Χάψα ...

Τό ’χαψες;
Τρελαίνομαι για έθιμα κάθε είδους –τοπικά και μη, σοβαρά ή αστεία, με νόημα ή και χωρίς. Ή με νόημα που δεν είναι πλέον κατανοητό στις μέρες μας.
Φοράω κάθε χρόνο μαρτίτσι την 1η Μαρτίου και το κρεμάω στα δέντρα την 31η, να το πάρουν τα χελιδόνια να χτίσουν τη φωλιά τους.
Στραβολαιμιάζω κοιτώντας τον ουρανό για να είμαι η πρώτη που θα δει χελιδόνι και να θέσω υποψηφιότητα για αγορά παπουτσιών –έθιμο πολύ χρήσιμο την εποχή της κρίσης. Κι ένα σωρό άλλα που σημαδεύουν όμορφα τις εποχές, τις γιορτές και τις μέρες.

Το βράδυ της Τυρινής λοιπόν, το έθιμο προστάζει “χάψα”. Και τα προσώπατα του σπιτιού τηρούν τα εθίματα.
Ένα ή περισσότερα αυγά βράζονται σφιχτά, καθαρίζονται, ή και όχι για περισσότερη πλάκα, και δένονται γερά με χοντρή κλωστή. Τα μέλη της παρέας –και υποψήφια κορόιδα- παίρνουν θέση.
Απέναντί τους ο μεγαλύτερος ή ο ικανότερος του σπιτιού κρατά την άλλη άκρη της κλωστής και κουνά το αυγό όπως κινείται ένα εκκρεμές, ή όπως θυμιατίζει ο παπάς.
Σκοπός του παίχτη είναι να πιάσει το αυγό με τα δόντια του και να το φάει. Σκοπός του “μάστορα” είναι να μην τον αφήσει να τα καταφέρει. Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Χρειάζεται ταχύτητα και τεχνική, συνδυασμός των κινήσεων ματιού, χεριού και στόματος.  



           

Όσο για το συμβολισμό, προφανής και ευφυέστατος: με ένα αυγό κλείνει το στόμα για τη νηστεία της Σαρακοστής και με ένα αυγό ξανανοίγει το βράδυ της Ανάστασης, όταν τρώμε το κόκκινο αυγό που μόλις έχουμε τσουγκρίσει.