Μελιτζάνες του σεΐχη …

…  Το γιο του σεΐχη ξέρω εγώ. Καλά μη φανταστείς ότι τον ξέρω προσωπικά, αν και δε φταίω εγώ γι’ αυτό. Πέρασα από το σπίτι του πριν λίγα χρόνια, αλλά έλειπε*. Παρόλα αυτά εγώ αυτόν ξέρω για Rudolph αυτόν εμπιστεύομαι.

Όχι σαν εσένα που ξέρεις μόνο το ελαφάκι – άντε και το Νουρέγιεφ. 

Τις μελιτζάνες του σεΐχη από την άλλη, ομολογώ ότι δεν τις είχα ξανακούσει μέχρι να διαβάσω την “Αφροδίτη ” της Ιζαμπέλ Αλιέντε. Και χάρηκα πολύ που βρέθηκαν στο δρόμο μου και στο πιάτο μου …

Μελιτζάνες του σεΐχη

υλικά:
2 μέτριες μελιτζάνες
1 κρεμμύδι
2 σκελίδες σκόρδο
4 κουτ. σούπας ελαιόλαδο
1 πρέζα γαρύφαλλο
1 κουτ. γλυκού ζάχαρη
2 ντομάτες
τριμμένη παρμεζάνα ή γραβιέρα ή ημίσκληρο τυρί
αλάτι, πιπέρι, βούτυρο

Χοντροκόβουμε το κρεμμύδι και το σκόρδο και τα σωτάρουμε ελαφρά στο λάδι. 

Νοστιμίζουμε με το γαρύφαλλο και τη ζάχαρη και αλατοπιπερώνουμε. 

Σκεπάζουμε το τηγάνι και σιγοβράζουμε μέχρι να μαλακώσουν προσθέτοντας αν χρειαστεί λίγο κρασί ή νερό. 

Σαπουνίζουμε τις μελιτζάνες και τις καθαρίζουμε αφαιρώντας εναλλάξ λωρίδες από τη φλούδα τους (αφαιρούμε μία λωρίδα και αφήνουμε στη διπλανή της τη φλούδα, σχηματίζοντας ρίγες). 

Κόβουμε τις μελιτζάνες σε χοντρές ροδέλες και τις βάζουμε σε λαδωμένο σκεύος, κεραμικό ή πυρέξ. 

Τις αλατοπιπερώνουμε, σκορπίζουμε από πάνω τα μισά σκορδοκρέμμυδα και πασπαλίζουμε με το μισό τυρί.

      

Κόβουμε τις ντομάτες σε χοντρές ροδέλες και τις στρώνουμε πάνω από το τυρί. 

Τις αλατοπιπερώνουμε, σκορπίζουμε από πάνω τα υπόλοιπα σκορδοκρέμμυδα και πασπαλίζουμε με το υπόλοιπο τυρί.

     

Περιχύνουμε με λάδι ή ρίχνουμε μερικά κομματάκια βούτυρο και σκεπάζουμε το σκεύος με αλουμινόχαρτο. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 40΄ περίπου. 

Αφαιρούμε το αλουμινόχαρτο και ψήνουμε για 10΄ ακόμη.

      

 

* Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ο Ροντόλφο μάλλον θα πρέπει να έλειπε για χρόνια κι όχι μόνο εκείνο το απόγευμα που πέρασα απροειδοποίητα εγώ, γιατί το σπίτι είχε μετατραπεί σε μουσείο.

    

Άσε που από κοντά είχε ανοίξει μια μικρή Osteria με τοπικές σπεσιαλιτέ και το όνομά του φαρδύ-πλατύ στην ταμπέλα της, κάτι που δύσκολα θα επέτρεπε ο γειτονικός σπιτονοικοκύρης …

Η μαμά λείπει ταξίδι …

… για δουλειές (;)

Γιατί μέσ’ την κουζίνα μας μια τέτοια απραξία; 
Πού είν’ η οικοδέσποινα και δε μας μαγειρεύει;
Λείπει ταξίδι για δουλειές στη νότιο Ιταλία …

Γιατί τα δυο ψυγεία μας δεν άνοιξαν καθόλου,
κι οι ζουμερές ντομάτες μας κλεισμένες μαραζώνουν,
γιατί τυριά και κρέατα αμίλητα προσμένουν
τις κατσαρόλες τις λαμπρές να τα φιλοξενήσουν;

Γιατί η μαμά δραπέτευσε στον ήλιο της Ματέρα …



 

Kalinifta …

Εδώ και καιρό είναι σα να νύχτωσε απότομα στη χώρα, σα να λιγόστεψε το φως. Για άλλους βαθύτερο, για άλλους λιγότερο πυκνό, το σκοτάδι απλώθηκε απότομα. Σαν σε απροειδοποίητη διακοπή ρεύματος – εκεί που είχαμε συνηθίσει με όλα τα φώτα και τις συσκευές αναμμένα, κόβεται ξαφνικά το ρεύμα και πασχίζουμε να συνεχίσουμε ό,τι κάναμε υπό το λιγοστό φως των κεριών.
Φως αγαπημένο πεθύμησα, ήλιον αλλιώτικο, να διώξει λίγο το σκοτάδι. Και ξαναβρέθηκα στη Ματέρα – την τόσο ιδιαίτερη πολιτεία του ιταλικού νότου.

 


Παράξενο να νιώθω τόση οικειότητα και ασφάλεια σε μια πόλη ξένη – ούτε τη γλώσσα της δεν ξέρω. Ξέρω όμως ν’ ακολουθήσω τις μυρωδιές της, να τριγυρίσω στα στενά της χωρίς να χαθώ.

Ξυπνάω στις 7 και πάω γραμμή για το φούρνο. Να πάρω ψωμί παλιοτικό, που μυρίζει προζύμι και ξύλα, φοκάτσια σκέτη μόνο με λάδι και δεντρολίβανο, φρεσκοζυμωμένα παντσερότι με μοτσαρέλα και ντομάτα, κρουασάν που δε θυμίζουν τους παραφουσκωμένους διπλούς αερόσακους της Πάμελα Άντερσον και κουλουράκια κάθε λογής.
Κι από κει στη μικρή λαϊκή για ζουμερά ντοματίνια, ολόγλυκα σταφύλια, ντόπια πεπόνια, αχλάδια και φραγκόσυκα.

Τέσσερις μέρες ξέκλεψα – κι έκλεψα τις τελευταίες ζέστες του καλοκαιρινού ήλιου, τις πρώτες αμυδρές φθινοπωρινές μυρωδιές, γεύσεις, ακούσματα κι εικόνες. Κι έφτιαξα αναμνήσεις φωτεινές, να με συντροφεύουν το χειμώνα που προμηνύεται δριμύς.
Και κοίτα κάτι συμπτώσεις – το τελευταίο βράδυ πριν φύγω μια παρέα μουσικών έστησε μια αυτοσχέδια παράσταση σε μια πλατεΐτσα της πόλης. Με ταραντέλες ζωηρές και μελωδικές καντάτες, διανθισμένες με αφηγήσεις που ελάχιστα κατάλαβα. Κρίμα που τους πέτυχα στο τέλος της παράστασης.

 

Κι εκεί που μάζευαν τα όργανά τους, τα ξανάστησαν για ένα τελευταίο τραγούδι. Και μας ζήτησαν να κάνουμε κύκλο και να το χορέψουμε μαζί τους το κατωιταλιώτικο Kalinifta.
Τραγούδησα, χόρεψα κι έκλαψα μαζί. Μπορεί η απάντηση να είναι τόσο απλή;
Όχι πια “Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ”.
Αλλά “Καληνύφτα σε ’φήνω τσαι φέω,
μα που πάω που σύρνω που στέω,
στην καρδιά μου πάντα σένα βαστώ” …

Αύριο είναι μια άλλη μέρα, που έλεγε κι η Σκάρλετ …

Kalinifta

Matinata(Serenata-Καντάδα) in griko/γραικάνικα
Composer/Lyricist:Vito Domenico Palumbo(1856-1918)
from town Calimera-Grecìa Salentina-South Italy

Tien glicea tusi nifta ti en òria (Τί γλυκιά τούτη η νύχτα,τί ωραία)
Cì evò 'en plonno pensèonta 'ss'esena (κι εγώ δεν κοιμάμαι, σκέφτομαι εσένα)
C'ettù mpì 's ti ffenèstra ssu agàpi mu (και εδώ κάτω απ' το παραθύρι σου, αγάπη μου)
Tis kardia mmu su nifto ti ppena mu (της καρδιάς μου σ' ανοίγω τον πόνο μου)

Evò panta ss'esena penseo (Εγώ πάντα εσένα σκέφτομαι)
Jati 'sena, fsichi mmu 'gapò (γιατί σένα ψυχή μου αγαπώ)
Ce pu pao, pu sirno, pu steo (κι όπου πάω, όπου σύρω, όπου μείνω)
Sti kkardia panta sena vastò (στην καρδιά μου πάντα εσένα βαστώ)

C'isu mai de m'agapise, oria mou (μα σύ δε μ' αγάπησες ποτέ, ομορφιά μου)
non hai mai sofferto da me (δεν έχεις ποτέ πονέσει για μένα)
Mai citt'orria chili su en onitse (δεν έχεις ανοίξει ποτέ κείνα τα ωραία σου χείλη)
Na mu pi loja agapi vloimena (να μου πούν λόγια αγάπης βλογημένα)

Kalì nifta! Se finno ce fèo (Καληνύχτα σε αφήνω και πάω)
Plaja 'su ti 'vò pirta prikò (κοιμήσου εσύ καθώς φεύγω με πίκρα)
Ma pu pào, pu sirno, pu steo (μα όπου πάω, όπου σύρω, όπου μείνω)
Sti'kardìa panta sena vastò (στην καρδιά μου πάντα εσένα θα κρατώ)

 

Μανιτάρια γεμιστά - Ψητά τοματίνια …

… Επιμύθιον:

 Για να καταλάβεις έναν τόπο δεν πρέπει να πας σαν τουρίστας. Πρέπει να γίνεις ντόπιος, έστω τις λίγες μέρες ή ώρες που θα βρεθείς εκεί. Κι ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσεις είναι να παρατηρήσεις τους ντόπιους, τις σακούλες που κρατάνε, τα μαγαζιά που προτιμούν, τι τρώνε, πού πάνε, από ποια μαγαζιά βγαίνουν. Θα πάρεις πληροφορίες που κανένας ταξιδιωτικός οδηγός δεν μπορεί να σου δώσει.

Έτσι κάνω όπου κι αν πάω. Κι ύστερα αρχίζω να υφαίνω σαν την αράχνη τον ιστό μου. Ή το δίχτυ προστασίας μου.
Ένας φούρνος είναι ο πιο απαραίτητος …

… το ίδιο κι ένα μπακάλικο με ντόπια προϊόντα … 

 

… ένα μαγαζάκι με τυριά κι αλλαντικά …

… ένα ζαχαροπλαστείο που η βιτρίνα του τραβάει το μάτι και εμπνέει εμπιστοσύνη …

κι ένα μανάβικο ή μια υπαίθρια αγορά. Έτοιμος ο μικρόκοσμος που θα μας προμηθεύει καθημερινά τα απαραίτητα.

Σίγουρα ένα ταξίδι με γκρουπ είναι πιο εύκολο, πιο άνετο και ίσως για κάποιους πιο ασφαλές. Για μένα όμως είναι κάτι απόλυτα προκαθορισμένο, που δεν σου επιτρέπει να ακολουθήσεις τη διάθεση της στιγμής και σε εμποδίζει να νιώσεις το ρυθμό του τόπου που επισκέπτεσαι.

Στο επανιδείν, λοιπόν, Ματέρα κι ευχαριστούμε πολύ.
Ή, όπως έγραφε και η σακούλα του παντοπωλείου …

Και για τις ιδέες που κλέψαμε απ’ τις τρατορίες σου:

Μανιτάρια γεμιστά

υλικά:
500 γρ. λευκά μανιτάρια
σάλτσα ντομάτας
τυρί cottage

ημίσκληρο τυρί ή παρμεζάνα

Καθαρίζουμε τα μανιτάρια, τα γεμίζουμε με τη σάλτσα ντομάτας και τα πασπαλίζουμε με τριμμένη παρμεζάνα.

 

Για μια πιο ελαφριά εκδοχή, τα γεμίζουμε με cottage cheese.

Τα βάζουμε σε ταψί με λίγο άσπρο κρασί.

 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου, για 20΄-25΄.

Ψητά τοματίνια

Βάζουμε σε πήλινο ή αντικολλητικό ταψάκι τα τοματίνια και τα αλατίζουμε με χοντρό αλάτι.

 

Αρωματίζουμε με ρίγανη και θυμάρι και ραντίζουμε με βαλσαμικό ξύδι. 

Ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180 βαθμούς κελσίου,

μέχρι να σκάσει και να ανοίξει η φλούδα τους. 

Γίνονται ολόγλυκα και ζουμερά και είναι γεμάτα με το ευεργετικό λυκοπένιο.

.

Θέμα: Πώς πέρασα το Πάσχα …

… Εμείς το Πάσχα πήγαμε στην Ιταλία. Ο μπαμπάς μου και η μαμά μου διάλεξαν τη νότια Ιταλία γιατί τους αρέσει πολύ λένε το χρώμα και η ζεστασιά του Νότου. Λες και το ξέραν από χτες.

Ήταν πολύ όμορφα αλλά και πολύ κουραστικά γιατί η μαμά μου ήθελε να τριγυρίζει όλη μέρα στα σοκάκια της Ματέρα, να πάμε σε όλα τα Μουσεία που βρίσκαμε ανοιχτά και να επισκεφτούμε όλη τη γύρω περιοχή σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων.
Ο μπαμπάς μου ήθελε συνέχεια να βγάζει φωτογραφίες και η μαμά μου θύμωνε που σταματούσε συνέχεια το αυτοκίνητο και κατέβαινε μόλις έβλεπε δέντρο και λιβάδι για να τα φωτογραφήσει.    

Κι ο μπαμπάς μου θύμωνε γιατί η μαμά μου ήθελε να μπαίνει σ’ όλους τους φούρνους και τα παντοπωλεία της πόλης και ρωτούσε με νοήματα τους ντόπιους πού γίνεται η λαϊκή αγορά.
Και τελικά η μαμά μου ανακάλυψε τη λαϊκή αγορά και αγόρασε 3 κιλά λεμόνια από την Καλαβρία για να τα κάνει γλυκό και 2 κιλά από κάτι άσπρα κρεμμύδια που βλέπαμε πρώτη φορά και αγκινάρες και τοματίνια και ό,τι άλλο έβλεπε και μετά φορτωθήκαμε σαν τα μουλάρια για να τα κουβαλήσουμε στο ξενοδοχείο κι ο μπαμπάς μου έλεγε ‘Τι έχεις, Γιάννη; Τ’ είχα πάντα. Λαϊκή και ψώνια κάθε μέρα, τα ίδια και στις διακοπές’.
Αλλά όταν πήγαμε στο ξενοδοχείο και δοκίμασε αυτά που είχαμε αγοράσει, του άρεσαν πολύ και είπε μπράβο στη μαμά μου και ήμασταν όλοι  πολύ χαρούμενοι και πολύ κουρασμένοι.

Εμένα μου άρεσαν πολύ τα φαγητά της περιοχής και κυρίως η φοκάτσια και κάθε μέρα έτρωγα και μια διαφορετική αλλά δεν κατάφερα να δοκιμάσω απ' όλες. Και μου άρεσαν και τα παντσερότι, που είναι σαν μικρά τηγανητά καλτσόνε, και η ρικότα και το σαλάμι Μιλάνου και πιο πολύ απ' όλα τα παγωτά.

Και την τελευταία μέρα πριν φύγουμε, βγήκαμε να αγοράσουμε σουβενίρ και δωράκια κι έπρεπε να πάρουμε κάτι για τη γιαγιά και την άλλη γιαγιά και τους τρεις θείους μου και τα ξαδερφάκια μου και τις φίλες μου και τους συναδέλφους του μπαμπά και τους συναδέλφους της μαμάς και τελικά είπε ο μπαμπάς μου ‘με τόσα λεφτά που χρειάζονται για τα δωράκια, μπορούμε να τους κάνουμε τα έξοδα να έρθουν οι ίδιοι εδώ ’ και πήραμε από ένα δωράκι για τον καθένα μας και ήμασταν όλοι πολύ ευχαριστημένοι.

Κι όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας είπα στο μπαμπά μου ότι θέλω να ξαναπάμε του χρόνου και μου είπε ο μπαμπάς μου ‘ Έτσι όπως πάει η οικονομία, του χρόνου θα κατέβουμε στην αυλή μας και πολύ είναι ’.

Έτσι πέρασα το Πάσχα!

Το αλμπουμάκι μου (Φάτε μάτια ψάρια!):

                      Τα λαχταριστά τοματίνια 

      Φοκάτσια με πομοντόρια και ελιές 

  

    Λεμονάκια μυρωδάτα

  

          Παντσερότι      

  

    Ρικότα ολόφρεσκια

Pane al piscatore 
.

Ποικιλία τυριών και αλλαντικών 

                                                                                                                            

Σπιτική ρικότα …

… Η Pasquetta, όπως ονομάζεται η Δευτέρα του Πάσχα στην Ιταλία, είναι μέρα γιορτινή. Και θεσμοθετημένη επίσημη αργία, όπως η επομένη των Χριστουγέννων και η επομένη της Πεντηκοστής, δίνοντας τη δυνατότητα στους εργαζόμενους να γιορτάσουν για μία ακόμη μέρα.

Είχα διαβάσει ότι τη μέρα αυτή οι Ιταλοί συνηθίζουν να την περνούν στην εξοχή, ψήνοντας ή κάνοντας πικνίκ. Τίποτε όμως δεν μπορούσε να με προετοιμάσει γι' αυτό που είδαν τα ματάκια μου. Χιλιάδες κόσμου να έχουν κατακλύσει την ύπαιθρο, ατέλειωτα μποτιλιαρίσματα σε εθνικούς και επαρχιακούς δρόμους, ουρές χιλιομέτρων στις εξόδους για τους δημοφιλείς προορισμούς, ένας εκ των οποίων ήταν και ο δικός μας.

Το Αλμπερομπέλλο. 

      

Χαϊδευτικά θα μπορούσαμε να το πούμε Στρουμφοχωριό μια που μεγάλο μέρος του αποτελείται από "trulli", πέτρινα σπίτια που καταλήγουν στους χαρακτηριστικούς τρούλους, διακοσμημένους με κάθε είδους σύμβολα.



    
Χαρακτηρισμένο από την Unesco ως Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς από το 1996, είναι ένα μέρος που αξίζει να δει κανείς.





Καλό θα ήταν βέβαια, για να μπορέσει να το δει, να επιλέξει κάποια άλλη μέρα.    

Ακόμη κι έτσι πάντως, είχε το γούστο του. Σταθήκαμε στην ατέλειωτη ουρά για ολόφρεσκο παγωτό …

… αγοράσαμε το χαρακτηριστικό fischietto της περιοχής, μια καλαμένια σφυρίχτρα που μοιάζει με φλογέρα, και συμμετείχαμε στον πανζουρλισμό σφυρίζοντας δαιμονισμένα μαζί με όλους τους άλλους.
Κι ύστερα … ήρθε η ώρα της επιστροφής. Με το αυτοκίνητο γεμάτο με ό,τι μπορούσαμε να φέρουμε μαζί μας, για να κρατήσουμε τη γεύση και το άρωμα της Ιταλίας όσο γινόταν περισσότερο. Πιο πολύ θα μου λείψει η φρέσκια ρικότα με την ανεπανάληπτη γεύση.
Κι αν προσπαθούσα να τη φτιάξω μόνη μου;

Σπιτική ρικότα

υλικά:
1 λίτρο γάλα πλήρες ή ημιαποβουτυρωμένο
400 ml κρέμα γάλακτος με χαμηλά λιπαρά
3-4 κουταλιές σούπας χυμό λεμονιού
λίγο αλάτι (προαιρετικά)

Βάζουμε το γάλα και την κρέμα γάλακτος σε μέτρια φωτιά, ανακατεύοντας περιοδικά για να μην πιάσει. 

 

Θέλουμε το γάλα να φτάσει σε ένα στάδιο ήπιου βρασμού, πριν το σημείο που βράζει δυνατά, αφρίζει και φουσκώνει. 

Αποσύρουμε από τη φωτιά, προσθέτουμε το χυμό λεμονιού, ανακατεύουμε για 1΄ και αφήνουμε το μείγμα να σταθεί για 15΄.

Θα δούμε πολύ γρήγορα να σχηματίζονται στην επιφάνεια μικροί θρόμβοι καθώς το γάλα πήζει σχηματίζοντας το τυρί και αφήνοντας ένα υποκίτρινο υγρό. 

Στρώνουμε μια τσαντήλα ή αρκετές στρώσεις πυκνής γάζας σε ένα σουρωτήρι. Βάζουμε το σουρωτήρι πάνω από μια λεκάνη ή κατσαρόλα.

Μόλις περάσουν τα 15΄, αδειάζουμε το μείγμα μέσα στο σουρωτήρι.

Αφήνουμε να στραγγίξει μέχρι η ρικότα να έχει την πυκνότητα που θέλουμε.

Αλατίζουμε αν θέλουμε και διατηρούμε στο ψυγείο για 4-5 ημέρες.


 

 

.