν' ανασαίνω την κανέλλα τους, 

μ' αρέσει η καλαισθησία στους δρόμους, τις βιτρίνες, τους τοίχους, τις κολώνες,

 οι στίχοι που είναι καλλιγραφικά γραμμένοι στις γυάλινες πόρτες των καταστημάτων, η δυνατή μυρωδιά του κρεμμυδιού όταν περνάς πρωί έξω από την Ψάθα κι η μυρωδιά της ψητής σαρδέλας που κυριαρχεί από τις δώδεκα και μετά, το άρωμα του γλυκάνισου που σε σέρνει απ' τη μύτη μέχρι την ποτοποιία του Ρούμπου, 

ούτε ούζο πίνω ούτε αλκοόλ, αλλά αγοράζω τα μικρά μπουκαλάκια, μ' αρέσει έτσι που τα τυλίγουν σε χαρτί, 

τυλιγμένα τ' αφήνω και τα χαζεύω στα ντουλάπια μου, τυλιγμένη έχω ακόμα και την κανελλάδα που πήρα απ' το καφεκοπτείο του Κωστούλα, κρατάει παρέα στο λευκαδίτικο ροζολί.

Με μεγάλη χαρά ανακάλυψα τα Chubbies, σιγά τον Κολόμβο για να είμαι ειλικρινής, αμέσως τράβηξε το μάτι μου το διακριτικό ιδιαίτερο γωνιακό μικρό street food. Το να πει κανείς ότι φτιάχνει σάντουιτς, παρότι τυπικά ακριβές, θα ήταν από άδικο έως ιερόσυλο.
Τα αφράτα ψωμάκια γεμίζονται με χειροποίητα αλλαντικά ή σιγομαγειρεμένο μοσχαράκι, ταιριαστά αλείμματα, σάλτσες, relish και τυρί κατά βούλησιν, δε μοιάζουν με τίποτε που έχεις δοκιμάσει και μπορείς να εκφράσεις ελεύθερα τον ενθουσιασμό σου στο συμπατριώτη μου ευγενέστατο σεφ και ιδιοκτήτη και στη διακριτική συνεργάτιδά του, που εξηγούν, μιλούν, προτείνουν και ολοφάνερα αγαπούν πολύ αυτό που κάνουν. Όσο το αγαπήσαμε κι εμείς που το φάγαμε.

Υπάρχουν σαλάτες-γεύματα σε βαζάκια, ιδιαίτερα χοτ-ντογκς με πατέ κρεατικών αντί για λουκάνικο,

και γλυκά σε βαζάκια με red velvet ή τσουρέκι, κρέμα και δικό τους γλυκό κουταλιού - η κολοκύθα τους είναι πιο μαγική κι από της Σταχτοπούτας και το κυδώνι πιο ρουμπινί κι από ρουμπίνι.

Και κάτι τελευταίο, οι τιμές είναι σκανδαλιστικά καλές, σχεδόν άδικες για την εξαιρετική ποιότητα και την καθημερινή φροντισμένη προετοιμασία ενός food  στο street του οποίου ευχαρίστως θα μετακόμιζα.

Διασαφηνίζω ότι, όπως και στις άλλες, λίγες φορές που αναφέρθηκα σε φαγητά, γλυκά, καταστήματα ή μέρη που μου άρεσαν, έτσι και τώρα δεν περιέχω τοποθέτηση προϊόντος.

Τοποθέτησα όμως σε κουτί ένα προϊόν που μου έκανε εντύπωση, για να το αναλύσω με την ησυχία μου. Σε ένα παραδοσιακό ζαχαροπλαστείο της πόλης με το ρετρό όνομα Σπιτικό, που κάνει ωραίο γαλακτομπούρεκο, υπήρχε ένα γλυκό που δεν έμοιαζε με τίποτε από όσα ήξερα - και στα σιροπιαστά έχω σαρώσει Ξάνθη, Κομοτηνή και Θεσσαλονίκη εκτός από τα πάτρια. 

Ήταν και τετράγωνο και στρογγυλό στο κέντρο, είχε και φύλλο μπακλαβά και καρύδι και ζύμη, ούτε ο Κωνσταντίνου θα το περιέγραφε καλύτερα, αλλά τι ήταν; Αφαλός της χανούμισσας, το πήρε το ποτάμι κι εγώ μαζί. 

Ήξερα το τούρκικο Hanım göbeği ή kadın göbeği, γλυκό κοντινό στο σεκέρ παρέ με μια τρύπα στο κέντρο που θυμίζει αφαλό, αυτό ήταν διαφορετικό, νόστιμο πάντως, καλοψημμένο και καλά σιροπιασμένο.

Περπατώντας αργά στην προκυμαία,«υπάρχω;» λες κι ύστεραΔεν είμ' εδώ γι' αυτούς που με ζητάνεείναι κλειστό το μαγαζί και δεν πουλάμεΜη μου χαλάς αυτή την εκδρομή μουμη με γυρίζεις πίσω στα στενά.