… Κι εκεί που βάδιζα κουρασμένη κι εντελώς αποπροσανατολισμένη κάπου στο κέντρο της Θεσσαλονίκης - διότι εγώ στις μεγάλες πόλεις χάνομαι και σβήνω, εκεί που περπατούσα ως θηλυκή εκδοχή του Θύμιου που κατέβηκε πρώτη φορά στην πρωτεύουσα …
… κι έψαχνα ταμπέλες και πινακίδες μπας και προσανατολιστώ επιτέλους και βρω quo vado η domina, είδα μια μικρή απλή παλιοτική πινακίδα. Αυθεντική κι όχι τάχα μ’ δήθεν ρετρό και vintage.
Και φυσικά μπήκα μέσα διότι το ένστικτό μου με καθοδηγεί πάντα σωστά εκτός απ’ όταν κάνει λάθος. ΄Ένας μικρός χώρος με μια απλή βιτρινούλα, σαν αλλοτινό γαλατάδικο,
… και στο βάθος κήπος. Του παραδείσου. Το εργαστήριο που έφτιαχνε λουκούμια. Λουκούμια τριαντάφυλλο, σύκο, βανίλια, περγαμόντο, με μούστο, με μαστίχα, λουκούμια αέρινα, μεταξωτά, ένας σκανδαλώδης λιγωτικός αφρός στο στόμα.
Κλειδώστε με μέσα και πετάξτε το κλειδί στον καταρράκτη. Θα με βρείτε το πρωί σκασμένη αλλά πανευτυχή, με την άχνη στη μουσούδα να βγάζει τον ιατροδικαστή από τον κόπο.
Κι ο κολοφώνας της δόξης τους - και δική μου νιρβάνα - ήταν τα λουκούμια πορτοκάλι που είχαν μέσα και κυβάκια πορτοκαλιού. Μικροσκοπικά, τοσοδούλικα, ανεπαίσθητα αλλά τόσο αισθητά.
Από το 1948 λέει η πινακίδα, ελπίζω να συνεχίζουν μέχρι το 2048 τουλάχιστον λέω εγώ, οι μεταγενέστερες γενιές δε με πολυνοιάζουν, ας κάνουν το κουμάντο τους να ευχηθούν για λογαριασμό τους. Εγώ τότε, μια φαφούτα γριά με σάκχαρο σε δυσθεώρητα ύψη, θα πιπιλίζω απολαυστικά τα λουκούμια πορτοκάλι - κι αν έχω μασελίτσες μπορεί να τρώω και τα κυβάκια χράτσα-χρούτσα …
… Κι εκτός όλων των άλλων, είναι το καλύτερο, αγνότερο και ασφαλέστερο γλυκό για όποιον έχει δυσανεξία στη γλουτένη. Αμ, πώς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου