Σόιμπλε … Σόιμπλε …

… Τη θυμάσαι την Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου;
Σόιλε, σόιλε τραγουδούσε ο Νίκος Ξανθόπουλος κι η μεταπολεμική Ελλάδα έγλειφε τις πληγές της και πλάνταζε στο κλάμα με τα βάσανα του παιδιού του λαού.
Έσκαγαν στο γέλιο τα παιδιά της παρακολουθώντας αφ’ υψηλού χρόνια αργότερα τις σεναριακές αφέλειες και το μονοκόμματο πρωταγωνιστή, μουσειακά δείγματα μιας εποχής που πέρασε.
Ανεπιστρεπτί;
Κι ήρθανε χρόνοι δίσεκτοι και μήνες πονεμένοι …
Και τα εγγόνια της, παιδιά του ίδιου λαού, βρέθηκαν ξαφνικά να πρωταγωνιστούν στην Οδύσσεια ενός ξεσπιτωμένου, ενός ξετιναγμένου οικονομικά, ενός ξεγελασμένου από γλυκόλαλες Σειρήνες που γίναν Άρπυιες με νύχια γαμψά και σειρήνες περιπολικών κι ασθενοφόρων.
Σύγχρονοι Οδυσσείς που μάχονται καθημερινά τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες. Κι ούτε που είχαν βγει, πολλοί απ’ αυτούς, στον πηγαιμό για την Ιθάκη.
Mais pourquoi moi,
pourquoi maintenant,
pourquoi déjà et où aller,
που ρωτούσε με σπαραγμό κι ο Brel.
Εδώ στου δρόμου τα μισά, έφτασε η ώρα να το πω: ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος. Πρώτη φορά θά ’ναι; Keep walking, Greece.
Μόνο που για πολλά χρόνια πια, you’ll never walk alone. Θα σε ακολουθεί κατά πόδας ένα αναπηρικό καροτσάκι. Για να σε ελέγχει ή για να καθίσεις …