… Μούρη αποφεύγω να πουλάω παρ’ ότι σίγουρα το μουτράκι μου θα γινόταν ανάρπαστο – και μετά ξύπνησα και είδα ότι κοιμόμουν ξεσκέπαστη κι ότι πιο πολύ έφερνα στο αστείο μορτάκι του Μαχαιρίτσα παρά στο αστείο μουτράκι της Όντρεϊ.
Έστω κι έτσι όμως, μούρη δεν πουλάω. Και αντιπαθώ τα μάλα όσους το κάνουν κι ακόμη περισσότερο όσους νομίζουν ότι οφείλουν και δικαιούνται να το κάνουν. Μεγαλόσχημοι κι ονομαστοί γιατροί, καθηγητάδες, νομικοί. Όλοι τους μικροί θεοί τυφλωμένοι απ’ την ίδια τους τη λάμψη, δε βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους, δεν ακούνε ήχους άλλους από τα οικεία τους διαρκώς επαναλαμβανόμενα μάντρα – Ave Ceasar, Hare Krishna - που εξυμνούν το μεγαλείο τους.
Τελικά είχαν δίκιο όσοι μου έλεγαν ότι τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζεις από το έργο τους, είναι προτιμότερο να μην τους γνωρίσεις ποτέ από κοντά. Να δεχτώ κι ευχαρίστως να παραβλέψω την όποια εκκεντρικότητα, ιδιαιτερότητα, ακόμη και μια δόση ματαιοδοξίας ή ξιπασιάς ενός λογοτέχνη, ηθοποιού ή καλλιτέχνη. Ενός επιστήμονα όμως; Ενός γιατρού σκαρφαλωμένου στον προσωπικό του Όλυμπο, που περιφρονεί τα ταπεινά ανθρωπάρια που πέσαν στην ανάγκη του;
Άνθρωποι μικροί όχι μόνο για την ιατρική μπλούζα που ορκίστηκαν να τιμούν αλλά ακόμη και για τα σινιέ, πανάκριβα κουστούμια τους.
Μωρέ το στόμα μου πικράθηκε που μίλησα για δαύτους – που λέει κι η Φουρτουνάκισσα νεράιδα. Ας ξεχάσω τις μούρες τους κι ας φτιάξω καλύτερα εκείνα τα γλυκά τοστ με τα μούρα …
Έστω κι έτσι όμως, μούρη δεν πουλάω. Και αντιπαθώ τα μάλα όσους το κάνουν κι ακόμη περισσότερο όσους νομίζουν ότι οφείλουν και δικαιούνται να το κάνουν. Μεγαλόσχημοι κι ονομαστοί γιατροί, καθηγητάδες, νομικοί. Όλοι τους μικροί θεοί τυφλωμένοι απ’ την ίδια τους τη λάμψη, δε βλέπουν πέρα απ’ τη μύτη τους, δεν ακούνε ήχους άλλους από τα οικεία τους διαρκώς επαναλαμβανόμενα μάντρα – Ave Ceasar, Hare Krishna - που εξυμνούν το μεγαλείο τους.
Τελικά είχαν δίκιο όσοι μου έλεγαν ότι τους περισσότερους ανθρώπους που γνωρίζεις από το έργο τους, είναι προτιμότερο να μην τους γνωρίσεις ποτέ από κοντά. Να δεχτώ κι ευχαρίστως να παραβλέψω την όποια εκκεντρικότητα, ιδιαιτερότητα, ακόμη και μια δόση ματαιοδοξίας ή ξιπασιάς ενός λογοτέχνη, ηθοποιού ή καλλιτέχνη. Ενός επιστήμονα όμως; Ενός γιατρού σκαρφαλωμένου στον προσωπικό του Όλυμπο, που περιφρονεί τα ταπεινά ανθρωπάρια που πέσαν στην ανάγκη του;
Άνθρωποι μικροί όχι μόνο για την ιατρική μπλούζα που ορκίστηκαν να τιμούν αλλά ακόμη και για τα σινιέ, πανάκριβα κουστούμια τους.
Μωρέ το στόμα μου πικράθηκε που μίλησα για δαύτους – που λέει κι η Φουρτουνάκισσα νεράιδα. Ας ξεχάσω τις μούρες τους κι ας φτιάξω καλύτερα εκείνα τα γλυκά τοστ με τα μούρα …
Γλυκά τοστ με μούρα
υλικά:
12 φέτες ψωμί του τοστ (λευκό ή και μπριός)
200 γρ. μαρμελάδα μούρο ή κόκκινα φρούτα
1 βαζάκι μούρα σε σιρόπι*
2 αυγά
4 κουταλιές γάλα
αλεύρι
βούτυρο ή μαργαρίνη
Κόβουμε τις κόρες από τις φέτες του ψωμιού.
Χτυπάμε τα αυγά με το γάλα και βουτάμε κάθε φέτα στο μείγμα.
Την περνάμε από το αλεύρι και την τηγανίζουμε σε μέτρια φωτιά, σε λίγο βούτυρο ή μαργαρίνη, μέχρι να χρυσίσει κι απ’ τις δυο πλευρές.
Αν θέλουμε να κάνουμε τις φέτες πιο ελαφριές, παραλείπουμε το αλεύρωμα.
Αραιώνουμε τη μαρμελάδα με λίγο από το σιρόπι των μούρων και την ανακατεύουμε καλά.
Κόβουμε κάθε φέτα ψωμιού διαγωνίως, αποκτώντας έτσι 24 τρίγωνα.
Αλείφουμε ένα τρίγωνο με μαρμελάδα, το βάζουμε σε πιάτο και το καλύπτουμε με ένα ακόμη τρίγωνο, αλειμμένο κι αυτό με μαρμελάδα.
Από πάνω βάζουμε ένα σκέτο τρίγωνο, το πασπαλίζουμε με ζάχαρη άχνη και το διακοσμούμε με ένα μούρο.
Συνεχίζουμε φτιάχνοντας τριάδες, μέχρι να τελειώσουν όλα τα υλικά.
* Μούρα σε σιρόπι υπάρχουν στα σούπερ μάρκετ, στα ράφια με τις κομπόστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου