… Μην είμαστε και πλεονέκτες, νά ’μαστε και λογικοί. Η Εγνατία είναι ό, τι καλύτερο έγινε στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Επιτέλους ταξιδεύουμε με ασφάλεια, άνεση και ταχύτητα, χωρίς να παίζουμε τη ζωή μας κορώνα-γράμματα προσπερνώντας ατέλειωτα κονβόι από νταλίκες και χωρίς να κάνουμε πλούσια τα φαρμακεία αγοράζοντας δραμαμίνες και Vomex σε οικογενειακές συσκευασίες.
Μόνο που ... μόνο που αυτή η μοναξιά της εθνικής που τραγούδησε κι ο Μανώλης Χατζημανώλης ώρες - ώρες γίνεται αφόρητη. Ολόιδια χιλιόμετρα διαδέχονται το ένα το άλλο, τόσο ίδια που μετά από λίγη ώρα νομίζεις ότι ζεις τη μέρα της μαρμότας –ταξιδεύεις με 120 χιλιόμετρα και βρίσκεσαι συνέχεια στο ίδιο σημείο.
Η έλλειψη πάρκινγκ κάνει ακόμη πιο έντονο το πρόβλημα. Θέλεις να σταματήσεις λιγάκι, να τεντωθείς, να διακόψεις τη συνεχή κίνηση και ν’ αναγκάσεις το τοπίο να σταθεί για λίγο ακίνητο.
Δεν μπορείς πια να κάνεις μια παράκαμψη, να σταματήσεις αυθόρμητα σ’ ένα χωριουδάκι που σου κίνησε το ενδιαφέρον, να δροσίσεις τα πόδια σε μια παραλία που σου έγνεψε από μακριά, να κλέψεις λίγες στιγμές ύπνου στον ευεργετικό ίσκιο ενός δέντρου.
Αλλά … μην είμαστε και πλεονέκτες. Δεν μπορούμε να τά ’χουμε όλα. Κι εδώ έρχεται η κατακίτρινη παρουσία των σπάρτων να ξεκουράσει το μάτι και το μυαλό, να φωτίσει τη διάθεση και να ομορφύνει τα ατέλειωτα χιλιόμετρα.
Πότε στην κεντρική νησίδα και πότε στις δυο πλευρές του δρόμου, σκαρφαλωμένα στις εισόδους των τούνελ ή σε απότομα βράχια “για κοίτα πέρα και μακριά τι πανηγύρι που πλέκουν τα χρυσά τα σπάρτα …”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου